Zondag 2 september - Peking express deel 2, op weg naar Mongolië.

03:00 de wekker haalt ons bruut uit onze slaap. 03:00 wat een tijd. En dat om dit heerlijke bed te verruilen voor een hard wiebelbed in de trein. But who cares, we gaan naar Mongolië!!!

Het is 5 graden wanneer we op het perron staan te wachten om in te stappen in wagon nummer 4. Samen met nog wat andere slaperige toeristen kunnen we aan boord. Alle andere coupe's staan open en de bedden zien er mooi opgemaakt uit. Onze coupé is een klein beetje een ander verhaal. De deur is op slot. Maar we zien wel licht onder de deur. De "treinstewardess" komt al aansnellen met de loper.
"Sjezus wat een lucht " schreeuwt Anne die bij de open deur staat. Binnen liggen drie Mongolen keihard hun roes uit te snurken. Op tafel staan de restanten van wat waarschijnlijk een hele leuke mongoolse 'comazuip' avond was. Vodkaflessen (leeg) blikjes sardines (halfleeg) sigaretten (op de grond). Moeten wij hier bij? Ik slik, ook omdat de lucht niet te harden is.
Twee van de drie mannen zijn zo "wakker" en na wat gezeur druipen ze af naar een andere lege coupé in een wagon verderop. Maar de grootste van het stel, een ware Yengis Khan is in een diepe diepe coma.
Inmiddels zijn er twee stewardessen bezig om hem wakker te porren. Geen beweging. Alsof je een walvis kietelt met een klein veertje.

De coupé is ook volgestouwt met handel. Dozen en tassen worden de gang in gesmeten door de dames. We kunnen er inmiddels alleen nog maar om lachen. Net als de achter ons groeiende rij wachtenden. "Kun je lekker lepeltje lepeltje liggen met Yenkis" roept een jolige hollander. Na een kwartiertje porren komt een ander Mongool helpen. Hij krijgt hem wakker en zeer w***el strompelt hij uit mijn bed. Half bij bewustzijn krijgen we ook nog het hele verhaal van de leuke zuipavond te horen, tenminste we dachten ergens in zijn dronkenmansgebrabbel het woord vodka te horen.

Er gaat een natte lap door de coupé en het raam schuiven we open, we dekken de bedden met nieuw linnen. Home sweet home.

Wanneer we na een koude korte slaap weer wakker zijn drinken we koffie met de buren. Leggen een kaartje bij de andere buren. Erg gezellig. Ervaringen worden uitgewisseld en tips voor verder op de reis worden driftig genoteerd.

Na Ulan Ude, de laatste stop voor de grens neemt de activiteit bij de Mongoolse handelaren ineens toe. Uit alle hoeken en gaten komen dozen en die worden wild schreeuwend naar andere hoeken en gaten versjouwt. Terwijl ik me door deze file van dozen en Mongolen naar de heetwaterboiler worstel lijkt het wel of we met zijn allen levend tetris spelen.
Bij vertrek uit Moskou stouwen ze snel de trein vol en later op de reis gaan ze de duurdere spullen wat meer "uit het zicht" leggen. Zo houden ze de invoerbelasting zo laag mogelijk. Rond 06:00 arriveren we bij de grens. 6 uur later tuffen we pas weer door in Mongolië. Het is niet zomaar even een stempeltje zetten en door. Nee, op het gemak komen eerst de Russen de trein in. De passen verdwijnen in een mooie leren tas van zo een vrolijk kijkende douanier, om vervolgens in een mooi groot grenskantoor te verdwijnen.
Z'n vier uur later zullen ze er weer uitkomen. Geen idee wat ze daar allemaal hebben zitten doen. Waarschijnlijk heel hard lachen naar ons vanachter de geblindeerde ramen. Dan is het een stukje door niemandsland om hierna hetzelfde ritueel nog eens te ondergaan bij de Mongolen. Alleen doen die er tweekeer zo snel over. Maar goed we zijn er, Mongolië.