5 Maart, eindelijk toegekomen in Santiago. Oorspronkelijk had ik mijn reis hier willen starten maar omdat ik zowel noordelijk als zuidelijk van Santiago wou reizen, kwam het me beter uit om in Lima te starten. Ik had dus al heel wat gelezen over de stad voor ik mijn reis begon en de verwachtingen waren hoog gespannen.

Voor mijn verblijf had ik een appartement geboekt in de Providencia wijk. Deze wijk is voornamelijk residentieel dus redelijk rustig, hoewel dat relatief is in een stad met 7 miljoen inwoners. Het appartement zelf is op de 12e verdieping met een mooi uitzicht over de stad en de Cordillera met besneeuwde toppen in de verte. Er is hier ook iets minder hinder van het verkeer en de smog. Iets waar Pater Valdivia geen rekening mee hield toen hij de stad stichtte in 1541. De smog blijft hier gewoon heel het jaar door hangen. Santiago ligt namelijk in een soort kuip, omringd door bergen en heuvels. Het positieve effect hiervan is dat de temperatuur geregeld tot boven de 30° oploopt.

Ontbijt is er niet in het appartement dus ga ik op zoek naar een plek om te ontbijten. Aan Starbucksen en consoorten geen gebrek trouwens, maar al snel ontdek ik het charmante 'La Huerta'. Een leuk terras aan een verlaten straat, waar vooral locals een koffie komen drinken op weg van of naar het werk. Ik begin nog maar net aan mijn eitje of er passeert een agent op een chique Harley. Naarstig begint die alle dubbelgeparkeerde auto's op te schrijven. De meesten zijn gewoon even snel iets aan het lossen in de naburige restaurants. Eén van de bekeurde chauffeurs waagt het om te protesteren, echter zonder gevolg. Hilariteit alom op het terras als de bon voor de neus van de agent wordt verscheurd. Blijkbaar staat politiechef van Providencia bekend om zijn bekeuringsdrang. De Harley's moeten natuurlijk gefinancierd worden, zegt de uitbaatster. En de federale politie (die bv. het verkeer regelt) moet het stellen met ordinaire scootertjes. Kortom, geen onderwerp is universeler dan de politie om met je buren aan de praat te raken! De volgende 3 dagen ga ik er terug ontbijten en zitten dezelfde mensen er weer. Er is niets leuker dan veel tijd hebben om te reizen om op die manier met de mensen in contact te komen.

Eén van de hoogtepunten van mijn bezoek aan Santiago is het kerkhof. Niet dat ik perse in elke stad het kerkhof ga bezoeken, maar ik kon het zien liggen vanop El Cerro. Dit is een heuvel vlakbij het kerkhof, die ongeveer 300 meter boven Santiago uittorent. Op de top worden missen opgedragen (kerkvieringen, geen dames), maar je hebt er vooral spectaculaire zichten, o.a. op deze uitgestrekte begraafplaats. Dus ik besloot om er te voet vanaf de Cerro naar toe te gaan, een stevige wandeling, zo bleek. Het is een gigantisch kerkhof, 85 hectare groot en naar schatting 2 miljoen (!) graven. Het overgrote deel van die graven bevindt zich, niet zoals bij ons in de grond, maar gestapeld 12 hoog over 3 verdiepingen met trappen, uitgestrekt langs eindeloze lanen. De meeste plaats op het kerkhof wordt echter ingenomen door een soort van mausoleums, familiegraven eigenlijk. De graven zijn pompeuze bouwsels, afgewerkt met griekse zuilen en romeinse kapitelen (of omgekeerd) en met veel smeedijzer aan de ingangen om toch maar geen inbrekers binnen te laten. Eigenlijk geen zicht, maar het is overweldigend om door die lanen te lopen met links en rechts graven die meters hoog oprijzen. Er is ook veel begroeing en overwoekering hetgeen het geheel toch wel een charmante aanblik geeft.

5 Dagen spendeer ik uiteindelijk in Santiago en het zijn de mooiste van de hele reis totnogtoe. Benieuwd naar het zuiden, naar het merengebied rond Puerto Montt en Puerto Varas.