Hmmm... hoe begin je aan een update van twee erg intensieve weken? Gewoon bij het begin zeker?

Nadat de eerste week voorbij was, hadden we eindelijk tijd om zelf te bepalen wat we wilden doen en een van mijn plannen was om eens af te spreken met Sebastian. Hij is iemand die hier in Australie woont en met wie ik door het werk erg veel contact heb gehad. Hij had zelf al contact met me opgenomen en beschouwde het als zijn missie om me wegwijs te maken in en rond Sydney.

De eerst dag dat we elkaar zagen was woensdag 4/10. We hadden afgesproken dat ik de trein zou nemen en hij kwam me afhalen aan het station samen met z'n twee kinderen. Sarah (een 16-jarige dochter) en Michael (12-jarige zoon) waren twee erg beleefde en vriendelijke kinderen die het me meteen naar m'n zin maakten. We zijn daar dus de auto ingesprongen en een dik uur later waren we aan het strand. Ik heb wel 4 keer gevraagd hoe het heette, maar ben natuurlijk de naam weer kwijt... In elk geval kan je later op de foto's zien dat het daar prachtig was. De kinderen vonden het geweldig om me helemaal in te graven in het zand en samen hebben we de golven getrotseerd. Verder heb ik ginder de plaatselijke ijsverkoper een dame blanche leren maken :) Snap echt niet dat dat niet standaard op een kaart staat.

De volgende dag werd er eentje van gezellig thuis bbq'en en de vrouw des huises te leren kennen. Genevieve is een erg innemelijke vrouw die haar deel van zorgen al heeft gehad. Door een ongelukkige val heeft ze haar nek gebroken en kan dus enkel nog haar hoofd bewegen en een heel klein beetje haar rechterschouder. Maar dat weerhoudt haar er niet van om heel positief tov het leven te staan. De dag die ik daar bij die familie heb doorgebracht, heeft me door het laatste beetje heimwee doorgetrokken. We speelden gezelschapsspelletjes en keken de afleveringen van Lost die ik nog niet gezien had. Kortom effe een gevoel van thuiskomen.

Vervolgens was het alweer vrijdag en zijn ze me komen ophalen voor een dagje in Federdale Wildlife Park. Een prachtige zoo met allemaal inheemse Australische dieren. Je krijgt aan de ingang een paspoort waar je in elk deel van het domein een stempel kan zetten zodat je kan bijhouden of je overal geweest bent. En zo gauw je binnenkomt staan er al kangoeroes naast je :) De dieren daar zijn zo lief en mak.

Het hoogtepunt voor mij was toch wel toen ik een koala aan't strelen was en die volledige uit zichzelf om m'n nek kwam hangen. Eigenlijk is het dus verboden om koala's vast te nemen heb ik achteraf gemerkt, want de verzorgster kwam meteen aangerend en kwam m'n nieuwste knuffelmaatje uit m'n armen halen, maar ik heb het toch maar effe gehad he :D Verder heb k ook een hoop kangoeroes eten gegeven. Je kan uit de foto's later wel zien dat ze echt super mak zijn.

Dan zijn we dus aan zaterdag. Zoals je in m'n vorige post kon lezen heb ik daar dus een dagje gewerkt. Wie had dat ooit gedacht dat ik me zo vroeg al nuttig zou maken ;)

Zondag niet veel speciaals te vertellen... Heb 6 uur op de trein gezeten naar Tamworth en eenmaal daar aangekomen nog eens 2 uur de bus moeten nemen tot we in Bingara toegekomen waren. Wat een rare gewaarwording was dat stadje! Om 8 uur ging de pub dicht :s Kan je je dat inbeelden. Tegen dat het half negen 's avonds was, was er geen kat meer te bekennen...

's Ochtendsvroeg werden we dan opgehaald door John (dat was dus de eigenaar van de ranch waar we de volgende week zouden gaan doorbrengen). Na een snelle stop bij het leger des heils voor wat tweede hands kleding reden we door totaan een ranch. Daar zette we onze spullen neer en we mochten meteen vertrekken voor onze eerste opdracht. In een wei een stuk verderop stonden een hele hoop koeien. Met behulp van de auto's en een stuk of 6 honden werden de koeien in een kleine wei en vervolgens in loophekken gedreven. Daar werden de kalveren van de koeien gescheiden en hier werden wij pas echt aan het werk gezet.

Een voor een moesten we een kalf nemen en proberen op de grond te worstelen (ik kan je verzekeren, zo'n klein schattig kalf heeft heel veel kracht) en eenmaal het neerlag werd er een stuk uit de oren geknipt en als we een klein stiertje hadden, werd het ook meteen gecastreerd met een simpel zakmes... Arme beestjes. Tot zover dus onze doop. We wisten toen al dat het een harde week ging worden.

Die namiddag gingen we fijn allemaal een eindje paardrijden. Rustig door de velden stappen en draven en iets verder door een rivier galloperen. Dat was echt super... En dan werd er ineens gezegd dat we moesten afstappen. Wij dus allemaal braaf van de paardjes af, onze kleren uit (we hadden allemaal ons zwemgerief aan hoor) en dan de rivier in. Enkele paardjes werden van het zadel verlost en kwamen samen met ons zwemmen. Zonder zadel reed k de rivier door en hing ook achter aan de staart zodat het diertje me voort trok.

Wanneer we van onze tocht terug waren werden we de auto ingezet en naar een andere ranch gereden. 23km buiten de 'bewoonde' (als je dat daar nog zo kon noemen) wereld stond een huisje omringd door alleen maar velden. Daar mochten we verblijven.

De volgende dag begon weer met een rustige rit door de velden en in de namiddag werden de eerste paarden bijeen gedreven door ons te paard :) Een van deze wilde paarden was tegen het einde van de week ingebroken en klaar om de berijden.

Woensdag werden we ingezet om de buurman (enkele kilometers verderop) te helpen bij het drijven van zijn koeien. We vertrokken dus weer op onze lieve paardjes en gingen de koeien uit alle uithoeken van de velden zoeken en bijelkaar drijven. Ook hier werden de kalfjes gemerkt. 's Avonds was het tijd voor een kampvuurtje in de wei bij onze paardjes.

Donderdag werden we verder ingezet voor het verplaatsen van vee van de ene kant van het domein naar de andere. Tegen nu was bijna iedereen kapot van de spierpijn en ik zelf had gelukkig geen last van m'n spieren, maar was wel sinds die nacht weer lekker ziek... Ach ja, zulke dingen gebeuren nu eenmaal he.

Vrijdag gingen we nog eens kijken naar de wei waar we eerder die week een veulentje in de modder hadden gevonden (tot 2 keer toe) en deze keer was het gelukkig veulen vrij. Wel moesten we een kalfje helpen bij het drinken van melk. Blijkbaar had het beestje niet echt door hoe een koeienuier werkt.

Doodvermoeid ben ik dan vandaag, zaterdag, terug in Sydney gekomen naar weer die reis van 8 uur. Aangezien ik nog niet helemaal genezen ben, ga ik nu een lekkere warme douche nemen en morgen veel bijslapen.

Maandag vertrek ik namelijk op surftrip!!! Weer een vermoeiende week die voor de deur staat.

Op de foto's zullen jullie dus nog even moeten wachten.

Slaap zacht iedereen

Sira