Vandaag ga ik voor het eerst deze vakantie, en niet voor het laatst, drie keer per dag warm eten en wel nasi. Dus vanmorgen heerlijk ontbeten met Josien. Daarna probeerden we voor de tweede keer te betalen, want gisteren avond was het niet gelukt met de AE credit card. Maar helaas, nu ook weer niet. Weg met dat ding.
Op naar de botanische tuin. De hoofdingang was 15 minuten lopen van het hotel. Onderweg werden we aangesproken door twee lui die ons ansichtkaarten wilden verkopen. Na een beetje pingelen uiteindelijk gekocht inclusief bamboo pennen. Een van die lui sprak redelijk Nederlands en bood aan als gids mee te gaan de tuin in. Eerst een prijs afgesproken, 75.000 Rp.
We hebben ruim twee uur door de tuin gelopen. De gids kon ons goed de weg wijzen en leidde ons goed door de tuinen.
Eenmaal buiten heeft hij nog geholpen met het kopen van een SIM kaart zodat we lokaal goedkoop een bundel hadden om te bellen en verbonden te zijn met het internet. Uiteindelijk voor alle moeite toch 100.000 Rp. gegeven. Daar was hij heel blij mee.
Hij raadde ons aan te lunchen in restaurant Gumati, 2 minuten lopen van de zij-uitgang. Dit restaurant was ons ook al aangeraden door Rafien, een laboratorium apparatuur vertegenwoordiger die naast ons zat in het KLM vliegtuig.
We zaten er lekker buiten en overdekt, uitkijkend over een laagbouw wijk van Bogor met op de achtergrond de Salak mountain. Prachtig.
Gelukkig ging het heel hard regenen op het aluminium platen dak, zodat ik door de herrie niet hoefden te praten :-)
(botte Delfterik).
De eigenaresse heeft onze bestelling opgenomen en we hebben ook hier, mede door het uitzicht genoten van het eten. (tweede keer nasi, nu met sate Ayam.
Eerst nog even gepind. 4.000.000 bijelkaar en als verse staatsloterijwinnaars terug naar het hotel. Moe en voldaan hadden we een ritje in twee betjaks wel verdiend. 20.000 per betjak, een redelijke prijs 2.30 euro pp.
In het hotel weer geprobeerd te betalen, maar deze keer cash. Na een colaatje lekker geslapen, iets te lang, want we wilden nog wat doen in de avond. Op naar Kedai nogwat met de taxi die ons wel lang liet wachten. Uiteindelijk pikte hij de ongeduldige toeristen op die net met de betjakkers aan het onderhandelen waren. Hij zette ons af op een hoek en de meter stond op 10.000 Rp. De betjak ritjes waren een ripoff! Maar wel een eerlijke rippoff van twee rijke Blanda's.
Op de hoe waren twee saaie hotel / restaurant zaakjes. Na navraag aan drie locals moesten we nog satu lagi verder. Een straatje. Hevel op en glad door blubber. Net toen het te veel leek te worden kwamen we op een kruising uit en zijn we in een druk restaurant beland.
alleen maar lokale mensen die opgedirkt hier lekker gingen eten. Wij dus ook.
De menu kaart was in het Indonesisch en met wat advies van een aardige meneer naast ons hebben we besteld. Voor Josien Gado-Gado met Lonton. Dat schrijf je net zo in het Indonesisch ;-).
Er werd live gezongen en uiteindelijk zong een jongen 'all of me' voor ons!
Een hele gezellige avond met Josien een voor mij de derde keer nasi!
We zijn teruggelopen naar het hotel.