Met de oplaaiende reiskriebels is ook de blogkoorts weer toegeslagen! Dit keer live vanuit de United States of America, de westkant om precies te zijn. Even wat achtergrondinformatie: pa met pensioen, ma sinds kort ook, dus vrije tijd in overvloed en nog een waslijst aan internationale bestemmingen om te exploren. Hoe kan je beter dit nieuwe tijdperk inluiden dan met een flinke roadtrip per RV - recreational vehicle - oftewel motorhome oftewel camper door de weldaad aan nationale parken die deze kant van het land rijk is? Zo gezegd, zo gedaan. En ik mag mee als verstekeling, ervaren ex-Australië-backpacker en daily reporter!

De maandlange reis begint zondag 22 mei op Schiphol, van waaruit we per KLM kist een relaxt vluchtje van zo'n 8,5 uur voor de boeg hebben. Lang leve het onboard entertainment system en het lekkere vliegtuigvoer, want de tijd vliegt letterlijk en figuurlijk voorbij. Eenmaal geland op het vliegveld van Chicago en na het wachten op de uitgebreide Amerikaanse douanerituelen, springen we snel in het transfer busje van het hotel. Het licht gaat vroeg uit, want het tijdverschil hakt er toch wel in en de volgende ochtend gaat de wekker al om half 6.

Na een stevig ontbijt op z'n Amerikaans - compleet met slappe koffie, bagels met cream cheese, toasted sandwiches met peanutbutter, scrambled eggs, mini hamburgers, wafels met chocolade en diverse muffins - worden we per bus naar de RV fabriek gebracht. 3 uur later en na tig herhalingen van het instructiefilmpje over de camper gedurende de rit, staan we oog in oog met onze gloednieuwe new best friend 'Mr. T. the RV'. Na het uitpakken van de eveneens gloednieuwe inboedel en een korte verkenningstocht door en rondom de camper, kan ons roadtrip avontuur dan eindelijk beginnen. Het plan voor de eerste 2 à 3 dagen is om zo snel mogelijk via de Interstate 80 naar het 1200 mijl (ongeveer 1900 kilometer) verderop gelegen Denver te rijden, kilometer... uhhh mijlvreten dus! Vanuit de staat Indiana doorkruisen we daarmee Illinois, Iowa, Nebraska en eindigen in Colorado. De eerste stop is bij Walmart om de camper vol te laden met proviand voor de komende dagen. Gelukkig zit er een ruime koelkast mét vriesvak en enorme laadruimte in ons rijdende huis, want de verpakkingen zijn hier ietwat groter uitgevallen. Onderweg 'kamperen' we in zogenaamde State Parks; middenin de natuur gelegen en door de National Park Service (de organisatie die ook de nationale parken beheert) keurig onderhouden campgrounds, vaak zelfs compleet met elektriciteit en douches en dat voor $15 à $25 per nacht. Daar kunnen ze bij ons nog iets van leren! De lange rit is niet geheel zonder obstakels: in Oklahoma woedt een flinke orkaan en aangezien wind geen staatsgrenzen kent, zijn vlagen daarvan ook op onze route te voelen. Sommige stukken staat er zeker een constante windkracht 4/5 met uitschieters naar 6/7, uiteraard precies zijwaarts op ons uit de kluiten gewassen voertuig van 8,6 meter lang en 3,9 meter hoog... Tel daarbij een aantal hoosbuien op en het feest is compleet. Nog een mooi verhaal: precies voor ons neus een pechgevalletje. Ware het niet dat dit gebeurt vlak voor een oplopende brug en na het einde van een lange file door wegwerkzaamheden met maar één rijstrook ter beschikking... De ergernis slaat al snel om in hilariteit, want met te hulp schietende Amerikanen uit de auto's achter ons en onze eigen chauffeur, wordt de Kia Sportage met panne opgeduwd naar een veiliger plek. Toen we uiteindelijk de motoren weer konden starten, waren de tassen al grotendeels uitgepakt. No time to waste! Toch moet er ook tijd zijn voor ontspanning, dus de reusachtige outlet centers kunnen niet worden overgeslagen. Ik blij dat mijn tas bij vertrek maar 15 kilo van de toegestane 23 woog...

