Special for Belanda Goreng... bule price!!!

Het voordeel van twee maanden reizen in hetzelfde land is onder andere dat je de taal een beetje begint te begrijpen en zelfs te spreken. Soms tot grote verbazing van de bewoners.

Goed, na een heerlijke twee weken durende vakantie gevuld met dagtripjes door Bali en overheerlijke etentjes en Bintangetjes met Cees & Ria was het tijd om hen weer gedag te zeggen en onze trip door Azië voort te zetten. Onze volgende bestemming werd Probolingo, een kleine stad op Java, vanwaar je vervoer kan regelen naar de nog steeds actieve vulkaan Bromo. Na twee weken relaxen en zelf autorijden was het wel weer even wennen aan het openbaar vervoer hier in Azië. Uiteraard kwam onze pick-up een uur te laat en kwamen we uiteindelijk niet om 1 uur 's nachts maar om 7 uur 's ochtends aan. Ach, het went allemaal. Diezelfde ochtend kwamen we ook Suus en Tomi tegen die ook de vulkaan wilden beklimmen. Samen dus maar gezocht naar een hotelletje en vervoer naar Bromo. En toen begon het......

Met meneer van het reisbureautje hadden we duidelijk afgesproken dat we een toertje wilden naar het uitkijkpunt vanwaar je de zonsopkomst goed kunt zien en dan vervolgens naar Bromo om die te gaan beklimmen. Het eerste gedeelte zouden we in een privébusje zitten en die zou dan omgeruild worden met een 4WD jeep. Prima, zo gezegd zo gedaan. Om 1 uur 's nachts was daar onze chauffeur. Nu zijn de standaardvragen die normaal gesteld werden aan onze hardwerkende man 'de chauf' hier in Indonesië enigszins aangepast. De vragen die tegenwoordig worden gesteld zijn namelijk;

- "How old are you?"

- "Do you have a drivers license?"

- "How did you get your drivers license?"

- "Do you have a death wish?"

Ook deze vragen borrelden weer op toen we in het meest verrotte busje van de afgelopen tijd stapten. Na pakweg 50 bochten steil de berg op en een stuk of 100 keer "HATI-HATI" (Indonesisch voor: wees voorzichtig/let op!) geroepen te hebben kwamen we erachter dat de beloofde 4WD jeep (het enige veilige transport, lopend daargelaten) niet meer zou komen. Met het zweet op ons voorhoofd maar hopen dat we goed boven zouden komen. Totdat daar rond 4 uur 's ochtends een jochie met z'n armen over elkaar van een jaartje of 14 midden op de weg stond!? Naja, alles kan hier tegenwoordig, dus ons busje moest in de ankers. Wat gebeurt hier? Suus kwam al snel tot de ontdekking dat er nog meer jongens aan de kant van de weg stonden met GEWEREN!!! What the F*CK! Het jochie dat op de weg stond kwam naar de auto toe gelopen en zonder iets te zeggen gaf onze chauf hem wat geld. Hij keek even snel de auto in, draaide zich om en gaf de overige jongens een knikje dat ze aan de kant konden gaan en ons erdoor konden laten. Dus reden we verder. Na een minuut of 5 hadden we de moed om te vragen wat dat in hemelsnaam moest voorstellen. Het antwoord: "Oh, yes policemen."

Aangekomen bij het uitkijkpunt voor de zonsopkomst waren er ongeveer nog 500 mensen die dit wilden meemaken, erg relaxed wakker worden dus. Daarna mochten we met ons busje naar de vulkaan, hier kwamen we tot de ontdekking dat er welgeteld nog één ander verrot busje was en voor de rest alleen maar 4WD jeeps. Voor een goed beeld moet je even de 2 filmpjes bekijken!

Na dit spannende avontuur zijn we richting Yogyakarta vertrokken. Hier hebben we ook onze eerste ervaring gehad met een squat op onze hotelkamer. Voor diegene die niet weet wat dit is, denk aan de oude franse toiletten langs de snelweg... Yogyakarta is een fantastische stad waar we een paar daagjes aan sightseeing hebben gedaan samen met Suus en Tomi. Met als afsluiter de grootste Boedistische tempel van de wereld, Borobodur. Ongelooflijk groot en onwijs veel mensen die allemaal heel graag met ons op de foto wilden. Prima, maar vanaf nu gedragen wij ons ook net als de locals, dus voor wat hoort wat! Jij met ons op de foto, wij info (geld hebben ze hoogstwaarschijnlijk toch niet) over wat er eigenlijk te zien is!

