Eens de grens over worden we met de scooter en grote rugzak op de rug naar het eerstvolgende busstation in Thailand gebracht, waar we in de minivan stappen tot in Hat Yai. Daar eten we onze eerste Thaise maaltijd in een lokaal eethuisje aan de kant van de straat, waar we geen jota verstaan van het menu en dan maar wijzen naar de foto's van Thaise gerechten op de banner die aan de straatkant hangt. Het blijkt een goede keuze, want zeer lekker eten, maar zooooooooo pikant, ajajaj, dat belooft!
Het restaurant is niet de enige plaats waar we niets begrijpen van wat er geschreven staat. Vanuit de minivan en de volgende bus die we nemen na onze lunch richting Krabi, zien we constant reclameborden en verkeersborden met enkel het Thaise schrift. Een zeer sierlijk schrift, dat wel, maar een Engelse vertaling eronder zou wel handig zijn! Hoewel ik moet toegeven dat het een hele bevrijding is om in de bus te zitten en voor het eerst niet alles te kunnen lezen. Pas nu ik het schrift niet kan lezen, besef ik hoeveel ik eigenlijk wel niet lees! Ik begin de dingen onderweg op een heel andere manier te bekijken. Ik observeer meer en lees minder en dat bevalt me wel.

Aangezien we de grens van Thailand over land oversteken via Maleisië en niet via de lucht, krijgen we een stempel in ons paspoort die ons een verblijf van amper 15 dagen in Thailand toelaat. Jammer, maar als echte reizigers hebben we een flexibel 'reisschema' en passen we ons hier snel aan aan.
We beslissen om in deze korte tijd slechts drie bestemmingen aan te doen: een Thais eiland om te duiken, de drukke hoofdstad Bangkok en een trektocht bij de bergvolkeren met als uitvalsbasis Chiang Mai. Lijkt ons een mooie mix!

We hebben net ons duikbrevet gehaald en Thailand staat bekend voor zijn mooie eilanden om te gaan duiken, dus dat wordt meteen onze eerste bestemming, het Thaise eiland Ko Lanta.
Als we 's avonds laat na een ganse dag reizen aankomen in Krabi, overnachten we in een crappy hotel dat stinkt naar de schimmel (ach, 't is maar voor één nacht), om de volgende ochtend meteen de minivan te nemen naar het eiland Ko Lanta.
Wachtend op ons transport zoek ik online nog snel accommodatie op het eiland en via TripAdvisor bots ik op "Cocotero, the hidden village". De foto's en lovende reviews van andere reizigers over dit splinternieuwe hutjes-complex prikkelen mijn nieuwsgierigheid. We vragen aan de minivan ons daar te droppen en worden verrast door een klein paradijsje te midden van dit eiland. Een prachtige tuin vol palmbomen, gezellige lampionnetjes 's avonds, aangelegde paadjes naar privéhutjes die volledig uit bamboe bestaan met privébadkamer (zelfs de kraan is van bamboe) met zalige openluchtdouche, airco, hemelbed met klamboe en aanpalend terrasje met zitmogelijkheid, wat een zaligheid! We genieten ten volle van ons kleine paradijsje en worden 's nachts in slaap gewiegd door het kwakende concert van de vele kikkers in het beekje achter onze hut.

