De busreis van Nazca naar Cuzco is mij niet echt bevallen. Enerzijds lag mijn maag nog volledig overhoop, anderzijds was er de hoogte. Ik heb dat hoogteverschil van bijna 3000 meter (Nazca ligt op 4 à 500 meter, Cuzco op 3300 meter) overbrugd op 15 uur tijd en dat was toch iets teveel van het goede. Het gevolg was dat ik de eerste 3 dagen in Cuszco niet zoveel gedaan heb, buiten acclimatiseren. De koppijn en misselijkheid trokken dan uiteindelijk weg, en in de plaats kwam een soort van roes, een soort high eigenlijk. Misschien van teveel coca bladeren te sjieken. Wie weet...

Cuzco is een pareltje weggestopt in de bergen, een beetje toeristisch, maar groot genoeg zodat dat niet te erg opvalt. Trouwens het grootste deel van de toeristen zijn ook Zuidamerikanen, volgens mij. En Japanners.
De stad ligt vol met pleintjes en wandelstraten die ook heel goed onderhouden zijn. Helemaal niet zoals in Lima. De Cuzcoians gaan trouwens prat op hun verwantschap met Arequipa en niet met Lima. Arequipa is de tweede grootste stad van Peru, en is altijd een beetje het bolwerk geweest tegen het conservatieve Lima. Arequipa heeft trouwens een grote 'kunst'-scene. Mario Vargas Llosa, nobelprijswinnaar voor literatuur, werd geboren in Arequipa.
Wat opvallend is hier in Cuzco is dat de autochtone bevolking klein van gestalte is (dat wisten we al), maar ook dat ze een enorm brede borstkas hebben. De longinhoud is blijkbaar aangepast aan de hoogte hier. En veel inwoners hebben ook rode kaken, of door de donkere huidskleur bij paars soms. Dit heeft blijkbaar te maken met het aantal rode bloedcellen dat veel hoger is als je op grote hoogte leeft. Mijn lippen zijn trouwens ook een stuk roder, maar dat komt door al die rode bessen confituur 's morgens.

Morgen naar Machu Picchu.
Een apart stukje volgt nog!