"We moeten rennen, springen, duiken, bus pakken, varen, vliegen, vallen, opstaan en snel weer doorgaan..."

Ruim twee weken geleden kwamen we aan in de hoofdstad van Maleisië, Kuala Lumpur, of zoals de Maleisische mensen het kortweg noemen KL. Net zoals in de meeste grote steden is het er erg druk en niet zo heel mooi. Gelukkig heeft KL een aantal toeristische trekpleisters zoals de hoogste twin towers van de wereld, genaamd de Petronas Towers en heel veel shoppingmalls! Om de torens te kunnen beklimmen hoef je alleen maar 's ochtends vroeg met nog een stuk of 100à 200 mensen in een rij te staan om twee van de maximaal 500 entreekaartjes per dag te bemachtigen. Zo gezegd zo gedaan, 's middags om 14.00 konden we de torens betreden. Na een driedemensionaal filmpje, een bezoekje aan het museum en een security check stonden we op de brug tussen de twee torens. We hadden een fantastisch uitzicht over de hele stad, dus snel een aantal foto's schieten en toen mochten we alweer naar beneden. Je mag namelijk welgeteld 10 hele minuten daar doorbrengen! Het was gelukkig zeker de moeite waard! Na dit vliegensvlugge bezoekje konden we richting de Indonesische ambassade om ons extralange visum proberen te gaan regelen. Na enig rekenwerk, jaja, we bereiden ons steeds ietsje beter voor, kwamen we erachter dat het standaard 30-dagen visum voor ons te kort zou zijn. Nu blijken de Indonesiërs niet te staan springen om dit soort aanvragen en snappen ze het ook niet helemaal. Na 1,5 uur pure bureaucratie stonden we weer buiten zonder ons paspoort en nog zonder stempeltje van Indonesië. Het begon allemaal voor de ingang. Mark mocht namelijk niet naar binnen, want korte broeken zijn absoluut niet toegestaan. Snel lange pijpen eraan geritst en naar binnen. Daarna moesten we een nummertje trekken en mochten we plaatsnemen, toen we net zaten mochten we naar het loket, paspoorten laten zien en kregen we een formuliertje dat we in moesten vullen. Daarna het formuliertje weer terugbrengen naar de dame achter het loket. Maarrrr, toen kwam zij tot de ontdekking dat we niet precies de datum wisten wanneer we naar Indonesië zouden willen en dat we nog geeneens een ticket naar Indonesië hadden geboekt! Oh, jee toestand! Nu loopt onze visumaanvraag in de soep! Goed, zij hield de paspoorten op de ambassadeen verplichtte ons diezelfde avond snel een vlieg- of bootticket te regelen naar Indonesië. KAK, dat zijn van die dingen die je nog niet wilt vastleggen. Tijdens het eten toch maar even op internet gezocht naar een goedkoop ticket of andere oplossing. Uiteindelijk hebben we bedacht om tegen de ambtenaar van de Indonesische ambassade te zeggen dat we met een veerboot in een klein vissersplaatsje naar Indo zouden gaan en dat we daarom nog niet ons ticket konden regelen en maar lief te gaan lachen bij lastige vragen . Het was de volgende dag toch best spannend of het ons zou gaan lukken. Gelukkig was het behoorlijk druk en had Meneer de Ambtenaar er niet zoveel zin in, dus moesten we even onze handtekening zetten en mochten toen met paspoort en stempel voor 60 dagen naar buiten lopen! De rest van de dag hebben we genoten van de andere trekpleister in KL: shoppingmalls!!! Ruim 10 verdiepingen hoog, meerdere bioscopen, honderen winkels en als klap op de vuurpijl een indoor achtbaan. Supervet! We hebben ons prima een aantal uren kunnen vermaken.

Daarna was het tijd voor Borneo. Met het vliegtuig naar, een schattig kustplaatsje, genaamd Kuching. Na één hele dag was het tijd om maar weer weg te gaan. Miri zou een leuk plaatsje zijn en we hadden in onze Lonely Planet een mooi, maar wel betaalbaar, hotel gevonden waar we Mark z'n verjaardag wel konden vieren. Daar zijn we met de nachtbus naartoe gegaan. Toen we 's ochtends aankwamen viel ons op dat het wel heel stil was. Toch maar het hotel waar we naartoe wilden opgezocht. Helaas hadden ze de prijzen verdrievoudigd en konden ze geen korting geven. Hmmm, wat nu? Na nog een ander hotel bezocht te hebben met hetzelfde verhaal kwam Mark op een briljant idee: laten we een vliegtuig pakken en vast naar Kota Kinabalu gaan! Ja, waarom ook niet? Hup, de bus in en naar het vliegveld. Eind van de middag stonden we dus in Kota Kinabalu. Maar ja, wat moeten we hier eigenlijk? Op het vliegveld zijn we in gesprek geraakt met een Engelse jongen die daar woont en trekkingen regelt de jungle in. Na zelf ook rond gevraagd te hebben kwamen we tot de conclusie dat het gewoonweg te duur is!!! Zelfs de Engelse jongen, die zelf dit soort trips verkoopt, raadde ons aan om trekkingen en het bezoeken van orang-oetans in Indonesië te doen. Lastig, maar we besloten om zijn advies toch maar op te volgen. Dan maar weer door... met de bus 10 uur op weg naar Tawau. Inmiddels begon het ons doel te worden om zo snel mogelijk naar Indonesië te gaan. In Tawau konden we dan met een veerboot naar Indonesië. Ook hier geldde helaas weer dat het plaatsje nooit de glorie heeft bereikt maar dat je wel het gevoel krijgt van 'vergane glorie'. Het was zelfs een beetje treurig om daar rond te lopen. De volgende dag zijn we vertrokken met de veerboot naar het Indonesische eiland Tarakan. Bij de douane hebben we voor het eerst tijdens onze trip een uitgebreide check gekregen. Voor ons zo nieuw dat we er een beetje om moesten lachen. "What are you doing here?" "Visiting Indonesia." "Where are you going to?" "We don't known exactly, we first want to visit Tarakan." "Where are you staying?" "We don't know, do you?" "Hmmm, ok you have 60 days. Today is day one yes? Now you go there for check!" Vervolgens werd onze temperatuur opgemeten en mochten we onze tassen openmaken. 'Gelukkig' hadden we geen gekke-koeienziekte, varkensgriep, vogelpest en ook geen illegale attributen in ons tas. Alhoewel ze het leesboek van Chris met een gesluierde vrouw op de voorkant wel interessant vonden.

