Dag 1, afstand 16 km, hoogte 2380 - 3200 m.

Om 5.20 uur worden we bij ons Bright Hostel opgehaald met het SAS-busje. We ontbijten ergens tussen Ollantaytambo en Poroy en dan begint tegen 10.00 uur bij km-paal 82 onze Inca Trail. Onze gidsen zijn Saul en James.

Het pad gaat al gauw heftig omhoog, het regent, en we houden de groep (vooral twintigers en wat dertigers) maar nauwelijks bij. Netty heeft het moeilijk. Als we eenmaal besloten hebben de groep de groep te laten, en ons eigen tempo te volgen, komt er meer rust. Dat eigen tempo houden we er de volgende dagen in. Ben en Lynne blijven gelukkig bij ons in de buurt.

Voor de lunch moeten we flink afdalen en daarmee geven we veel gewonnen hoogtemeters weer prijs. Het middagmaal bestaat, zoals alle maaltijden en alle dagen, deels uit warme gerechten, en wordt geserveerd in een blauwe tent die de kleine maar potige dragers opgezet.

Deze chaski's lopen hetzelfde pad ook, aanzienlijk zwaarder beladen dan wij (tot 35 kg), met alle spullen die wij onderweg en 's avonds nodig hebben, en zij snellen ons iedere dag al vroeg op het traject voorbij.

Na de middag lopen we nog zo'n 7 km bergopwaarts, moeizaam, maar het gaat, en komen als laatsten, net voor het donker, hijgend de eerste kampplaats op. Er klinken alom felicitaties. We krijgen een dun laagje warm water in een schaaltje om gezicht en handen te wassen. Daarna is er thee en warm eten.

Dag 2, afstand 16 km, hoogte 3200 - 4200 - 3600 - 4000 - 3600m.

Reveille om 5.00 uur met cocathee. Vandaag is de grote dag: het hoogste punt van de tocht: Dead Woman's Pass. We hebben gisteren het eerste deel van de klim gedaan en stijgen vandaag 1000 m in vier uur tijd.

De Inca Trail is geen gezellig glooiend zandpad. De allesbehalve vlakke weg is bezaaid met kiezels, keien en steenplaten. Aanvankelijk her en der, maar naarmate de tocht vordert in toenemende mate. Vaak is de optrede even hoog als de aantrede breed is. Een stijgingspercentage van 45%. Dan wordt het dus gewoon traplopen. Nee, die Inca's waren uitmuntende bouwers, maar van strak straatwerk hadden ze niet veel kaas gegeten.

We hangen bij onze groep aan het elastiek, maar blijven - hijgend en wel, en met regelmatige pauzes - toch aardig bij. We verdelen de weg in stukken van twintig treden en dat blijkt heel aardig te werken. Om 10.10 uur bereiken we buiten adem het hoogste punt van de pas (en de Trail) en worden met gejuich onthaald door de rest van de groep. Na de groepsfoto gaan we snel door. Het is koud en het waait.

Na onze inspanningen bergopwaarts verheugen we ons op de afdaling. Maar dat draait op een teleurstelling uit. Volgens onze gidsen zijn er vier wegtypes: very steep, steep, undulating en Inca flat. Dat flat gaat overigens ook nog behoorlijk op en neer. Het eerste deel bergaf blijkt very steep. Trap af dus. En dat over honderden meters. Een aanslag op je knieën, enkels en bovenbenen. Tom heeft het moeilijk met de oneffen stapvlakken. Daarna gaat het van steep naar undulating maar prettig lopen wordt het nooit.

Na het middagmaal en een (korte) siësta klimmen we - met regen, koud is het niet - andermaal 400 meter en die dalen we ook weer af. Aan het eind van de dag kreunt iedereen van de pijn in de kuiten, enkels en knieën.

Dat weerhoudt de groep er overigens niet van om rond het warme eten twee (internationale) potjes Maffia te spelen. En fanatiek. Het wordt laat, 9 uur. Dan gaat bij iedereen de kaars wel uit.

Dag 3, afstand 7 km, 3600 - 2700m.

