Net aangekomen met nachttrein. Om 2 uur komt chauf voor bootride, dus tijd om even te verfrissen en mijn vloeistoffennieveau op te krikken. Ik drink veel, ook veel mango juce in flesjes die Split of Fruty heten. Ik plas ook mangosap, zo oranje is mijn plas!

Ik ontmoet de chauffeur voor tweeen en vraag wat er morgen op het programma staat. Niets! Dus maken we een programma voor morgen en moet ik wat geld bijbetalen. Wat blijkt, alle pinautomaten kunnen geen transactie uitvoeren. Waarschijnlijk een storing in het internationale betalingsverkeer. Uiteindelijk voor 180 INR extra bij een arabier met mijn Creditcard geld gehaald.

Na tweeen lopen we de straat uit, door een markt en ik wordt door een heel oud deel van Varanassi geleid. Hele smalle straatjes waar je amper met twee personen naast elkaar kan lopen en het is druk. Langs de weg zie je kleine binnenplaatsjes waar kinderen spelen of monikken zitten. En geloof het of niet, maar te midden van al die drukte proberen mensen met hun brommer door de straatjes te rijden. En uiteraard gebruiken ze uitgebreid hun tuter, ook al kan je nergens heen, er wordt onophoudelijk getuterd.

Aangekomen aan een smalle trap die naar het water leidt ontmoet ik een priester die mij uitlegt hoe de lijkverbranding in zijn werk gaat. Er wordt gebruik gemaakt van speciaal hout waardoor je geen verbrande huid of haar ruikt. Dit hout is relatief duur en er is minimaal 60 kg nodig per lichaam.

Een dode wordt door familie eerst naar de Ganges gedragen om gewassen te worden waarna het lichaam in zijn mooie gewaad wordt neergelegd op de trappen. De oudste zoon gaat dan naar de prieters en bidt daar en betaald voor hout en een eventuele extra donatie. Daarna wordt hij door de kapper kaal geschoren en kleedt de oudste zoon zich in het wit.

Het lichaam wordt op de brandplek neergelegd op zijn eigen brandstapel welke wordt aangestoken door de oudste zoon met vuur van Shiwa wat er al jaren brandt en wordt bewaakt door de prieters tegen doven.

Alles wat de priester mij vertelde wordt ook laten zien! Erg indrukwekkend. Uiteraard mag je geen foto's maken van dit ritueel. Aan het eind mag ik een donatie doen.

We lopen weer terug door de smalle straatjes en uiteindelijk staan we aan de Ganges waar tientallen boten touristen in- en uitladen. De rivier staat extreem hoog en stroomt heel snel. Ik stap op met twee Engelsen die 7 weken door India trekken! We kopen een bloemkommetje van een blad met rozenblaadjes en bloemetjes en een klein kaarsje erin. Ik steek de mijne aan voor mijn familie en laat het wegdrijven in de Ganges.

We gaan stroomafwaards naar de crematie plek. Ik maak voorzichtig van een grote afstand een foto voor de impressie. Tot mijn ergernis liggen er drie of vier boten vlak aan de kant met tourisrten erin die volkomen respectloos foto's maken vlak bij de families! En daarbij allerlei standjes aannemen waarin ze met een grote grijns voorop de foto staan: been there done that! Volkomen idioot! Ik had die boten eerder niet opgemerkt toen ik met tranen in de ogen het verhaal van de priester aanhoorde.

Onze boot draaide om en begon het gevecht met de stroming! Stapvoets, als dat kan op het water, vaarden we vollevaart tegen de stroom in naar de laad en los plek. Een kleine fooi voor de bootkapitein en mijn eerste dag was voorbij. 's-Avonds nog heel even op straat geweest, maar wee gauw naar mijn kamer, ik was nog steeds heel ziek.