The Road lays before me no sign of an end,

my footsteps make trails in the sand.

The Trip Feels Lonely without help from a friend.

The Road ask some questions but keeps answers in the end.

I'm on the Road, keep my feed on safe ground.

Bad insures are found just by looking around.

Problems drowned but the issues are count.

I will not let my lonely road take me down!

Wrample uit: "The Road" van "Kiki and The Kids"

Ik rij nu al drie dagen over de Stuart Highway in een Luxe campervan. Ik samen met een Braziliaan en een Belgisch meisje. De weg gaat van het hart van Australie, Alice Springs, naar de deur van de Outback, Adelaide. Het uitzicht is niks anders dan droogte, dessert, rode stenen, af en toe een dode kangaroo en een lange rechte weg rechtdoor die nergens naartoe lijkt te gaan. The middle of nowhere.

Het is al weer bijna 2 weken geleden dat ik aankwam in het regenachtige Adelaide. Moe van de slapeloze vluchten sta je te wachten bij de rolband waar je je bagage kan ophalen. Wanneer ik mijn backpack er af probeer te halen schiet het weer in je rug... Toch weer een te zware grote tas... je leert het ook nooit. Ik loop naar de aankomst hal en opeens realiseer ik me het volgende: "Wat ga je in vredesnaam doen?!?!?, Kevin.... wat zijn je plannen?" Daar sta je dan, Moe, stikend van het vliegtuig en zonder een plan. Dan maar een hostel bellen, misschien is dat wel het beste. Aangekomen bij de telefooncel komt er een blond meisje op me afgestapt. Haar accent klinkt scandinavisch, maar ze is Duits. Ze vraagt aan me: "Hey are you also a Backpacker?!? I'm looking for someone to do the Great Ocean Road with me to Melbourne..... TODAY!. Overdondert van het aanbod weet ik niet echt wat ik moet zeggen, maar toen ik haar vertelde dat ik net was aangekomen en eerst misschien de Outback wilde doen zei ze: "ow okay... you really need a rest". Ze was een zuster van beroep.

Ik merkte de eerste paar dagen in Adelaide meteen dat ik slecht alleen kan zijn. Thuis kon ik altijd wel iemand bellen of was er iemand in de buurt, vooral de laatste dagen voor vertrek, maar hier aan de andere kant van de wereld ken je niemand en ben je helemaal op jezelf aangewezen. Ik nam mezelf het best kwalijk dat ik nog geen eens 1 of 2 dagen alleen kon zijn. Ik bedoel... je moet wel met alleen door 1 deur kunnen wil je ook met andere om kunnen gaan. Let's take it slow, dacht ik, eerst maar even van die Jetlag afkomen en daarna komt het avontuur wel.

Maar dat kwam dus al snel, ik zat rustig een boek te lezen in het Hostel, dat opeens het Duitse meisje op me afstapt. "Hey I was looking for you! You told me that you want to do the Outback right? There's a guy here who is looking for a travel buddy". Dat bleek dus Anderson the zijn, MR. Anderson, een gast uit Brazilie die al 14 maanden in Australie reist. Hij had het plan om met het vliegtuig naar Alice Springs te gaan, daar een tour te doen naar de Uluru (grote steen in de Outback) en dan met een luxe campervan die hij voor 1 dollar per dag kon huren (een soort terug breng service die ze door backpackers laten doen) terug te reizen door de outback naar Adelaide. Ik was er helemaal niet op voorbereid dat zoiets zo snel op mijn pad zou komen. Na een paar biertjes gedronken te hebben die avond met Anderson was er zeker sprake van een klink. Hij vertelde me: Gast... "Reizen is als een rivier, spring er in en laat me meevoeren door de stroming". MAN! dat is gewoon zuiver TAOISME wat deze gast loopt te verkondigen! De dag erna was de vlucht en de tour geboekt!

We kwamen met het vliegtuig aan op Alice Springs en verbleven in een hostel vlakbij het centrum. Die avond besloten Anderson en ik een wandeling door Alice te doen. Laat ik het zo zeggen, je kan beter om 4 uur snachts over de middeladstraat lopen dan om 11 uur s'avonds in Alice Springs. Het voelt aan als een spookstadje waar aberigionals die verstoten zijn uit hun communie dronken ronddwalen en je door de meest vreemde redneck types wordt aangesproken om drugs aan je te verkopen. Niet echt het juiste beeld wat je hebt van Australie. Toen we later in het hostel hoorde dat er elke nacht zeker twee steekpartijen zijn (nagaand dat het plaatsje erg klein is), waren we blij dat we de volgende dag gewoon mee konden met de Tour.