Na de inspanningen van gisteren mogen we uitslapen (6.30 uur) en volgt een gemakkelijk dagje, met voornamelijk dalen, al weten we dat dat niet per se gemakkelijk is. Het oneffen pad raakt steeds dichter bezaaid met keien. De enkels kreunen en steunen.

Na onze korte dagtaak is er na de lunch gelegenheid voor een lange siësta. De zon maakt het buiten aangenaam helder en warm, en er kan gezonnebaad worden. Om 16.00 uur bezoeken we op slechts vijf minuten lopen een vrijwel ongeschonden Inca-ruïne. Prachtig en een mooi voorproefje van wat ons morgen op Machu Picchu te wachten staat. Gids Saul vertelt ons gedreven en boeiend, zoals hij dat iedere dag doet, over de Inca's en langzamerhand begint de informatie samenhang te vertonen.

Bij het diner worden we verrast met een enorme glazuurde taart, die de chef met zijn beperkte middelen in dit hoge regenwoud heeft gebakken. Of onze kok, immers ook een chaski, veel draagt, weten we niet maar koken kan hij in ieder geval prima.

Daarna begint het ongelooflijk te regenen en dat blijft de hele nacht zo. Het te grote kamp verandert daarmee in een enorme modderbende. Er is geen elektrisch licht en te weinig toiletten voor te veel mensen. De sanitaire voorzieningen zijn eigenlijk altijd al erg beperkt maar met mensen die hun behoefte op de tast moeten doen, wordt het al gauw een grote smeerboel. We gaan vroeg naar bed, morgen is het vroeger dag dan ooit.

Dag 4: afstand 7 km, 2700 - 2400m.

Om 3.50 uur worden we uit bed gerammeld, want de porters willen graag om 5.30 de eerste trein naar huis halen. We worden te laat gewaarschuwd voor het ontbijt, er is niet voldoende eten (slechts één pannenkoekje voor Ben; daar kan zo'n flinke bink natuurlijk niet mee toe), en we krijgen ternauwernood drinkwater. Bovendien kunnen we ook nog niet op pad, want het regent nog steeds, en we wachten meer dan een uur in het donker, schuilend in the building.

Iedereen heeft haast want we willen allemaal graag de zon zien opkomen over de Sun Gate. Maar de stenen zijn glad en er is oponthoud. Er blijkt afgelopen dinsdag door de vele regen een deel van de Trail te zijn weggeslagen. Er is inmiddels een brug geïmproviseerd, naast een ravijn van een paar honderd meter diep. Door een ongelukkig manoeuvre glijdt Tom uit in de modder. Hij bezeert zich niet, valt ook niet naar beneden, maar hij wordt wel behoorlijk smerig. Ook vandaag blijft het pad moeizaam begaanbaar.

Die zonsopgang over Sun Gate halen we niet, en als we ter plekke zijn is het uitzicht al weer gehuld in de wolken. Een half uur later, om kwart over acht, bereiken we ons einddoel: de nevels verdwijnen en daar rijst het immense Machu Picchu in al zijn pracht voor ons op.

Eerst maken we foto's en hobbelen we met zijn allen wat rond. Daarna geeft Saul een rondleiding waarbij we de meest prominente onderdelen bezoeken: House of the Condor, the Plaza, the Royal Tomb. Na de koffie verkennen wij gevieren (deels in de regen) het complex van hoog naar laag en terug. Veel klimmen en klauteren. Daarna nemen we de bus naar Aquas Callientes, waar ons de laatste lunch wacht.

In Aquas Callientes dendert de Urubamba-rivier door de stad, met donderend geraas als een drukke snelweg vol verkeer, dag en nacht, dag in dag uit. De mensen léven ermee. De eetgelegenheden hebben aan de rivierzijde de ramen en deuren gewoon open.

In het restaurant waar wij - al wachtend op de vertraagde trein - eten, overstemt een Peruviaans orkest de rivier. Dat levert alleen extra herrie op. Ben en Netty worden ten dans gevraagd, een aanbod dat zelfs Ben niet kan weigeren.