22 december - Nelson

We stonden gisterenavond met een bus of vijf naast elkaar, kont in de wind. Toen het zonnetje ging verdwijnen doken er ineens uit alle hoeken muggen op. Heel veel muggen. Iedereen dook dan ook naar binnen de busjes in. Het volgende halfuur hoorde je als een slechte … imitatie het bonken van boze vuisten op de daken en ramen van de busjes. Het ritme neemt af naarmate het later op de avond wordt. Midden in de nacht, tijdens een nachtelijke plas met de wind mee, hoor ik nog een harde bons bij de duitse buren.

Met grote wallen onder zijn ogen staat de duitser de volgende ochtend zijn tanden te poetsen. "Und how many dzit zyou kill?" Alsof ik de dikke duitse generaal hoor uit Allo Allo.

We rijden weg vanuit Cloudy Bay. Een mooie plek die zijn naam eer aan doet. We slaan linksaf en rijden nu door Marlborough Wine Country. Hoe verder we komen hoe meer de wolken breken. Bij Havelock rijden we al in de volle zon voorbij een restaurant met een grote pan mosselen op het dak. Het is hier dan ook het Mussel Capital of the World.

Een half uur voor Nelson sturen we Hans een bericht dat de koffie aan kan. "Rijden jullie op de 6?" "Yep". De instructies over hoe te rijden worden gestuurd.
"Toeter even, daar zit ie". Anne geeft Alice een paar flinke meppen en de aadacht is getrokken. Een warm weerzien na vier maanden. Veel verder van huis kun je elkaar niet ontmoeten.
We lopen door de straten van Nelson. Het is zaterdag en gezellig druk. Bij Morrison Café bestellen we de al lang geleden bedachte kop koffie.

Tijd om Stu en Linda te ontmoeten. Twee rasechte Kiwi's die een B&B runnen in de heuvels boven Nelson. Hans kent ze al jaren en loopt door het huis alsof hij er woont. Hij schreef al eerder dat hij een Room with a view heeft en er is geen woord van gelogen. Een prachtig uitzicht op de haven van Nelson waar de vele zeilboten in de blakerende zon liggen te wiegen.
We mogen onze camper vanavond op de parkeerplaats laten staan naast het huis. "Ik stuur wel een what's app als ik wakker ben, kunnen jullie lekker douchen", zegt Hans.

We rijden ergens halverwege de middag weer naar het centrum. Het is leuk om vader en dochter een paar passen voor me samen door het zonnige Nelson te zien lopen. Tijd voor een drankje voordat we bij de pizzaria aanschuiven.

23 december - Nelson

Vanmiddag staat er een BBQ op het programma. Maar we lopen al twee weken te klooien om dat kreng aan te krijgen. Ik laat Hans zien hoe het zou moeten werken. Na een hoop hulpstuuken in elkaar geschroefd en geschoven te hebben zeg ik "kijk en nu gebeurt er dus niets". Droogjes merkt Hans op "Al eens gedacht om je gasfles bij te vullen…" "Eh ja, nee, ja" En ik breek snel de barbie weer af om een benzinestation te zoeken voor een refill.

Hans loopt hier vaak naar 'the centre of New Zeland'. Een flinke klim vanaf het rugby veld waar in 1870 NZ's eerste rugby wedstrijd werd gespeeld. Boven gekomen heb je een schitterend 360 graden panorama. De eerste 180 graden zie je Nelson vanuit de zee de heuvels in klimmen. De andere kant kijkt uit over de Maitai vallei.
Het laatste stuk van de klim is als de Couwberg in Limburg een echte kuitenbijter. Enorm stijl en de kuiten lopen dan ook snel vol. We staan nog maar net uit te hijgen wanneer een fitte bejaarde dame een eindspurt inzet. Als ze ons zo gebogen ziet staan lacht ze gemeen en zegt met zo'n typisch NZ accent "Ooh come on.."

Begin van de middag rijden we met een gevulde gasfles en een goede voorraad vlees en salades de maitai vallei in. We parkeren aan een riviertje langs hole 8 van de Nelson Golf Club.
De Barbie staat nog maar net op volle toeren het vlees dicht te schroeien wanneer de eerste witte balletjes onze kant opkomen. Waarschijnlijk denken de heren en dames dat ze een vorkje mee kunnen prikken.
Het is een heerlijke middag in de schaduw van een enorme boom. Het is een mooie plek om de mooie dingen van het leven door te nemen. Volgens mij doen we het wel goed zo alledrie. We genieten van de dag die is. Want die komt, volgens Harrie Jekkers, nooit meer terug.
Ergens vraagt Anne aan Hans of hij weet hoe laat het is. "Geen idee, ik heb de tijd"
Zo is het leven toch mooi. We genieten en leven met onze hoofden in de wolken, met de benen op de grond.

"Veel plezier nog, stuur even een bericht als jullie in st. Arnoud zijn". We toeteren nog een keer en laten Hans zwaaiend achter in de B&B. We zetten eind van de middag koers naar St. Arnoud.