Ridder Jan van der Veen was bang in het donker.

Op een nacht was het heel erg donker. Ridder Jan besloot om op zijn paard naar een huis midden in het donkere bos te gaan. Eigenlijk is Ridder Jan niet zo dol op de nacht want dan is het zo donker en dan kan hij zo weinig zien. Hij zou wel een zaklamp kunnen gebruiken, maar in die tijd hadden ze geen zaklampen. Gelukkig had hij wel een fakkel bij zich, maar helaas was het vuur op. Toen Ridder Jan verder op zijn paard ging, hoorde hij een vreemd geluid. Het ging zo van: OEHHHHHH OEHHHHHH. Het paard van Ridder Jan herkende het geluid en wees steigerend naar de juiste richting. Toen ze bij een oud geroffeld groot huis aankwamen, waaide de wind door de bomen. Ze zagen een spook heel snel in het huis voor de ramen langs vliegen. Ridder Jan was heel erg bang. 'Een spook in het oude geroffelde huis is wel heel raar' dacht hij. Het paard was nieuwsgierig en ging steeds dichterbij het oude huis staan. Ridder Jan pakte alvast zijn zwaard en gelukkig zag hij een lampion in de boom hangen, die hij met zijn andere hand kon pakken. Dus hij hoefde niet meer bang te zijn in het donker. Hij klopte op de deur en hoorde tegelijkertijd hetzelfde geluid als eerder: OEHHHHH 'Probeert iemand mij hier soms wakker te maken?!'. Ridder Jan luisterde naar de geheimzinnige stem en werd er een beetje bang van. Toen de deur open ging, zag Ridder Jan een lief klein vrouwtje met een klein meisje aan haar hand. 'Ohhhh' zei ridder Jan, 'Ik dacht dat jullie een spook waren, maar gelukkig is dat niet zo'. Het meisje vertelde dat ze lekkere cakejes had gebakken en ze vroeg aan Ridder Jan van der Veen of ze ook een cakeje wilde? De oude vrouw stak er een stokje voor en zei: 'Zomaar cakejes weggeven? Dat doen we hier niet!' Ridder Jan moest natuurlijk wel een liedje zingen in ruil voor een lekker cakeje:

Sint Maarten, Sint Maarten.

De vissen hebben staarten

De krabben hebben broeken aan,

Daar komt Sint Martinus aan