Ho Chi Minh en de Cu Chi tunnels,

Na het mooie strand van Mui Ne was het tijd om verder te reizen. In Vietnam kan je redelijk goed en goedkoop reizen met de bus. De busreis naar Ho Chi Minh duurde ongeveer 8 uur en kost 11 dollar. De bus is relatief lux maar niet bestemd voor mensen met een slecht hart. De bus raast met een gangetje van rond de 90 over soms onverharde wegen en door dorpjes. De bus gebruikt continu zijn toeter als een trein bij een onbewaakte spoorovergang. Daar waar je denkt dat inhalen onmogelijk is bewijst deze bus het tegendeel. Voor mij is dit een reden om achter in de bus te gaan zitten. Een soort struisvogel tactiek. Zolang je het niet ziet is de snelheid mooi meegenomen. Helaas deze reis was ik
Verplicht voorin te zitten. De bus was vol toen ik instapte en voorin was het laatste plekje. Een Disneyland attractie voor 8 uur dus. Het voordeel van voorin zitten is dat je niet zoveel last hebt van de muziek die ze aan zetten. Die komt dik boven je walkman uit en zou in Nederland elke kat in de wijde omgeving verjagen.

Hanoi was druk maar Ho Chi Minh is de overtreffende trap. Nog meer verkeer in een stad die haast 8 miljoen inwoners kent. Het is nog een voordeel dat ze een scooter hebben. Nu beweegt het tenminste. Veel mensen kennen Ho Chi Minh als Saigon. Dit veranderde in 1953 na het einde van de Franse colonealistie. De stad zelf is niet bijzonder. Wel de omgeving.

De stad ligt aan de Mekong delta. Een enorme watermassa en eigenlijk de levens ader voor dit gedeelte van Azië. Met de boot krijg je een prima indruk van het leven langs en met het water. De delta is continu in beweging. Voor de helft van het jaar staat alles onderwater en lijkt Ho Chi Minh haast een eiland. Je rijdt over wegen die haast dijken lijken. Overal om je heen zie je water. Vaak ook gelijk gebruikt als rijstvelden. De huizen staan dan ook allemaal op palen.

Net als heel Vietnam heeft ook dit gedeelte van het land enorm te lijden gehad onder de oorlog. Dit gedeelte was onder westerse en met name USA invloed. De vietcong strijders probeerde de Amerikanen te verjagen. Een belangrijke schuilplaats voor hen waren de Cu Chi tunnels. Ik besloot dan ook een toer te maken naar de tunnels met een gids die er zelf heeft gevochten.

De Chu Chi tunnels liggen aan de Mekong delta. Als de stand van het grondwater het toeliet werden verschillende niveaus gegraven, vaak met elkaar verbonden door deuren die met boobytraps waren beveiligd. De gangen waren smal, volgden dikwijls een zigzag patroon en hadden vaak bochten ter bescherming tegen explosies. Regelmatig werd er ook een doorgang in U-vorm gebruikt die vol water stond om de verspreiding van gifgassen tegen te gaan in de tunnels (waterslot). De tunnels waren bezaaid met allerlei valkuilen om ongewenste indringers te verjagen: granaten, scherpe bamboestokken, giftige slangen, valse doorgangen die leidden naar een tot de tanden bewapende guerrillastrijder/vietcong. En als dat nog niet voldoende afschrikwekkend was waren er nog eens een heleboel dieren uit de jungle die in de tunnels een goed onderkomen vonden. De dieren heb ik gelukkig niet gezien maar het complex en de verhalen maakte een enorme indruk. Het museum geeft een zeer goeie indruk. Je kunt zelf door de gangen en doordat ze geluiden laten horen voelt het heel indrukwekkend.
Het laat de onzin van oorlog duidelijk zien en voelen.

Na deze indrukken was het tijd afscheid te nemen van Vietnam en mijn reis te vervolgen naar Cambodja.