Tijdens deze tour bezochten we de eerste dag de "King Canyon". Mijn gehele beeld van Australie wat ik als kind had gekregen dankzij de film "De reddertjes in Kangaroe land" werd hier helemaal waargemaakt. Grote rode Canyons met om je heen niks anders dan Dessert. Super mooi uitzicht en vanaf dat moment het besef: Je bent in Australie. Die nacht met de groep bestaand uit 21 man in de outback geslapen in een Swag, een soort tent+slaapmatras in 1. Vanuit je swag had je s'nachts een fantastisch beeld op de sterrenhemel, de nacht was meer wit dan zwart, super mooi. Volgende dag Uluru bezocht. Wat ik al zei, dat is die bekende steen/berg die in de middle of nowhere opdoemt. Onze Guide Scott (een verwarde australische surfdude) vertelde dat de steen is een paar jaar geleden terug gegeven was aan de Aberigionals. Voor hun is Uluru heilig en mag hij absoluut niet beklommen worden. Toch gaan er elke dag honderden toeristen de berg op, de overheid heeft dat namelijk nog opengehouden. Waarom? Omdat toen ze de berg terug gaven aan de Aberigionals ze net nieuwe Resorts vlakbij hadden gebouwd en ze bang waren dat wanneer de klim zou sluiten er minder toeristen zouden komen. It's all about the money. Scott benadrukte dan ook echt dat je het niet moet beklimmen omdat het niet respectvol was, maar hij liet de keuze aan ons. Uiteindelijk zijn er 2 mensen uit de groep omhoog gegaan en heb ik het maar bij een wandeling eromheen gehouden. Ik had namelijk nog wat maanden te gaan met m'n reis en BAD LUCK kon ik niet gebruiken. Het leuke van de wandeling er om heen was, was dat je alle heilige plekken zag van de Aberigionals die ieder een eigen verhaal hadden.

Op de laatste dag van de Tour terug gereden naar Alice Springs waar voor Anderson en mij onze Road Trip begon. We haalde de camper op en werkelijk waar: Hij was gigantisch. Een luxe camper met TV, Keuken, Airco, 3 grote bedden, of te wel, een pimpmobiel. Anderson en ik hadden al geprobeerd wat mensen (lees Zweedse meisjes uit onze groep) mee te krijgen op de trip naar Adelaide (opscheppend over onze luxe camper voor 1 dollar per dag) maar het mocht niet zo mooi wezen. Gelukkig toen we langs het hostel reden en een van de Belgische meisjes van onze Tour (Nathalie) het gevaarte zag kon ze niks anders doen dan haar vlucht naar Melbourne te cancellen en te zeggen: "IK GA MET JULLIE MEE".

Die dag begonnen we dus aan onze Road Trip richting Adelaide. Overdag niks anders dan een rechte weg naar het zuiden en s'nachts in de dessert geparkeerd staan, bier drinken, Noodles eten en naar een "Bob Marley" luisteren. Op de 2e dag ons sterk vergist in de afstanden tussen de pomp stations. Soms duurt het wel 200 kilometer voor je er weer een tegen komt. Wij kwamen dus midden in de dessert zonder diesel te staan. We reageerde heel goed op deze situatie. Namelijk: We gingen onze luch maken, biertje drinken en south park kijken. Een hele normale reactie dus op zo'n situatie. Zoals Bob Marley zou zeggen: There're no problems, only sitiuations. Na 2 South park episodes te hebben gekeken besloten we toch maar wat te ondernemen. Na een "paper Sissor" werd besloten dat ik een lift moest gaan nemen naar het eerst volgende tankstation. Gelukkig kwam er snel hulp van een vrouw die me daar naartoe bracht, alleen terug wilde de auto's niet echt bijten. Na een tijdje kwam heel toevallig weer die vrouw die me er naartoe had gebracht en bood me wederom een lift aan. We hadden dus erg veel geluk gehad. Die nacht geslapen in Coober Pedy, een mine stadje waarin je Letterlijk en Figuurlijk Down Under gaat. Je slaapt namelijk onder de grond omdat het boven de grond veel te heet is en in de winter s'nachts veel te koud. Overdag heeft het plaatsje veel weg van Afganistan en heb je echt het gevoel dat je in de woestijn zit.

En nu rijden we dan weer over dezelfde lange Stuart Highway die ons bijna al door de helft van het continent heeft gereden. Langzaam begint het om ons heen groener te worden en veranderd het rode zand van "The Red Center" in wit zand en aarde. Maar nog steeds is het een lange weg zonder einde. Vanavond een stop in Flingers Range en daarna terug in Adelaide, de plaats waar mijn trip 2 weken geleden begon. 2 weken pas... en al zoveel gezien en meegemaakt. Maar ik weet nu, wanneer ik even niet oplet, dat die 8 maanden voorbij zullen vliegen.