15 december - Tongariro National Park (Whakapapa)

Beeeheee, Beheeee. Kwaak, kwaak. Het lijkt de dierentuin wel. Het is nog vroeg maar de schapen en de eenden lopen al vrolijk over onze camping. Zin in koffie. Schuifdeur open en het warme nest verlaten. An snoozed nog een 2e keer. Ik open de achterdeur en zet een pannetje op het vuur. Met een warm bakkie loop ik even later op blote voeten door het klamme gras naar de waterkant. Heerlijk om hier de zon op te zien komen. Kwaak, kwaak. We hebben een eend geadopteerd, een manke. Het is een vrouwtje dus we noemen haar Manke Nelie. Is steeds bij ons in de buurt te vinden. "kom, hink maar mee". Kwakend loopt Nelie achter me aan naar de bus en is als een kind zo blij met wat oud brood.
We zijn weer vroeg op pad. Vandaag gaat de reis naar het Tongariro National Park. Morgen willen we de Tongariro Alpine Crossing lopen. Althans, een deel. Eén van de vulkanen in het park is eind november uitgebarsten. Nu is het redelijk veilig maar het gevaarlijkste stuk is nog steeds afgezet. We kunnen als het goed is helemaal tot de Emerald Lakes komen dus het wordt een mooie trip.

Voordat we het binnenland induiken in de richting van Taupo, duiken we eerst nog even Napier in. Een stadje aan de kust een half uur van onze camping. The Art Deco capital of the world. Verder dan de zaterdagmarkt en een espresso komen we eigenlijk niet. De weg lonkt, burning rubber, op naar de vulkaan.

Door de kilometers van gisteren staat Alice aardig droog dus net na de afslag richting Taupo eerst even een BP doen. Dat is Brandstof en Poepen. Deze BP heeft ook wifi, zelfs op de wc. De rij wachtende is enorm wanneer ik de deur open doe en met iPhone in de hand de laatste e-mails wegstuur. G'day!

Nieuw Zeeland is met stip naar een gedeelde eerste plaats gestegen van de landen die we bezocht hebben. Het uitzicht is na iedere bocht die we ronden nog mooier dan even daarvoor. En na een hoge pas ziet het er weer zo anders uit dan in het vorige dal. Werkelijk schitterende natuur.
Dave Matthews zingt ons live vanuit Central Park richting het meer van Taupo. Voor ons een lang zwart lint doormidden gesneden door gele werkmarkeringen. Het einde loopt zo in het meer over. "Sneeuw", roept Anne. Links van ons kunnen we inderdaad een eerste blik werpen op de vulkanen van het Tongariro NP.
Net voor Taupo slaan we linksaf en stoppen voor de lunch op een strandje aan het meer. We werken wat boterhammen naar binnen en rennen dan richting het heerlijk uitziende water. Anne is de moedige van ons twee en ligt binnen 2 tellen onder de waterspiegel. Binnen een nano seconde is ze er ook weer uit. "KKKKOOOOUUUDDDDD!!!! En nu jij!!" Medogenloze vrouw heb ik.
Bibberend rijden we de laatste 70 kilometer richting vulkaan.
Het dorpje Whakapapa ligt op 'het zadel' van een vulkaan. Ski area open, staat er bij binnenkomst in het dorp. Een dorp is eigenlijk nog te veel eer voor dit gehucht met een paar huisjes, 2 hotels en een kampeerplek. Het is een mooi gezicht, de zon schijnt fel op de witte besneeuwde top.

We drinken een koude cola op het terras van een hotel en hebben uitzicht op mount Ngauruhoe. Voor de Lord of the Rings freaks onder ons, Mount Doom!!

16 december Tongariro National Park (Whakapapa)

Het is een uurtje of 08:30 wanneer we ons inschrijven aan de gate van het Tongariro National Park. Vandaag lopen we een deel van de Alpine Crossing. Tot aan Emerald Lakes is het veilig. Toch nog een dikke 9 kilometer bergop. En weer terug. Lange dag lopen in het vooruitzicht.
De rugzakken zitten vol eten en drinken en we zijn wel weer hersteld van Nepal, dacht Anne!

