Na het tegenvallende weer in de Pantanal was het tijd om maar een flinke reis te maken om de zon op te zoeken. Dat hoopten bij de Iguazu Falls te vinden, de grootste watervallen ter wereld op de grens van Brazilie en Argentinie. Logischerwijs hebben we eerst de Braziliaanse kant bezocht, vanuit het stadje Foz do Iguacu. Helaas waren de weergoden ons nog steeds niet goed gezind: bewolking toen we aan het einde van de middag aankwamen. Vier dagen achter elkaar bewolking is wel even wennen als je net twee maanden in de Andes hebt gezeten waar een strakke blauwe lucht niet meer dan uiterst normaal is. Dan maar uit eten, en dat hebben ze wel weer goed begrepen in Brazilie. Voor zo?n 6 eurotjes komt elke minuut een mannetje langs met een stuk vlees aan een spies en vraagt of je daar zin in hebt. Na 10 minuten zit je dus al vol, maar ja, allyoucaneat en nederlandse mentaliteit gaan goed samen dus onszelf helemaal kapot gegeten. Die avond een beetje gepokerd (Mandie wordt steeds beter) en Briscola (grappig italiaans kaartspel) gespeeld.

De volgende ochtend tijd om de watervallen te bezoeken. Zoals gezegd zijn het de grootste ter wereld, 275 stuks zorgen ervoor dat er 6,5 miljoen kuub per sec naar beneden wordt geknald in verschillende plateaus. Vanuit de Braziliaanse kant (nog steeds bewolkt trouwens, met af en toe een zonnestraaltje) is vooral het panoramische zicht mooi. Daarnaast kan je echt dicht bij de watervallen komen om jezelf helemaal nat te laten worden. Enige nadeel: intens toeristisch, maar dat is ook logisch want de falls zijn ook echt indrukwekkend. Maar het mooiste moest nog komen, want we hadden gehoord dat de Argentijnse zijde nog mooier is.

Op dus naar het plaatsje Puerto Iguazu, zo?n 2 km verderop, en maar hopen op beter weer. Na de benodigde stempels konden we stranden in een immens groot hostel (200 bedden, incl zwembad en voetbalveld ed), waar meer dan genoeg gezelligheid te vinden was. ?s Avonds werd er een BBQ georganiseerd, dus dat was weer professioneel kapot gaan met vlees. Daarna een avondje uit in de lokale disco waar de DJ wat verwarrend de plaatjes aan elkaar draait, om de volgende dag lekker brak naar de Argentijnse kant te gaan.

En wonder boven wonder: de volgende ochtend een fantastisch blauwe lucht, hoewel er donkere wolken met regen was voorspeld. Eindelijk een beetje mazzel met het weer. En de warme zon zorgt ervoor dat de watervallen er nog mooier uitzien: overal regenbogen, het is niet erg om een beetje nat te worden, en de foto?s zijn ook een stukkie sjieker natuurlijk. Als klap op de vuurpijl kan je vanuit de Argentijnse kant dichtbij de Garganta del Diablo (Devil?s throat) komen, waar je echt fantastisch kan zien hoeveel 6,5 miljoen kuub/sec echt is.

Naast Machu Picchu, de Salar de Uyuni en de Perito Moreno Glacier is dit toch wel weer een natuurwonder. Geniaal om gezien te hebben. De volgende bestemming wordt Corboba, de studenten stad van Argentinie en dat betekent weer 22 uur in de bus zitten. Zin in.