Na het kleine doch aantrekkelijke stadje Uyuni zijn we naar Potosi gegaan, de hoogste stad ter wereld. Ooit door de spanjaarden groot gemaakt doordat er zilver in de grote berg daarnaast zit. Nu nogsteeds is het een groot walhalla voor mijners, maar wordt er praktisch alleen maar zink gewonnen.

Van Uyuni zijn we toevallig met bijna allemaal dezelfde mensen van de uyuni toer in een klein, gammel busje over slinger weggetjes daarheen gegaan. Onderweg, midden in de woestijn, nog een paar keer stoppen om wat locals op te pikken. Wel erg leuk om van die vrouwen met bolhoeden en gekleurd drappij te zien, maar ze ruiken nou niet echt bepaald fris. En dan ook nog in een klein, benauwd busje... Gelukkig maar twee keer een lekke band onderweg dus we waren er relatief snel.

Potosi zelf is redelijk in coloniale stijl gebouwd wat het een aardig karakteristiek meegeeft. Maar we waren uiteindelijk erg benieuwd naar de mijnen natuurlijk. De dag erna naar de mijnen gegaan. Het zijn particuliere mijnen, waardoor elke mijnwerker zijn eigen salarisje bij elkaar moet werken. Dat is ook de reden dat het normaal is dat toeristen een cadeautje horen te kopen voor ze. Ze houden van frisdrank, coca-leaves en meest geniaal: dynamiet! Dus wij dynamiet kopen op de locale markt daar.

Daarna de berg op gegaan met zo?n gids. Die was niet bescheiden en liet even zien hoe je dynamiet aansteekt. Vervolgens met het stuk aangestoken dynamiet konden wij dan op de foto. Toch apart om een stuk aangestoken dynamiet om je nek te hangen. Uiteindelijk ergens veilig op afstand laten ontploffen. Buskruit b?vo. De mijn zelf was ook indrukwekkend. Dat zoiets nog bestaat. Vele kleine gangetjes en veel mijnwerkers die daar aan het werk zijn.

Morgen naar La Paz met de bus. Vanuit daar naar lago Titicaca en Cusco waar we de 18e moeten zijn.