Bula! Hallo in het Fijiaans en zo ongeveer het enige woord dat je hier hoeft te kennen. Iedereen die je aankijkt roept overal Bula (of Bula Bula). De aankomst was best wel verwarrend, veel mensen die je willen helpen maar ook naar een bepaald hotel proberen te krijgen. Na enige misleiding en veel geduld werden we dan toch opgehaald door ons vooraf geboekte hotel. Na een nachtje in Nadi moesten we de volgende ochtend alleen nog een boot vinden die ons naar Beachcomber Island ging brengen, waar we van tevoren een huisje hadden geboekt. Dit bleek gepaard te gaan met dezelfde mix van gastvrijheid en opdringerigheid als de aankomst maar uiteindelijk werden we gedropt in Smugglers Cove waar een klein vissersbootje ging. Waarvoor we niet met de grote reguliere catamaran waren gegaan vroegen wij ons nu ook af. Na vele waarschuwingen dat we maar een enkeltje boekten (very big risk! You will get stuck!) kwamen we in ieder geval aan op Beachcomber Island.

Het eiland bleek mooier te zijn dan verwacht, een mini bounty eiland met wit strand en zee rondom. Het was zo klein dat je in 10 minuten lopen, in ons tempo, letterlijk het eiland weer rond was. Met daarop 1 resort, 1 pool tafel, 1 mini golf (verdeeld over het hele eiland), 1 restaurant (all-in), 1 bar (niet all-in), 1 massage bure... bula! Of zoals ze het hier zeiden, to the bar!

Niet ver op zee had je een prachtig koraalrif en na een korte boottocht konden we terug snorkelen naar ons eiland. Paarse zeesterren, veel koraal, zeekomkommers en veel vissen.

Na drie nachten moesten we helaas dit kleine paradijslijke eilandje weer verlaten. Na gewoon de volgende boot terug te hebben gepakt, kwamen we aan op de Coral Coast in het zuiden van Vitu Levu, het grootste eiland van Fiji.

Coral moest ook hier letterlijk worden genomen, want zodra je in zee stapte, stapte je ook op koraal. Mooi, maar pijnlijk. De gastvrijheid van de Fijiers werd hier wel echt duidelijk, iedereen glimlachte en was bijzonder vriendelijk. Lastig te bedenken dat ze elkaar hier minder dan 100 jaar geleden nog opaten :)

De laatste avond konden we nog genieten van een traditionele Lovo maaltijd waarbij het eten wordt klaarmaakt in een gat in de grond. Het wordt als een soort barbecue op hete stenen gelegd en bedekt met bladeren van de kokospalm en dan opnieuw begraven voor drie uur. De smaak was wel lekker, tussen gerookt en verbrand in :) Voor het eten werd eerst een kava ceremonie gehouden. Kava is hier de nationale drank die door Fijiers gedronken wordt en ceremonieel wordt geschonken door de chief aan belangrijk bezoek (en toeristen dus). Daarnaast wordt het gezien als medicijn. Het smaakt smerig en je mond raakt erdoor verdoofd (dus het moet wel een medicijn zijn..). Maar dat wordt goedgemaakt door de manier van drinken, in een kring met halve kokosnoot en door vaak bula! te roepen. Op de laatste dag konden we helaas niet aan het afscheidslied ontkomen, die we al een aantal keer eerder hadden gehoord voor andere gasten...

Maar om het geheel samen te vatten: het was erg relaxed!