menm2azie voor chanced: km stand = 42.532+ 125 = 42.657 km

Angeles: een zondige stad

In China wisten we dat de Filippijnen ons volgende reisdoel zou zijn. Maar op de Filippijnen kan er gevraagd worden wat je bestemming is na de Filippijnen en moet je een ticket hebben om te laten zien dat je de Filippijnen weer uitgaat. Al denkende over de landen die we nog zouden willen doen leek Indonesie wel een leuk idee. Goed weer, zee, strand, Nederlandse historie en nog meer. Dankzij de Lonely Planet van zuid Oost Azie konden we al één en ander lezen ter voorbereiding. Jakarta leek geen leuke stad om te starten maar van Noor, Boudewijn en Carla hadden we over Bali al enthousiaste verhalen gehoord. Vervolgens zijn we gaan kijken hoe we daar het beste (en goedkoopste) konden komen. Via de bekendste Aziatische prijsvechter, Air Asia, kunnen we vanuit Angeles via Kuala Lumpur (Maleisie) naar Bali vliegen. Op deze manier hadden we al voordat we naar de Filippijnen gingen een ticket van Angeles naar Kuala Lumpur op vrijdag 10 juli op zak.

Tijdens onze laatste week in de Filipijnen zoeken we naar de beste manier om met korte reizen naar Bali te komen. Manila hebben we nu ondertussen wel gezien en we vervelen ons een beetje. Om de andere dag naar de fysio, wat rond wandelen, wat eten, wat kaarten en veel op de laptop. Op internet naar slaapplekjes in Angeles gezocht en dat was lastig. Angeles lijkt een grote rosse buurt te zijn waar veel hotels de kamers per uur verhuren! Niet echt een plek die wij op willen zoeken maar Air Asia vertrekt nu eenmaal vanaf deze stad, en niet vanaf het duurdere vliegveld in Manila. De afstand valt wel mee, met de bus kunnen we vanuit Manila in 2 uur op het vliegveld van Angeles zijn.

We besluiten om 2 nachten in Angeles te blijven. Als het goed gaat met Jellie's rug kunnen we misschien nog een excursie regelen naar Mount Pinatubo, een echte aanrader zoals we hoorden van Joop en Rianne. Op woensdag 8 juli hebben we onze tassen gepakt en gaan we voor de laatste keer richting fysiotherapie. Marielle is inmiddels geen backpacker meer. We hebben een grote rode reistas op wieltjes gevonden waar de rugzak en de inhoud van de rugzak inpast. Deze reistas is echt een uitkomst. Jel kan hem zelf trekken of voortduwen en als het niet gaat kan ik (met rugzak op heb ik nog steeds mijn handen vrij) het overnemen. Tot ziens Green Mango Inn,het was weer leuk en waarschijnlijk tot over één of twee jaar? Op straat wandelen we naar de plek waar de tricycles op hun klanten staan te wachten. Enthousiast wuiven de chauffeurs naar de potentiele klanten en een ritje naar Paranaque Medical Center is gauw geregeld. Onderweg stoppen we nog even bij een bakker om gebak te kopen voor de vriendelijke meute bij de fysio. Met onze tassen vallen we binnen bij de fysio waar inmiddels bekende gezichten vriendelijk "Hello Hello How are you today?" roepen. De routine is bekend. Eerst de pijnbank om op te rekken, dan spieren warm maken met een hotpack. Ondertussen is Mel (de bazin) gearriveerd die een aantal rek en strek oefeningen doet bij Marielle. We krijgen een aantal goede adviezen en gaan weer naar buiten. Op straat besluiten we het ons gemakkelijk te maken. Met onze bepakking gaan we niet liggen zeulen om met een jeepney naar de vertrekplaats van de bussen te komen maar we pakken een taxi. We leggen uit waar we heen moeten en de chauffeur kent de plek, 20 minuten later zijn we er al.

