De overtocht naar het Zuidereiland is net zo mooi als de folders beloven. Na vooral een stuk de zee bevaren te hebben kom je na ruim drie uur tussen de mooie bergen in het plaatsje Picton terecht. Door het slechte weer hebben we niet zo veel gezien als gepland, maar gelukkig werden er goede films gedraaid tijdens de overtocht. Ondanks dat we de tv niet missen was het stiekem toch wel fijn om weer even een filmpje te kijken. Om half 12 waren we al op het Zuidereiland, waardoor we nog een aardig stuk hebben kunnen rijden. Naarmate we langer reden begon het steeds harder te regenen. We hadden het idee dat we door een prachtig gebied reden alleen was hier niet veel te zien. Onderweg hebben we stop gemaakt in de stad Nelson. Een schattig plaatsje en mooie tussenstop om nog naar een grote supermarkt te kunnen gaan. Onze eindbestemming is namelijk het Abel Tasman National Park, vernoemd naar de Nederlander die als eerste Europeaan een blik kwam werpen op dit prachtige eiland. Met zijn 23.000 hectare is dit het kleinste National Park van Nieuw-Zeeland. Ondanks het formaat is dit ook het park wat de meeste bezoekers trekt in heel Nieuw-Zeeland. Dit is goed te begrijpen met zijn prachtige goude stranden en groene woud. In het park kan je alleen te voet komen. Dit is opvallend in veel parken in Nieuw-Zeeland. Alles is behoorlijk intact gebleven en vaak kan je maar een klein stukje een National Park in rijden. Door het Abel Tasman park loopt een 'great walk', waar 5 dagen voor staan. Wij waren hier uiteraard niet op voorbereid en hebben dus een stukje van 4,5 uur van dit pad gelopen.

De volgende dag zijn we teruggereden richting Picton, omdat we naar de Oostkust gaan van het Zuidereiland. Nu de regen weg was zagen we veel meer van het eiland. Wat opvalt is dat dit eiland een veel ruigere natuur heeft als het Noordereiland. Hierdoor maakt het Zuidereiland een nog grotere indruk op ons als het prachtige Noordereiland. Onze volgende stop is Kaikoura. Dit staat bekend om zijn wildlife. De kustweg hiernaartoe maakte dit meteen al duidelijk. Her en der zagen we de 'fur seals' al liggen. Op een gegeven moment zagen we een zeehondenkolonie en stopten snel langs de weg. Zeehonden zijn behoorlijk speels. De kleintjes sprongen wild heen en weer. In Kaikoura zelf kon je alleen wildlife spotten door met een tourtje te gaan. Dit zagen we niet zo zitten, waardoor we zijn doorgereden over de scenic route 73 richting Arthurspass. Een National Park in het binnenland van Nieuw-Zeeland. Hier rij je door prachtige Alpen, wat 's winters fungeert als skigebied en dan ben je nog niet eens in het National Park zelf. De volgende dag gingen we echt het park in. Dit is toch wel één van de mooiste dingen die we ooit hebben gezien. Hier hebben we de omgeving vooral verkend door te lopen. Zoals eerder genoemd is het toch wel een must om een stuk te lopen als je meer wilt zien van de natuur. We begonnen met een wandeling van een uur naar een enorme waterval, gevolgt door een andere wandeling van bijna drie uur lopen. De tweede tocht was zwaarder als verwacht. Het was 1600 meter klimmen een berg op met als eindbestemming 'Temple Basin', een skihut waar nu geen mens te vinden is. De wandeling werd beloond met een prachtig uitzicht. Na het wandelen zijn we doorgereden naar Greymouth wat ligt aan de westkust van het eiland. Onderweg hebben we nog dapper een lifter opgepikt. Dit was een Duitse jongen die hier een paar maanden heeft gewerkt en nu nog een tijdje rondreist. Het liften is hier overigens een normaal ding. Overal zijn vele lifters te zien, voornamelijk backpackers, en allemaal krijgen ze redelijk snel een lift. Dit zegt ook wat over de sfeer van het land en het veilige gevoel dat je hier hebt.

