Hoi hoi lezers,
Ga maar even zitten voor dit verslag, want ik heb veel te melden. Ik ben nu alweer een dikke 2 weken aan het reizen en het is een fantastisch deel van de tour: het midden! Na een maand te hebben gewwoofd (zie uitleg vorig verslag), heb ik een leuke reisgenote leren kennen, Wiebke uit Duitsland. Samen zijn we vertrokken uit Adelaide en hebben we eerst de wijnregio’s aangedaan, nl de Barossa Valley en de Clare Valley. Na goed wat wijntjes en prachtige uitzichten reden we door richting Port Augusta. Voordat we de woestijn introkken, zijn we nog langs de Flinders Ranges gegaan om er de fantastische natuur te zien en wat wandelingen te doen. Daar aangekomen, regent het pijpenstelen en hebben we maar 1 wandeling kunnen doen met uizicht op... mist. Het is helaas geen uitzondering, want de afgelopen maand is het best koud in het midden vant land. Het is dan wel herfst, maar gemiddeld zou het toch een 5 à 10 graden warmer moeten zijn.
Maar dat kan de pret niet bederven, we zijn zo opgewonden wanneer we eindelijk in Coober Pedy (opaal hoofdstad v/d wereld) aankomen, dat we de lage temperaturen direct vergeten. We blijven hier een paar dagen hangen om alle attracties te zien, zoals de opaalmijnen, de tientallen opaalwinkels, de huizen en kerken die ondergronds en in de bergwanden zijn uitgehouwen (vanwege de hitte in de zomer). Vervolgens gaan we weer op (de lange!) weg naar... Uluru! Deze grote rode rots in die uit het niets opstijgt vanuit het vlakke landschap is toch echt hét symbool van Australië. Geen reis naar dit land is compleet zonder een bezoek aan Uluru (Ayers Rock) en het aangrenzende Kata Tjuta (The Olgas). We nemen onze tijd om de rots te verkennen, en doen de 10km ‘base walk’. Er is de mogelijkheid om Uluru te beklimmen, maar de oorspronkelijke aboriginal stammen van de regio verzoeken iedereen om dat niet te doen omdat het een enorm belangrijke en heilige site is in hun cultuur. Dus Wiebke en ik tonen een beetje respect en houden ons netjes op de grond. Je kunt je voorstellen dat we bij zonsondergang en –opgang onze cameras tot het maximum hebben laten werken. De volgende dag rijden we een stuk verder en doen de 3u durende ‘Valley of the Winds’ wandeling in Kata Tjuta en ook dit geeft adembenemende uitzichten. En om het Red Centre (die nu hartstikke groen is, owv de natte zomer) helemaal af te sluiten, bezoeken we Kings Canyon, een natuurpark waarvan de naam wel voor zich spreekt. Vervolgens ook aan Alice Springs een kort bezoekje gebracht, daar was echter niet veel te beleven. Tegen verwachtingen in is het een kleine stad met een 25000 inwoners. In het dorre midden telt dit toch als een grootstad, de meeste dorpjes die we passeerden, hebben gemiddeld 300 inwoners.
Ik denk dat je je wel kunt voorstellen hoeveel kms we hebben moeten afleggen om tot in het midden te raken. Van Adelaide tot Alice Springs kom je al snel op 1500km en dat verloopt niet altijd vlekkeloos. Er lopen nogal veel beesten rond in het midden vant land en die komen niet altijd goed overeen met auto’s. We hebben dan ook ontelbare aantallen koeien, kangeroes, wallabies, vogels en vossen langs de weg zien liggen in allerlei staten van ontbinding. Niet erg leuk, maar het hoort er nu eenmaal bij denk ik. Gigantische vrachtwagens, de zogehete ‘road trains’, rijden ’s nachts gewoon door en aangezien de snelweg voor het merendeel niet is afgezet, wandelen de koeien van de aangrenzende cattle stations en alle andere dieren rustig over de weg. Ook wij hebben (overdag) voor heel wat dieren moeten afremmen: koeien, kangeroes, vossen, paarden, kamelen(!), en adelaars die zich tegoed doen aan de karkassen op en langs de weg. Gelukkig houden we altijd 2 paar ogen op de weg en stoppen we op tijd met rijden. Blijkbaar vind niet iedereen dit vanzelfsprekend, want we hebben genoeg autowrakken gezien die verroest langs de weg staan of vers op de kop liggen.
Tussen al die highlights door nog een bezoekje gebracht aan de hotsprings, een wieldop verloren, een lift gegeven aan een rijke zakenman die zonder benzine kwam te staan, verloren gelopen in een doolhof, ongelofelijk mooie zonsondergangen en –opgangen gezien, de Dog Fence gezien, een dode kangeroe van de weg getrokken, een didgeridoo les gehad, mijn Lonely Planet reisboek verloren (én weer gevonden), een week lang een muis in de campervan gehad en een krokodil op de camping gezien. Deze rit bleek avontuurlijker dan ik had verwacht!

Vanaf Alice Springs reizen we door naar het verre noorden, ook gekend als ‘The Top End’. Rond Katherine/Darwin zijn we blijven hangen (en we zitten weer in de tropen, dus het is nu heerlijk warm) en gaan hier werk zoeken en tussendoor de omgeving verkennen, met de bekende Lichfield en Kakadu National Parks.

Tot de volgende!
Groetjes,
Rianne