Donderdag 13 september - Pingyao, China
Vanochtend moe en gebroken in Pingyao aangekomen. Maar wel een vierdeklas treinreis ervaring rijker.
Gisteravond rond 16:00 stonden we aan de straatkant van ons hotel om te proberen een taxi aan te houden. De spits van vanochtend is moeiteloos overgegaan in die van de avond. Wat een verkeer! En het gekke is er stopt gene taxi. Doen ze niet. Zelfs wanneer Anne haar rokje wat verder omhoog krult rijden ze, voor zover dat gaat, gewoon door. Dan maar naar de metro en via wat omwegen naar station Beijing-West. Onderweg nog wat te eten gehaald voor de lange reis tussen de locals. "Ni Hao, hello". We proberen meteen maar vrienden te maken in onze vrij volle wagon. We zitten met drie naast elkaar en drie tegenover ons. Weinig bewegingsvrijheid, ook al zijn die chinezen niet zo lang. Een vriendelijke Chinees helpt ons te settelen. Legt met handen en voeten uit hoe het hier werkt. "Hij vindt je leuk" zegt Anne. Het is inderdaad type Gordon, hoop dat het licht aan blijft.
Het is onderweg eigenlijk best gezellig. Er wordt gekletst en een kaartje gelegd. Dat wij meedoen met een potje wordt wel gewaardeerd volgens ons. Het licht blijft inderdaad aan en dat stelt de hele treinbevolking in staat zich te vergapen aan die twee blanke onder de Chinezen. Alsof we Bokito zelf zijn worden we de hele reis aangestaard vanuit het rokersgedeelte tussen de twee wagons. Als ze überhaupt wat hebben kunnen zien want de smog hier is minstens zo heftig als in Beijing. Ik zet een muziekje op en als om een uur of drie Bono begint te zingen "I'm not sleeping" beginnen mijn branderige ogen toch ook dicht te vallen.
's Ochtends om een uur of zes word ik weer wakker. Mijn hoofd op de schouder van buurman Gordon. Hoopvol knikt hij mij een goedemorgen toe. "Next station, Pingyao" stamelt hij. Snel pakken we de tassen en nemen afscheid. We tillen onze koffers over nog slapende benen, etensresten en een in het gangpad plassende peuter.
Pingyao is een oud klein stadje omgeven door stadsmuren. Oude verweerde huisjes, winkeltjes, tempels en leuke hostels met een binnenplaats. We verdwalen vandaag in de wirwar van straatjes. We lunchen voor €1,50 met z'n tweën, dat is inclusief drinken. Op deze manier kunnen we nog wel een maandje langer wegblijven.

Vrijdag 14 september - Pingyao, China

"Oooh nee he, weer die Mart Smeets"! Anne wordt wakker met een diepe zucht. Ik zelf was wat eerder wakker en ben uitzending gemist aan het kijken.
We beginnen vandaag met een kopje thee in onze kang. Megabed in een nis met kitscherige gordijntjes ervoor. Soort bedstee.
We hebben een erg leuk hostel midden in de oude stad. Helaas zonder ontbijt dus dat gaan we ergens anders scoren. Lekker in de ochtendzon. De ochtenden zijn fris hier. Maar in de opkomende zon met koffie, een ommelet en wat fruit is het heerlijk. Altijd al prettig gevonden, een stad wakker zien worden vanaf een terrasstoel met een verse dampende koffie.

"Move, move, follow" we worden dwingend naar het terras van de buren gestuurd. De menuborden gaan naar binnen en de deuren worden hermetisch afgesloten. Wat is hier aan de hand?
Als we bij de buren verder peuzelen aan het ontbijt zien we ineens allemaal inspecteurs of iets dergelijks de straat binnen lopen. Elke winkel wordt op de foto gezet en er wordt heel wat genoteerd. Wanneer deze optocht van dienaren in functie de hoek om is gegaan, gaan er weer deuren van winkels open. Zo ook de deuren van ons restaurant. Opgewonden wordt er door de eigenaren met elkaar gesproken. Wat er precies gaande is kan niemand ons in het engels uitleggen.

Waarom moeten we hier in China nu altijd naar de verst weggelegen bank om onze yuans te kunnen pinnen.
Goed, met een dikke portomonnee terug naar de oude binnenstad. Het is nog een flink eind tippelen en Anne stond net bij de ATM al te wiebelen van been naar been.
"Pas je toch gewoon aan de chinees aan"
"Ik kan toch niet hier op straat plassen" zegt Anne al ietwat bozig.
Restaurantje dan maar in "toilet? Wc"? Alsof we de zaak komen leegroven zo omarmt de dame van het restarannt haar kassa. Lopen is inmiddels rennen geworden. "Fish? Sit fish, yes". "No toilet we don't want fish". Maar nee de stoelen worden al opzij geschoven en de overigens lekker ruikende vis wordt al bijna neergezet als Anne het gordijn naar de keuken wegrukt en op goed geluk naar achter racet. Als een ware Frank Masmeijer leg ik het aanwezige publiek in het restaurant al hintsend uit wat hier gaande is. Opgelucht en droog bereiken we 'ons restaurantje' in de oude stad. We eten weer heerlijk, nu voor 13 yuan, € 1,60.

Gewapend met een briefje met de tekst 'twee kaartjes Xi'an-Guilin voor overmogen' staan we voor het loket op het treinstation. 'Sorry, no more seats available terribly sorry". In perfect engels wordt ons uitgelegd dat we niet met de trein naar Guilin kunnen. Het zou op zich wel weer in de vierde klas kunnen, maar de reis duurt 27 uur en zo chinees zijn we nu ook weer niet.

Met ons laptopje, Tsing Tao biertje en gezeten in twee strandstoeltjes voor ons hostel boeken we een vliegticket en een hostel in Yangshauo in het zuiden van China. We willen daar een beetje relaxen langs de Li rivier, beetje fietsen en een trektocht door de dragon's backbone rice terraces maken. Hierna door naar Hong Kong.

Na onze chinatrip hangt onze foto waarschijnlijk in een paar duizend chinese huishoudens aan de muur. Bijna elke chinees die voorbij loopt zet ons op de gevoelige plaat. Liefst met moeder de vrouw tussen ons in en met het door Churchill beroemd geworden V-gebaar.
Vaak schieten we meteen terug met scherp. Gaan ze helemaal strak in de houding staan. Vaders meestal als zenuwachtige regisseur die het zooitje in het gelid zet. Heerlijk toch zo'n middag aan de straat. En nu is het 23:30. Al twee uur onderweg in weer een overvolle treinwagon. Was wel geinig om te zien hoe alle toeristen vanuit de wachtkamer op het station losgelaten werden toen de trein aan kwam rijden. Alle blanken renden naar rechts, naar hun luxe slaapcoupés en wij strompelden naar links, twee grote blanke in een optocht van chinezen richting de vierde klas veewagon.
Nog zes en een half uur tot Xi'an. Truste weltrusten.