De westkust is behoorlijk ruig met een harde golfslag. Geen ideale zwemstranden zoals op het Noordereiland. Wel is deze kust indrukwekkender met overal drijfhout. Vanaf Greymouth zijn we eerst een stukje in Noordelijke richting gereden naar Pancake Rocks (Punakaiki) in Paparoa National Park. De stenen liggen in dunne laagjes op elkaar, wat zoals de naam doet vermoeden wat weg heeft van een stapel pannenkoeken. Hoewel, en niet arrogant bedoeld, onze pannenkoeken toch wel veel mooier zijn gevormd. Ondanks dat is dit een bijzonder natuurverschijnsel en zeker de moeite waard om te bekijken. Vervolgens zijn we weer teruggereden in Zuidelijke richting naar de Frans Josef Glacier gaan. Vlak daarvoor stopten we op een camping langs Lake Mapourika.

Frans Josef is een gezellig plaatsje en voelt als een wintersportplaats. Wel werd het achtergrond geluid overheerst door helicopters die af en aan vliegen naar de glacier hier. Wij zijn naar de voorkant van de glacier gelopen wat zorgde voor een mooi gezicht. Het is bijzonder om te zien hoe laag de sneeuw doorloopt, ondanks dat we in korte broek rondlopen. Na Frans Josef zijn we doorgereden naar Fox Glacier. Onderweg hebben we weer twee liftenden meisjes opgepikt om te zorgen voor een goed reiskarma. Deze kwamen net als de vorige lifter uit Duitsland, er zijn hier veel Duitse toeristen overigens, en zijn samen gaan liften voor de veiligheid. Beide zijn rond de 18 jaar en hadden een tussenjaar genomen voor ze begonnen aan een studie. in Fox Glacier hebben we ze vlakbij hun hostel afgezet en hebben wij een rondje gelopen door het kleine plaatsje. Toen we onze camping moesten betalen kwamen we erachter dat we waren vergeten te pinnen. De dichtsbijzijnde internationale atm bleek echter in Frans Josef te zijn, waardoor we weer een half uur terug moesten rijden. Volgende keer toch maar iets beter in de gaten houden. Onderweg hebben we besloten om de Fox Glacier op te gaan. We gaan hier met een helikopter op waarna we vervolgens in het ijs gaan klimmen en wandelen over de glacier. Dit zou de volgende ochtend op mijn verjaardag moeten gebeuren. Nadat we braaf vroeg naar bed waren gegaan, ondanks mijn verjaardag, omdat we al vroeg moesten verzamelen, bleek dit verspilde moeite. Het was te slecht weer en we mochten wel gaan, maar met een kans dat we halverwege moesten omkeren met de helikopter en geen mogelijkheid meer om geld terug te krijgen. Daarom besloten we de volgende dag te gaan. Dit was een goede keuze geweest, want het bleef behoorlijk lang regenen. Nu we een lege dag hadden met vooral veel regen besloten we er een luie dag van te maken. Myron heeft de hele dag huisvrouw gespeeld door te koken en afwassen, omdat ik jarig was. Al met al geen verkeerde dag dus. Ook besloten we om naar Fox Glacier te lopen om het van onderen te zien. Halverwege begon het keihard te regenen en zijn we goed nat geregend. Nouja, vooral Myron is natgeregend nadat hij, gentlemen dat hij is, zijn jas aan mij had afgestaan. 'S avonds was het weer vroeg naar bed. Half 8 moesten we namelijk al verzamelen voor onze tocht de glacier op. Deze tocht doen we samen met twee Amerikaanse stellen van in de 30. Deze waren een stuk avontuurlijker aangelegd als ons. Op vragen als 'wie heeft er al eens in een helikopter gezeten?' en 'wie heeft er al eens geklommen?' gingen alle handen omhoog behalve die van ons. We worden begeleid door twee instructeurs waarvan er één Finn heet en één waarvan we de naam niet goed hebben opgevangen, waardoor we hem 'het haar' zijn gaan noemen vanwege zijn lange dreadlocks. 'Het haar' moest hard lachen toen mijn helm op zijn strakst nog steeds te groot was, waardoor ik als eerste ooit bij deze tour een kinderhelm opkreeg. De mooie helikoptervlucht naar de glacier duurde helaas maar 5 minuten. Eerste keer helikopter voor ons en ik kan me geen betere manier bedenken om dit te ervaren. Met het prachtige Nieuw-Zeelandse landschap onder ons en een landing op het ijs. Boven hadden we een mooi uitzicht. De schoenen voor het ijsklimmen waren behoorlijk oncomfortabel. Het ijsklimmen zelf was aan het begin erg spannend, maar werd steeds relaxter. Het spannendste was echter dat ik met het touw om m'n middel stond terwijl Myron naar boven klom. Zoals te verwachten ben ik een stuk lichter en met het abseilen ging ik telkens stukjes omhoog. Alles is gelukkig goedgegaan. het enige minpunt was dat ze ons rond de 5 uur op hetzelfde punt lieten klimmen, waardoor na een paar uur de verveling een beetje toesloeg. Toen we het echt zat waren kregen we echter een rondleiding over de glacier, wat op het perfecte moment kwam. Hier waren veel ijsbogen te zien en hebben we een uur gewandeld. 'S avonds zijn we dapper doorgereden richting onze volgende bestemming, ondanks dat we behoorlijk gesloopt waren. Halverwege zijn we gestopt in het kleine plaatsje Haast. Dit omdat we hier moesten tanken en het betalingssysteem net was uitgezet. Het volgende tanksstation zou pas 120 km verderop zijn en dat zouden we toch echt niet redden.