We zijn zo vroeg dat we zelfs een bus eerder kunnen pakken dan oorspronkelijk gedacht. Na een kwartier kunnen we al vertrekken richting Angeles. De bus vertrekt en voor voorlopig een hele tijd zeggen we gedag tegen Manila.

De rit naar het noorden verloopt soepel. Er is een nieuwe weg aangelegd dus na 2 uur komt de bus op het Clarck vliegveld (bij Angeles) aan. Een probleempje, wij vertrekken vrijdag pas dus vandaag moeten we niet op het vliegveld zijn maar in Angeles! De vriendelijkheid van de Filipijnen helpt ons weer uit de brand. De chauffeur van de inmiddels lege bus zegt ons te blijven zitten. Hij steekt een sigaretje op (wij ook) en vertelt dat hij ons wel af zal zetten bij de main gate, waar ook jeepneys rijden.

Even over Angeles:

De Filipijnen waren voor de tweede wereldoorlog een kolonie van Amerika. Na de oorlog zijn ze zelfstandig geworden maar hebben nog altijd veel Amerikaanse invloeden. Tot in 1991 waren er 2 grote Amerikaanse legereenheden gestationeerd op de Filipijnen. Aan de kust zat de Amerikaanse marine in Subic Bay en landinwaarts de Amerikaanse luchtmacht bij Clarck Air Base. Het dichtbij gelegen Angeles was de grote vertier zone voor al deze militairen. De stad promoot zichzelf als entertainment capital of the Philipines. De stad is na het vertrek van al deze klanten kleiner geworden want nu zijn er nog maar zo'n 500 bars en nachtclubs. Er zijn een paar grote straten waar dit nachtleven zich heeft concentreerd en waar de bars en de schaars geklede dames dag en nacht zichtbaar (en onzichtbaar) zijn. Op internet zijn er verschillende horror verhalen te vinden over deze stad waar kennelijk alles mogelijk is. 10-duizenden prostituees van alle leeftijden zijn hier werkzaam en gedwongen prostitutie komt meer voor dan ongedwongen.

De buschauffeur heeft ons afgezet en in de verte zien we de eerste jeepney verschijnen. Er staan een paar anderen ook te wachten en als we in willen stappen zien we dat de jeepney al overvol zit. Onze bagage, en Jellie die ondertussen niet meer zo makkelijk beweegt? Nee, dit is geen goed idee we wachten wel op de volgende. Als die net zo vol blijkt te zitten besluit Jellie op zijn Hollands gewoon haar duim omhoog te steken bij de eerstvolgende grote auto die voorbijkomt. Twee passeren er en warempel de volgende stopt. Het blijkt een vriendelijk wat oudere Filipijnse man met zijn vrouw te zijn die ons wel in de stad wil afzetten. Hij vraagt waar wij vandaan komen maar is nooit in Europa geweest. Wel in Amerika want zijn zoon werkt daar. Hij brengt ons vlot naar Fields Avenue en vraagt waarom we daar een hotel gekozen hebben. Eerlijk vertellen we dat wij dat ook niet weten maar op internet zag het er aardig uit. Het blijkt midden in de uitgaansbuurt te zijn, maar eenmaal binnen blijken we een prachtkamer te hebben. Het is de hoogste tijd voor Jel om gewoon een tijdje te liggen en na een lekker warme douche doen we even niets meer. s'Avonds wandelen we even rond en zoeken een goedkoop eettentje op. Lekkere shoarma van de straat, een paar plastic stoeltjes en vriendelijke mensen. Daarna weer naar de kamer van ons hotel met de zeer Nederlandse naam Royal Amsterdam, notabene eigendom van een Duitser.