Na een kilometer of 3 zien we de Ngauruhoe in vol ornaat. Rond de top liggen nog plekken sneeuw. De lucht is strak blauw. Vanaf de vulkaan zie je hoe verschillende uitbarstingen zijn gelopen. Je ziet tegen de bergwand verschillende rivieren van puin en zwart lavasteen naar beneden lopen.
Een half uurtje later lopen we er overheen. We klimmen gestaag van 1100 meter naar 1659, de South Crater. We lopen over de flanken van Mount Doom, geen hobbit te zien.
Het is een soort plateau waar we nu lopen. De aarde rood van kleur. Stenen in rode, zwarte en oranje kleuren en verder groeit hier weinig. Het is een maanlandschap. Mooi in zijn ruigheid. Wanneer we langs een stukje sneeuw lopen kan ik de verleiding niet weerstaan om even een mooie bal in Anne haar nek te gooien. Ik zal de verwensingen maar niet herhalen.

Het is nog een klein stuk klimmen tot 1886 meter hoogte. Maar het is een gruis helling die we nu beklimmen. Twee stappen vooruit en je zakt er weer eentje terug. Zwaar klimmen hier. Rechts van ons hebben we een enorme vlakte. Tot zover je kunt kijken is het een maanlandschap. De wind die vanaf de vlakte langs de bergwand omhoog wordt gestuwt beukt hier tegen je aan. "Mooi he" schreeuwen we tegen elkaar.
Iets hoger op ons gruispad doemt aan onze rechterkant de Red Crater op. Tussen het grijze en zwarte ineens zo'n rode krater. Hopelijk komt het op de foto's een beetje waarheidsgetrouw over.
We zijn boven. Nog een klein stukje dalen en daar liggen ze. De Emerald lakes. Drie meertjes gekleurd in het mooiste blauw-groen wat we ooit gezien hebben.
Een mooiere plek om te lunchen kunnen we even niet bedenken. Om ons heen meer toeristen die genieten. Sommige zijn uitgedost alsof ze Mt. Everest gaan bedwingen en anderen lopen er juist weer bij alsof ze net van de boulevard in Blanes komen.

We zijn nog maar net begonnen met de lange afdaling wanneer bij Anne het Lucille Werner loopje weer terug komt. De pijn uit de Himalaya is weer terug in haar knie. Onderweg heb ik er nog naar uitgekeken want je weet maar nooit, helaas kunnen we hier geen paardje huren.
We dalen langzaam maar gestaag. Om ons heen denderen toeristen langs ons heen naar beneden. Alsof ze de bus moeten halen. Dat willen ze ook. Om 15:00, 16:00 en 17:00 gaat er een bus terug naar het dorpje. Wij hebben nog een uur om die van 16:00 te halen. In dit tempo zal het nog lastig worden om die van 17:00 morgen te halen.
Zodra we van de South Crater zijn afgedaald en bij de Soda Springs aanbelanden krijgt Lucille er weer zin in. Kom we gaan die bus halen. Wij worden nog steeds links en rechts voorbij gesjeest maar wij hebben een leuk tempo, we gaan New Zealand style. Gewoon relaxed.
16:05 en we zijn er. Busje staat er ook. Een grote, gevuld met zwetende toeristen en een klein busje, maatje Alice. Deze is nog helemaal leeg en de chauffeur wenkt ons. Hey Buddy, g'day mate. And how was your day? Hop in and let's get outta here. The New Zealand way, ja die bevalt ons wel.
Zijn we nog als eerste terug op de camping ook.

Kampeerbeesten als we zijn proberen we vanavond onze BBQ op gas. Na zo'n lange dag wandelen moet het heerlijk zijn om wat worstjes op the Barbie te gooien. Maar wat we ook proberen we krijgen dat kreng niet aan. Nou hebben we ook geen lucifers of aanstekers bij ons. Maar een stuk karton boven ons gasbrandertje houden lost dat probleem op. Hoe MacGyver! Maar hoe ver we het gas ook opendraaien er gaat geen vlammetje branden.
We duiken vanavond vroeg in bed, moe. De salade was heerlijk. De kerstlichtjes in de camper gaan vroeg uit vandaag.
Een fantastische dag is voorbij, een hoogtepunt van de reis.