Hierna was het tijd voor Bandung, met de trein samen met Suus op zoek naar DE jeansstreet van Indonesie. Wij kunnen inmiddels wel wat nieuwe kleren gebruiken en goedkope spijkerbroeken is helemaal mooi meegenomen. Echter, ga je in Bandung minimaal 20 jaar terug in de tijd. Alles daar stinkt, is oud en vies. Een grote verlaten stad waar helemaal niks te beleven is, behalve dan kleren passen en daar foto's van maken omdat ze te belachelijk voor woorden zijn. Op naar Jakarta. Veel mensen hadden ons voorbereid op een saaie hoofdstad die niet de moeite waard is om te bezoeken. Echter hadden we dit al een aantal keer eerder gehoord over andere hoofdsteden in Azië en die vielen ons allemaal mee. Dit was ook het geval met Jakarta. Ok, het is groot, en ja er zijn veel auto's en er ligt veel vuil op de grond en de lucht heeft een mooie smoggloed over zich heen maar toch vonden wij het leuk. We hebben hier het Nationale Monument bezocht, wat liefkozend 'Soekarno's last erection' wordt genoemd. En ook het oudste district van Jakarta, genaamd Kota, hebben we bezocht. Met een boemeltreintje hebben we dit district aangedaan waar heel veel Nederlandse gebouwen te vinden zijn en je je even aan de grachten van Utrecht waant. En in één van de vele shopping malls een topfilm (Transformers 2) in de bios voor omgerekend 1,- euro bekeken, heerlijk!

Na een paar daagjes was het tijd om voor de zoveelste keer weer afscheid te moeten nemen van onze nieuwe beste vriendin Suus . Aangezien wij nog een paar daagjes overhadden besloten we om het Javaanse strand te gaan bekijken. Bij een klein reisbureautje een busticket inclusief pick-up met een auto geregeld nog voor dezelfde dag. Om 11.00 uur zouden we opgehaald worden, en dat werden we ook... door een klein lief Indonesisch meisje zonder auto. Na 100 meter gelopen te hebben met onze backpacks in 35 graden zonder zon vroegen we waar onze pick-up was. "A little bit further." zei ze. 15 Minuten later liepen we bezweet een bushalte op. Ja, ho eens even, we hebben betaald voor een pick-up met een auto en vervoer naar Labuan. Dit houdt dus niet in dat een klein meisje ons afleverd bij een bushalte! Bel je baas maar. Na een korte woordenwisseling met haar baas over de telefoon zijn we teruggelopen. Vuurrood van het lopen en van kwaadheid het kantoor binnengelopen. Chris begon haar even de les te lezen na een paar minuutjes kwam Mark met een fantastische conclusie: We kunnen er lang of kort over praten maar geef ons nu ons geld terug! Warempel, zonder slag of stoot gaf ze het meteen terug. Dat scheelde ons dus 250.000 rupiah ($25,-) waar we bjina een dag van kunnen leven hier. Op naar het strand! Zes uur later kwamen we in het donker aan in Labuan en hebben ons laten afzetten in Carita, de badplaats voor rijke Jakartanen die de smog willen ontvluchten. Bij een heel brak bungalowparkje ingecheckt en op zoek gegaan naar een restaurantje om wat te eten. Na van onze gastheer van het park gehoord te hebben dat een dagje naar het natuurpark ons 'maar' $250 p.p. zou kosten zaten we te bedenken wat we de komende dagen zouden kunnen gaan doen. Tot er een Indonesische, maar heel goed Engels sprekende, man het restaurantje binnen stapte. We raakten met hem aan de praat en hij bood ons vervolgens zijn appartement op het strand aan aangezien hij weer terug naar Jakarta moest. Cool!!! Volgende dag dus er naartoe en twee dagen in een appartement met uitzicht op zee en televisie met HBO (filmkanaal) gezeten. Het strand zelf was niet bepaald bijzonder, behalve dat wij voor de verandering weer eens de hoofdattractie waren.

Vanochtend dus vertrokken uit Carita en na pittige onderhandelingen voor $7,- naar Jakarta gebracht. Morgen zullen we vertrekken naar onze laatste bestemming waar we onze reis ook zijn begonnen: Thailand!

Nog een maandje te gaan en dan komen we alweer naar Nederland.

Foto's zullen straks voor de laatste keer weer te vinden zijn in de map Indonesië.

Een hele dikke kus,

Mark & Chris