In het dorpje Tarakan waren we de enige mensen met een blanke huid. Dit was voor velen dusdanig interessant en voor ons uiteindelijk erg grappig. De politie liet alle auto's en scooters stoppen zodat wij rustig konden oversteken, verkopers vroegen niet of we alsjeblieft iets van hun 'cheap cheap' spullen wilden kopen maar of ze met ons op de foto mochten en iedereen die ons zag bleef maar zwaaien jong en oud. Doordat onze vlucht twee dagen later pas zou gaan hadden we de tijd om naar het mangrove natuurpark te gaan. Een ranger heeft ons daar het één en ander verteld en laten zien. Op het einde kwamen we ook nog een groep scholieren tegen die allemaal begonnen te giechelen en lachen. De ranger vroeg vervolgens aan ons of we met hen op de foto wilden. Ze dachten dat we bekende buitenlandse artiesten waren en vonden het super interessant. Voor ons natuurlijk ook erg grappig!

Na Tarakan zijn we naar Surabaya op Java gevlogen en hebben van daaruit een nachtbus gepakt naar Kuta op Bali. Vanaf Bali kun je namelijk het meest eenvoudig en goedkoop op het eiland Flores komen. Weer het vliegtuig in een paar daagjes later (ja, we hebben de smaak te pakken) op naar Flores. Flores ligt in het oosten van Indonesië en staat bekend om z'n draken. Jawel, je leest het goed draken. Veel mensen hier denken dat deze beesten de laatste afstammelingen zijn van de dinosauriërs. Nou, die wilden wij wel even zien. Vanuit Labuanbajo een boottrip geregeld naar de Komodo Eilanden. De volgende dag zijn we vroeg richting de haven gegaan waar drie man sterke crew op ons aan het wachten was. Hier kwamen we ook tot de ontdekking dat we de enige op de boot zouden zijn, VET! Drie uur later kwamen we aan bij Rinca Eiland een prachtig natuurpark waar de komodo dragons leven. Deze draak is helaas niet het lieve draakje Zwelgje dat we kennen. Nee, deze draken zijn carnivoren en tevens kannibalen. Ook werd ons van tevoren verteld dat het park en iedereen daaromheen niet aansprakelijk is voor enig lichamelijk letsel of beschadiging. Cool, net een paar stappen in het park gezet en we zagen ze al! Wauw, wat een beesten. Gemiddeld zijn ze 2,5 meter lang en één bijt van hen heeft de dood tot gevolg. Daar loop je dan in je korte broek met als enige bescherming Mister Guide met z'n houten stokje. Gelukkig hadden ze net een paar dagen ervoor een waterbuffalo te grazen genomen en niet zo'n honger meer...

Terug op de boot, lekker geluncht en een stuk gevaren naar Pink beach waar we konden snorkelen. 's Avonds nog duizenden reuzevleermuizen gezien en daarna op het dek een Bintang gedronken. Onze kamer was op het bovendek onder een plastic zeil op een aantal matjes. De volgende ochtend werden we wakker van de opkomende zon. Net onze ogen opengedaan toen we zes dolfijnen vlakbij de boot zagen zwemmen, echt onbetaalbaar!!!

Na nog een wandeling op Komodo eiland was het tijd om weer te gaan snorkelen. Onze bootjongens waren op zoek naar de beste plek. Echter waren ze niet alleen op zoek naar de beste plek maar waren ze op zoek naar manta's, de grootste rogsoort. Ja, de vissoort die Steve Erwin heeft gedood. Na een paar minuten zwommen er om de boot en onder de boot een stuk of acht manta's. Juist ja, Chris vond het niet nodig om het water in te duiken (iemand moet toch foto's maken?!) maar Mark wilde dit uiteraard dolgraag meemaken. Samen met één van de bootjongens heeft hij met vijf manta's en een schildpad om zich heen gezwommen! Machtig mooi en fantasisch om mee te maken. Na dit gigantische avontuur was het tijd om weer terug te varen. We hebben toen nog een nacht in Labuanbajo doorgebracht en zijn toen vertrokken naar Lombok. Ook dit moest weer low budget zijn. Na een reis van 28 uur met veerboten en bussen over hobbelende wegen zijn we gister aangekomen in Senggigi op Lombok. Vanaf vandaag gaan we weer even lekker relaxen en zen worden.

Sampai jumpa dari Lombok!

en een kus Mark & Chris