Onderweg besluiten we op grond van een enthousiast verhaal van een Amerikaanse 'suikerspin' op leeftijd en het positieve weerbericht, de stad Denver in te ruilen voor Rocky Mountain National Park met als uitvalsbasis het plaatsje Estes Park. De rit erheen vanuit de plaats Loveland voert ons door de spectaculaire (dit woord ga ik ongetwijfeld nog veel vaker gebruiken) Big Thompson Canyon en de besneeuwde bergtoppen van de ruige Rockies komen steeds dichterbij. Dwars door het nationale park loopt één van Amerika's hoogst gelegen wegen; de Trail Ridge Road. Wegens de nog altijd aanwezige pakken sneeuw, is de weg helaas maar gedeeltelijk open. Daardoor kunnen we tot aan het punt Rainbow Curve komen, gelegen op zo'n 3400 van de normaal te bereiken 3700 meter. Afgezien van dit feit, zorgt het aanwezige sneeuwdeken wel voor een extra mooie omgeving. Vanuit de rijdende camper spot je het ene na het andere rendier, alleen de Kerstman en arrenslee zijn in de verste verte niet te bekennen. Gek! Eén van onze stops is bij Bear Lake, waar we een rondje om het meer door de sneeuw ploegen. De Amerikanen die we tegenkomen, hebben of spekgladde sportschoentjes aan of zelfs de sneeuwschoenen ondergebonden!

Na 2 nachten op het Elk Meadow Lodge & RV Resort, rijden we vanuit Estes Park via Boulder naar het plaatsje... *tromgeroffel* ...Nederland! Jawel, ooit gesticht door Nederlandse immigranten die er een mijn opkochten en vrij snel erna failliet gingen. Alleen de naam herinnert nog aan deze mislukte actie. De koffie smaakt er in ieder geval goed en de reis gaat verder naar het no nonsense wintersportoord Breckenridge. Veel professionele snowboarders en skiërs wonen en trainen hier, dus jullie snappen het al, ik voel me er als een ijsbeer in de sneeuw! De gezellige hoofdstraat wordt flink uitgekamd, want alle shops zijn even interessant. Hierdoor lopen we niet geplande vertraging op, waardoor we ons kamp in het dichtbijgelegen White River National Forest opslaan. Na een koud nachtje in de camper, zijn de wintersportoorden Vail en Aspen ons volgende doel. De Interstate 70 kronkelt zich hier een weg door de Rocky Mountains en het is dan ook absoluut geen straf om deze snelweg te moeten rijden. In de winter valt hier ontzettend veel sneeuw, waardoor je langs de weg meerdere speciale 'pechstroken' hebt om je sneeuwkettingen onder te kunnen doen. Ook zijn er geregeld uitwijkplaatsen - een soort steil omhoog lopende rijbanen - voor vrachtwagens die problemen hebben met hun remmen en zo toch veilig tot stilstand kunnen komen. Vail oogt totaal anders dan Breckenridge en heeft iets weg van de chiquere Europese wintersportplaatsen Gstaadt en Chamonix. Knus, sportief en charmant tegelijkertijd, volgens mij één van de beste plekken om te wonen in Colorado. Na een zondagse ochtendwandeling gaan we weer niet zonder lege handen terug naar de camper. Help, dit gaat escaleren! Toen was het tijd voor één van de mooiste routes die ik ooit in mijn leven gereden heb; de Independence Pass met op het hoogste punt een duizelingwekkend tellende 12.095 foot oftewel 3.686 meter! Waanzinnig! Deze weg is in de winter gesloten en nu net een paar dagen open, wat wel te merken is aan de enorme sneeuwmuren van soms wel 6 meter hoog waar we tussendoor rijden. De route voert ons ook langs Mount Elbert, die met zijn 14.433 foot oftewel 4.400 meter het hoogste punt van Colorado is. Op het hoogste punt wordt er even gepauzeerd om de motor van onze Ford af te laten koelen na deze pittige klim. De bergschoenen gaan aan en hoppa de sneeuw in voor wat foto's en bewegende beelden van dit machtig mooie landschap. I'm in love! Er is zelfs een gozert op een sneeuwveld aan het snowkiten, te gek! We komen pas aan het einde van de middag in Aspen aan en hebben moeite om ons grote bakbeest kwijt te raken. Dan maar een rondje rijdend door het centrum, dat is ook beter voor de portemonnee en vooral de bagagekilo's!

- to be continued -