Bergschoenen aan, rugzak vullen met proviand en gaan met die banaan! In Bryce Canyon National Park mag je met je eigen auto rondrijden, maar er is ook een frequent rijdende shuttlebus. Ideaal voor ons, want de camper kan compleet aangekoppeld op z'n plekkie blijven staan. Dat scheelt een hoop rijklaar maken en later alles weer installeren! Na een bezoekje aan het visitor centre gaan we helemaal mee tot de uiterste stop, Bryce Point, waar je vanaf het plateau een panoramisch uitzicht hebt op de zogenaamde hoodoo's; de ontelbaar veel lagergelegen rotspilaren als erfenis van de miljoenenjarenlange erosie. Inspiration Point en Sunset Point volgen, maar mamma voelt zich steeds beroerder, dus we besluiten terug te keren naar de camping en een nachtje bij te boeken. Gelukkig laat de planning dit toe en is ze de volgende dag weer helemaal de oude. Nu blijkt helemaal dat je dit park niet even snel moet willen bezoeken, want wat is het hier allemachtig prachtig! Mede dankzij de strakblauwe lucht komen de kleuren van deze bijzondere omgeving extra goed uit. Het hoofddoel van vandaag is het lopen van de Queens Garden Trail gekoppeld aan de Navajoo Loop Trail beginnend bij Sunrise Point. Volgens de geraadpleegde bronnen "the best 3 mile hike in the world" en hoewel dit soort quotes vaak ietwat overdreven zijn, zouden ze dit keer weleens gelijk kunnen hebben. Eerst daal je geleidelijk af in de canyon, vervolgens loop je tussen de imposante hoodoo's door, passeer je een onverwacht bossig stuk, loop je door de smalle kloof Wall Street (vernoemd naar de gelijknamige straat in New York City) en eindigt het pad na een klimmetje met tig haarspeldbochten bij Sunset Point. Voldoening! Er is nog genoeg tijd over, dus racen we per shuttlebus terug naar de camping en koppelen de camper in een recordtempo alsnog los. We cruisen naar Rainbow Point, het meest zuidelijk gelegen punt van Bryce Canyon National Park, dat alleen met eigen vervoer te bereiken is. Een heel geslaagde dag, één van de mooiste deze reis!

Via de oostkant benaderen we Zion National Park, wat betekent dat we via de Zion-Mount Carmel Highway langs het beroemde Checkerboard Mesa - een koepelvormige rotsformatie met horizontaal en verticaal uitgesleten groeven, lijkend op een schaakbord - het park inrijden. Een goed begin van wat later een nog beter vervolg blijkt te zijn! De highway kronkelt zich een weg omhoog tussen het beige, roze, oranje en rode gesteente. Om bij het interessantste en meest bezochte deel van het nationale park te komen, moet al het verkeer de één mijl lange tunnel door, welke zodanig laag is, dat voertuigen als de onze er pas doorheen kunnen als ze precies midden op de weg rijden. Daarvoor moet het verkeer door de rangers compleet stilgelegd worden. We lijken wel heuse Vips! Na een paar minuten wachten voor de aardedonkere tunnelbuis, volgt het sein "all clear" en kunnen we met een inmiddels aardig lange colonne van auto's achter ons aan de weg vervolgen. Pappa loodst ons oversized vehicle er behendig doorheen en vervolgens aan de andere kant door de reeks haarspeldbochten die ons laten afdalen naar het dorpje Springdale. Lunchtijd! Na het converskeren van een plaatsje op de campground, vullen we onze magen met een lekker bordje Mexicaans voer op het terras van Oscar's Café. Nu we er toch zijn, maken we met de aanwezige shuttlebus alvast een kort verkenningstochtje door de trechtervormige Zion Canyon; het gedeelte van dit schitterende nationale park waar alle uitzichtpunten en te lopen trailtjes zich bevinden. Een walhalla voor wandelaars, bergbeklimmers en natuurliefhebbers! Opeens zet de chauffeur de bus stil en wijst ons op een hert-achtig beest met een pas geboren kalfje ernaast die nog wat w***el op z'n pootjes staat. Oh my gawd, is dat even cute!

Fris en fruitig beginnen we onze volle dag in Zion National Park met de Emerald Pool Trail. Onderweg kom je langs twee leuke watervalletjes en de ene na de andere salamander schiet voor je voeten weg, afgewisseld met een enkele squirrel en chipmunk. De wandeling eindigt bij de Zion Lodge, zo'n echte Yogi Bear meets Davy Crocket accommodatie, waar pappa en mamma 30 jaar geleden een nachtje gebivakkeerd hebben. We pakken de shuttlebus en rijden mee tot achterin de canyon, waar je tot een bepaalde hoogte langs de snelstromende Virgin River kan lopen. Vanuit het raam zien we een waaghals aan de immens hoge klifwand hangen. Scary! Vanwege een te hoog waterpeil kan The Narrows, zoals de route verderop heet, niet gelopen worden. Jammer, maar wel een goede reden om hier eens terug te keren. Deze route voert je namelijk al wadend van enkelhoog tot middeldiep water verder door de kloof en op sommige plekken zal je zelfs met je rugzak boven je hoofd moeten zwemmen. Echt iets voor mij dus! Daarnaast is er de Angels Landing Trail; een pad die je stijl van onderin de kloof tot bovenop het plateau voert, met vooral aan het einde stukken waar je vervaarlijk dicht langs het randje loopt en over rotsen klautert. Het uitzicht moet er waanzinnig zijn, dus in ander gezelschap ga ik deze uitputtende klim zeker nog eens maken! 's Avonds blijft de keuken van onze Mr. T. the RV gesloten en dineren we aan de overkant van de camping bij het Spotted Dog Café. De zalmforel smaakt fantastisch, de crème brulée is er beter dan in Frankrijk en de ober is een erg grappige kerel. I will be back y'all!

