De 10 uur durende treinrit van Cuzco naar Puno was magnifiek.

Lang op de trein zitten is leuk: muziek in de oren en genieten van de voorbijglijdende film. Algauw zaten we in een soort tibetaans decor, met besneeuwde bergtoppen boven de 6000 meter. De trein hield zelfs even halt op het hoogste punt (La Raya, 4300 meter) om het obligate marktje te bezoeken. Tja.

Vanaf La Raya ging het dan bergaf richting Puno en passeerden we verschillende dorpen. Bizar genoeg liep de spoorlijn altijd dwars door de plaatselijke marktjes. Verschillende keren moest de trein stoppen om de marktkramers de gelegenheid te geven hun boel van de sporen te halen.

Puno zelf is niet veel soeps. Het is een mini stadje aan de rand van het Titicacameer, waar de mensen voornamelijk leven van de toeristen die de fameuze Uros eilanden bezoeken. Dit zijn drijvende eilandjes waar nog mensen wonen, en waar je als toerist ook bij kan overnachten. Compleet fake. De laatste authentieke eilandbewoners zijn verdwenen eind de jaren '50, en de mensen die er nu wonen worden gesubsidieerd door de overheid, om het toerisme toch maar in stand te houden. Schabouwlijk, en daar doen we dus niet aan mee.

Gelukkig was er dat weekend carnaval in Puno, en dit was wel degelijk authentiek. Dat heb ik aan de lijve mogen ondervinden. Carnaval in Peru en Bolivië is niet iets van slingers en confetti, maar van water en schuim. Tot 2 maal toe ben ik al fotograferend verrast door waterpistolen en schuimspuitbussen.

Verder heb je net als bij ons verschillende carnavalsverenigingen, elk met een eigen optocht, een eigen fanfare, een eigen uniform en een eigen 'clublied'. Heel charmant allemaal!