Zo São Paulo zit er bijna op.
Morgen vertek ik om 8h30 richting Lima, Peru, voor het strand-gedeelte van de reis... (hoop ik toch)

Eigenlijk was São Paulo toeristisch niet super bijzonder.
Voor een oude stadskern, musea, parken of groen moet je hier niet zijn.
Wel veel leven en ambiance, samba is er overal. Seu Jorge woont hier om de hoek (echt).

De mensen zijn vriendelijk en relax.
In zo'n heksenketel als São Paulo zou je toch wel wat verkeersagressie verwachten, maar nee, de Paulista's zijn zowaar een en al hoffelijkheid in het verkeer. 
Voor het rode licht wordt bv. netjes gewacht, zowel door auto's en moto's als door voetgangers.

Het gaat hier ook allemaal wat trager.
In de bank schuif je 30 minuten aan voor het jouw beurt is (en dan kom je te weten dat je in de bank geen geld wisselt, maar in de casa cambio!) In een bar wacht je gemakkelijk een minuut of 10 op je koffie (die wel perfect geserveerd wordt), en in de metro laat je al eens een treinstel passeren dat te vol zit.
Niemand die zich druk maakt, maar voor mij is het wel even wennen om in de flow te komen...

Jammer dat ik geen Portugees praat.
De Brazilianen maken graag een praatje, heb ik de indruk. Maar algauw valt er niets meer te zeggen, ze spreken ook amper Engels...
Ik mis wel een beetje de conversatie met de locals, maar dat zal tijdens het vervolg van de reis in de spaanssprekende landen wel beteren. En São Paulo is natuurlijk ook Wingene niet, waar je met de eerste de beste varkenshoeder een boom opzet.

Wat ik minder opgemerkt heb, toch niet in de stadsdelen waar ik geweest ben, is armoede. Occasioneel zie je wel eens bedelaars, of zwervers, maar zeker niet wat ik verwachtte. Die armoede is er ongetwijfeld wel, in de favela's, die je enkel bezoekt in Google Streetview, maar ongetwijfeld ook daarbuiten, meer verdoken.
De lieve vrouw die mij mijn hotelkamer in Campinas 2 x aanrekende, dacht waarschijnlijk een rijke gringo te kunnen pluimen, om toch maar iets extras te kunnen verdienen. Not.

Anyway, (ondertussen is er hier een buitengewoon luidruchtig onweer losgebarsten, tiens)

Blij dat ik voort kan naar Peru.
Ik heb het gevoel dat de reis nog moet beginnen.

Até a próxima