We laten Utah achter ons en rijden Arizona binnen, de staat waar het merendeel van de indianenreservaten gevestigd is, zoals de Navajo, Hopi en Apache. Van Springdale knorren we via Kanab (het Hollywood van de western films) - met een koffiestop in een echte Amerikaanse Betty Boob style diner - naar Page. Deze omgeving is onder andere bekend van de film Planet of the Apes en enkele scènes uit Superman, welke zijn opgenomen in het Glencanyon National Park. Tevens is door de aanleg van de omstreden Glencanyon Dam en bijbehorende waterkrachtcentrale, de Glen Canyon volgelopen met water (dit duurde ruim 20 jaar!), waardoor Lake Powell is ontstaan. Het is uitgegroeid tot een topbestemming voor stedelingen, want elk weekend komen Amerikanen hier massaal naartoe met hun enorme campers en aangehaakte trailers met motorboten en jetski's. De wakeboarders en waterskiërs scheren over het reusachtige kunstmatig aangelegde meer! Waar wij eigenlijk voor komen, is de wonderbaarlijke Antelope Canyon, waarvan twee kloven onder begeleiding van een gids te bezoeken zijn. Wij kiezen voor de 2 meter brede en bijna 200 meter lange Upper Antelope Canyon. Onze gids heet Jamie en samen met nog 9 anderen nemen we plaats op de bankjes achterin de pick-up. We moeten eerst 3 mijl al hobbelend door mul zand rijden om bij de opening van de kloof te komen. Alleen dat vind ik al helemaal te gek! Jamie blijkt een gaaf ding te zijn en ze weet ontzettend veel te vertellen, vooral ook de beste standpunten voor een geslaagde foto. Die tips zijn heel welkom in deze moeilijk vast te leggen omgeving, maar dankzij haar hebben we een paar prachtexemplaren geschoten! De oranjerode zandsteen is hier op een verbazingwekkende manier door overstromingen en wind gevormd, waarvan de kleuren veranderen naar gelang de stand van de zon. Als de zon recht boven de canyon staat, is de lichtinval op z'n best, maar stromen ook de bezoekers in grote getale toe. Onze strategisch gekozen tijd van 10:00 uur blijkt net voor de drukte te zijn, terwijl we op onze weg terug naar de jeep toch die bijzondere lichtbundels kunnen aanschouwen. Voordat we terugkeren naar onze riante kampeerplek met uitzicht op Lake Powell, stoppen we bij Horseshoe Bend. Vanaf de rotswand kun je zien hoe de Colorado River zich om een huge rotsblok slingert. Het levert alweer een machtig mooi uitzichtpunt op!

Next stop: Grand Canyon! In ons geval de druk bezochte zuidkant, want die ligt op de route naar Las Vegas. Ondanks alle prachtige parken die we inmiddels gezien hebben, blijft de natuur je hier keer op keer overdonderen. Zeker als je op het randje van een enorm diepe afgrond staat met zo'n wijds uitzicht als hier en ver beneden je de Colorado River zijn best doet de canyon nog dieper uit de slijten. Dit kopstuk van de Amerikaanse nationale parken is dan ook niet voor niets één van de officiële wereldwonderen. We rijden aan de oostkant het park binnen en maken tot aan het Grand Canyon Village - speciaal opgezet voor de miljoenen toeristen die het park jaarlijks bezoeken - diverse stops bij uitzichtpunten zoals het indrukwekkende Grandview Point, die zijn naam eer aan doet. De RV wordt geparkeerd en onze verkenningstocht gaat verder per shuttlebus, want in het hoogseizoen is het meest westelijk gelegen punt uitsluitend op deze efficiënte manier te bereiken. Onderweg maken we een tussenstop bij Powell Point, waar een monument is opgericht ter nagedachtenis aan John Wesley Powell, die in 1869 als eerste succesvol via de Colorado River de Grand Canyon doorkruiste. Je kan in de voetsporen van deze expeditieleider treden door een georganiseerde raftingtrip te maken of te voet afdalen in de canyon. Dit laatste is weggelegd voor de echte bikkels, kost enkele dagen en vereist een goede voorbereiding. Op sommige plekken is de canyon 1829 meter diep en scheelt het al snel +10° Celsius met bovenop het plateau.

Na al dit natuurgeweld van de afgelopen weken is het tijd voor gokwalhalla Las Vegas!

- to be continued -