We informeren zo snel mogelijk bij verschillende duikscholen over duiktrips en komen te weten dat het nog laagseizoen is, waardoor we enkele dagen moeten wachten tot er voldoende duikers zijn om dan met alle duikscholen samen met één boot uit te varen. Geen probleem, op een eiland moet je toch gewoon relaxen :)
Dat het laagseizoen is, wordt ons al snel duidelijk als we uit onze romantische bubbel stappen om het eiland te verkennen.
Er zijn amper andere toeristen te bespeuren en de eilandbewoners zijn duidelijk druk in de weer met schilderen, timmeren, poetsen,… kortom een fikse opknapbeurt om alles klaar te maken voor de horde toeristen die ze binnen een tweetal weken verwachten op hun eiland.
Het meest aangename effect echter van er te verblijven in het laagseizoen is het feit dat we het strand en de Andamaanse Zee zo goed als voor ons alleen hebben :) Op Long Beach is het zalig stil en in totaal zien we misschien vier andere toeristen passeren. We genieten van de rust en gaan zelfs resort-crashen in de zalige strandzetels. Pas na een uur worden we weggejaagd door het vriendelijke hotelpersoneel dat op mijn aanvraag zelfs eerst nog een foto van ons neemt, hihi.
Ook in het hotel naast het onze proberen we te resort-crashen in het zwembad, maar wegens het laagseizoen hebben ze al snel door dat wij er niet verblijven en worden we weggejaagd, pech!

Een zwembad hebben we echter niet nodig, als je weet dat we kunnen gaan duiken! Op onze laatste dag op het eiland kunnen we eindelijk doen waarvoor we kwamen.
We boekten een volledige dag inclusief ontbijt, lunch en tweemaal duiken dus 's ochtends vroeg zetten we samen met een 5-tal andere duikers koers naar het eiland Ko Bida. Het is geen al te bestig weer waardoor de zee redelijk ruw is en ik mijn hart vasthoudt in de hoop niet zeeziek te worden alvorens naar de bodem te duiken. Op het moment dat we volledig in duikerspak getooid, klaarstaan om te vertrekken, zijn de golven zo wild dat er een bak met Colaflesjes van het bovendek te pletter naar beneden valt op het onderste dek waar wij ons bevinden. Een flesje spat in flinterdunne glasscherven uiteen pal op de plaats waar Tim nog geen halve minuut geleden zijn duikerspak aantrok! Gelukkig houdt hij er nu enkel een kleine glassplinter in zijn hand aan over, oef! Tim wordt snel verzorgd en dan kunnen we het water in. Onze eerste echte plezierduik zonder les, spannend!
We letten op onze ademhaling, equalizen de druk in onze oren en als even later de zon door het wateroppervlak breekt, kunnen we ons geluk niet op. De kleuren van de onderwaterpracht zijn nog zo mooi met een straaltje zon en ik observeer met grote precisie elk klein detail van de muren vol koralen. Af en toe zweven we boven gigantische gorgonen (waaierkoralen) van bij de 2 à 3 meter breed, ik kan mijn ogen amper geloven, wat een wereld! We leren weer vele nieuwe zeewezens kennen waaronder bidsprinkhaankreeften met hun clownachtige kleurrijke uiterlijk. We komen best niet te dicht, want dit beestje deelt naar het schijnt de meeste krachtige boks ter wereld uit en zou zelfs het glas van je aquarium kunnen breken! We zien ook onze eerste grote octopus vredig op een rots rusten en in de straal van de zaklamp van onze duikinstructrice zien we in een donker spleetje dansende garnalen en ik bedoel echt dansende garnalen, wat een grappig zicht! De visjes waar ik maar geen genoeg van kan krijgen zijn de clownvisjes, beter gekend als Nemo, in hun anemoontjes. Als ik dichterbij zo'n anemoontje kom, zwemt er een moedig mama-of papavisje recht naar mijn duikbril alsof het zegt "weg hier, dit is mijn huisje!" om de babyclownvisjes te beschermen, wat een lef van zo'n klein visje!
Ik voel mij net als de kleine zeemeermin op ontdekkingstocht diep in de zee tussen koralen, rotsformaties en duizenden zee creaties en kan het niet helpen de rest van de dag "diep in de zee" te zingen in mijn hoofd :)
Eens terug in onze Thaise hut, kunnen we de onderzeewereld nog niet achter ons laten, openen een flesje rode wijn, installeren ons in ons hemelbed en bekijken op onze computer "Finding Nemo", een leuke afsluiter van onze duikavonturen!