In het hotel blijk je tevens een tour te kunnen boeken naar de Pinatubo. Deze vulkaan (dicht bij Angeles) is in 1991 uitgebarsten en heeft hele dorpen op de berghelling onder de as bedolven. Joop en Rianne zijn er geweest en waren zeer onder de indruk. Je kunt daar huizen en een kerk zien die nog maar voor de helft boven de 'grond' staan. De onderste helft is bedolven in een stroom van modder, lava en as. De bevolking van de regio en de berg (de Aete) is verhuisd naar andere plekken op de Filipijnen, waaronder ….. In veel stalletjes kun je souveniers kopen waar een paar gram as van de Pinatubo in is verwerkt. De tour bestaat uit een jeeprit van ruim 2 uur en daarna nog een wandeling van 2 uur. In de krater van de berg is ondertussen een meer ontstaan en daar kun je dan zwemmen. Een leuk programma en we zouden het graag willen doen maar gezien de rug van Jellie is dit programma toch echt teveel. We besluiten te gaan slapen en morgen wordt een lui dagje.

We slapen uit en ons ontbijt bestaat uit brood dat we gisteren gekocht hebben, de pindakaas die we uit Manila hebben meegenomen en de koffie die we zelf zetten. Na dit Hollandse ontbijtje gaan we aan de wandel in deze verdorven stad. Tegenover ons hotel staat een ander hotel genaamd de 'Orange Lion' met ook een Amsterdamse gevel. We lopen naar binnen en raken aan de praat met de Hollandse eigenaar. Een vriendelijke vent die al jarenlang connecties met de Filipijnen heeft en op een gegeven moment geëmigreerd is en dit hotel is begonnen. Op mijn vraag waarom uitgerekend in Angeles komt geen duidelijk antwoord. We gaan weer naar buiten en lopen de straat in. Hoe meer we lopen langs alle bars en nachtclubs valt op dat Marielle misschien wel de enige westerse vrouw is in heel Angeles. De vele andere blanke mannen die we zien gaan allemaal vergezeld van een Filipijnse schone. Het beeld van een oudere westerling met een jong meisje is walgelijk, maar het zijn niet alleen westerlingen die zich hieraan schuldig maken. Ook hordes Aziaten gaan met meisjes hun hotels binnen.

We besluiten naar een mall te lopen om uit te zoeken hoe we de volgende dag weer naar het vliegveld kunnen komen zonder te liften. Het blijkt de eenvoud zelf. Vanuit ons hotel 10 minuten lopen naar de verzamelplek van de jeepneys, waar 1 jeepney gereserveerd is om naar het vliegveld te rijden. Zodra er voldoende passagiers zijn om in totaal 200 pesos (3,5 euro) te betalen vertrekt de jeepney. We drinken nog wat koffie in de mall om de tijd door te komen. Tijdens onze wandeling zag ik een hotel dat eruit zag als een Zwitsers wintersport chalet, dus het lijkt me wel grappig om daar te gaan eten. Het kost me wat moeite om Jellie te overtuigen die verzot is op het Aziatische eten, maar geen zin heeft in de overprijsde zwitserse keuken. De laatste pesos moeten toch op dus een tijdje later zitten we aan de jäger schnitzel met rosti. Het blijkt warempel nog te smaken ook.

De volgende ochtend staan we op ons gemak op. Het vliegtuig vertrekt pas om 11:45 dus we hebben tijd genoeg. Ons laatste ontbijtje op de Filipijnen. We laten onze indrukken van de Filipijnen nog even de revu passeren. Wim in Guinobatan, de Castro/ Ladrero familie in Samar, de fantastische grotten van Calbiga, Rebecca met haar bedrijf op Guimaras, uitrusten op Palawan, fysio in Manila en natuurlijk het heerlijke samenzijn met Joop en Rianne en Stefanie. De vriendelijkheid van de mensen is een absoluut hoogtepunt. Er zijn nog veel plekken op de Filipijnen die we nog niet gezien hebben. Er zit niets anders op dan hier nog één (of twee of drie) keer terug te komen, en daar kijken we dan weer naar uit.

Filipijnen, bedankt het was weer geweldig!!!!!!!!