De rit vanuit Haast was verrassend mooi. Onze route leidden ons door de Haast Pass met mooie grootse bergen en vervolgens langs enorme blauwe meren. Dit bracht ons bij het plaatsje Wanaka aan Lake Wanaka. Dit is een erg gezellig plaatsje en in tegenstelling tot Fox Glacier, wat echt voelde als een wintersportplaatsje, voelde Wanaka juist als een gezellige badplaats. Hier hebben we van het zonnetje genoten en gezwommen in het grote meer. Vervolgens zijn we doorgereden naar Queenstown. Dit is de avonturenstad van Nieuw-Zeeland met enorm veel activiteiten. Dit is niet gek vanwege zijn mooie locatie. In Queenstown hadden we echter wat minder mazzel met het weer als daarvoor. Het was een stuk kouder en de zon is niet doorgekomen. Om deze reden hebben we een beetje door dit gezellige plaatsje gelopen en zijn we naar het information centre geweest. Deze zitten door het hele land met gratis foldertjes en mensen die je helpen met vanalles en nog wat boeken. Door deze centres ben ik een lichte folderverslaving gaan ontwikkelen, waardoor de hele camper vol lag met stapels folders. Ik wilde toch wel graag iets avontuurlijks doen in deze avonturenstad. Skydiven zat niet meer in ons budget vanwege het glacieravontuur, waardoor ik werd getrokken door het bungyjumpen. Na een beetje gevraagd te hebben besloot ik om een Canyon Swing te doen, de Nevis Swing genaamd, wat met zijn 70 meter vrije val en 300 meter uitzwaaien de grootste swing ter wereld is. Myron was hier niet echt voor te porren en verklaarde me voor gek, maar toch stond ik de volgende dag op een hangbrug behoorlijk hoog boven de grond klaar om te gaan. Van te voren zei ik dapper dat ik misschien wel ondersteboven naar beneden wilde, maar toen ik daar eenmaal stond besloot ik zittend in de swing te gaan. Voordat ik het doorhad viel ik met behoorlijk wat kilometertjes per uur naar beneden met een vrije val van 8 seconden. Een hele leuke ervaring en een aanrader voor de adrenalinejunks onder ons. Na deze wilde ochtend zijn we doorgereden naar Te Anau, een plaatsje aan de rand van het Fiordland National Park. Het grootste National Park van Nieuw-Zeeland. Hier was nog niet heel veel te zien van de mooiheid van dit park, maar de volgende dag zagen we dit in overvloed. De weg naar Milford Sound, het bekendste punt in dit park, werd steeds mooier. We kwamen steeds iets verder in het park. Om half 2 deze middag doen we een kajaktocht door Milford Sound. Op deze manier gaan we echt tussen het fjord door en dit leek ons een leukere manier als met een cruise. Vlak voor half 2 kwam de instructeur binnen. Dit was een opmerkelijk figuur. Een jongen, niet veel ouder als ons met een dikke snor en als stopwoordje 'sweet ass'. Elke zin eindigde op sweet ass. Wat overigens bijhoorlijk knap is om in elke context te plaatsen. Het weer zat ons mee. De lucht was stralend blauw en dat terwijl het hier 180 dagen per jaar regent gemiddeld. We begonnen met 18 km kajakken richting de Tasman Sea. Onderweg zeehondjes gespot en onder een waterval gekajakt. De sweet ass dude was leuker als verwacht. Hij wist behoorlijk veel te vertellen en deed er alles aan om het iedereen naar zijn zin te maken. We waren met een klein groepje van zes man. Een Deens stel dat 10 maanden aan het reizen was, een Argentijnse Israelische Engelsman (zoals hij zelf omschreef) en het vriendinnetje van sweet ass. Een leuke samenstelling en één van onze leukste ervaringen in Nieuw-Zeeland.

De volgende ochtend op de camping begon goed met twee Kea's. Deze worden hier de cheecky mountainbirds genoemd én met een reden. Ze kwamen behoorlijk dichtbij en besloten zelfs onze camper in te springen. Onderweg zijn we nog op meerdere punten gestopt in het National Park en hebben we, naar eigen zeggen, jaloersmakende foto's geschoten. We vervolgden onze route naar het onderste puntje van het eiland. Hier is het een stuk minder ruig, wonen aanzienlijk meer schapen als mensen en deden sommige stukken zelfs een beetje aan de Nederlandse weilanden denken. De kust hier is behoorlijk wild en heeft prachtige stranden.

Langzaam aan rijden we weer een beetje naar boven. Hier kwamen we langs Dunedin, een behoorlijk grote stad voor Nieuw-Zeelandse begrippen. Hier zijn we even gestopt, omdat dit wederom bekend staat om zijn wildlife. Weer zeehondjes van dichtbij gezien. Pinguins en dolfijnen zijn hier ook te vinden. Dit is allemaal weer met tours en dergelijke, waardoor we dit hebben overgeslagen. Daarna zijn we door gereden naar de Mouraki Boulders. Behoorlijk ronde stenen op het strand. Onze volgende bestemming is Mount Cook Village waar je, hoe kan het ook anders, uitzicht hebt op Mount Cook. Dit is met zijn 3724 meter de hoogste berg van Nieuw-Zeeland. Hier hebben we een stuk gelopen door de omgeving. De volgende dag hadden we een langere wandeling gepland, wat echter niet doorging vanwege het weer. Het was de hele dag aan het regenen en het was zo bewolkt dat er weinig nog te zien was. Het Zuidereiland heeft ons meer regen gebracht als het Noordereiland, maar zoals ik het begrijp is regen hier veel gebruikelijker.

Na Mount Cook zijn we richting Christchurch gaan rijden, omdat we hier onze camper gaan droppen. Onderweg zijn we gestopt in het nikszeggende plaatsje Fairlie, waar het tankstation nog het meest levendigste punt was. Vervolgens zijn we naar Christchurch gereden, waar we ons vooral hebben voorbereid op de terugweg. Op de camping was duidelijk te zien dat we niet de enige waren. Iedereen was druk aan het inpakken en schoonmaken en we hebben van meerdere mensen spullen aangeboden gekregen die ze overhadden na hun reis. Christchurch zelf is, zoals ons al meerdere keren is verteld, geen denderende stad. Dit heeft voornamelijk te maken met de heftige aardbeving die ze hebben meegemaakt in 2011 waardoor er veel karakteristieke gebouwen verloren zijn gegaan. Als je dat meeneemt is het behoorlijk knap hoe goed de stad er nog uitziet en dat ze er alles aan doen om toeristen toch te trekken. 'S middags hebben we de camper ingeleverd en hebben we een lift gekregen naar het vliegveld. Hier gaan we de hele nacht verblijven, omdat onze vlucht al behoorlijk vroeg vertrekt. We vonden het niet de moeite om voor een paar uur slaap een hotel te regelen en zo komt het dat we flink wat te weten komen over het vliegveld in Christchurch.

Nieuw-Zeeland is b-e-a-utiful en we begrijpen waarom zoveel mensen verliefd zijn geworden op dit land. Met pijn in ons hart gaan we weg, maar gelukkig staat er nog veel meer moois op de planning. Aussies watch out, we komen naar Sydney!