Nooit gedacht dat ik dit ooit zou zeggen, maar toch is het zo. Ik heb een skydive gedaan. Al die tijd dat Merel me probeerde om te halen heb ik heel hard geroepen dat ik no way meeging, maar als je kleine zusje al zulk soort dingen uit gaat halen… Haar plan was dit te gaan doen boven Fox Glacier, dus dat betekende een fantastisch uitzicht. Je vloog eerst 20 minuten boven de gletsjer en mt Cook en mt Tasman, en de Tasmaanse zee. En na deze scenic flight werd je er dan op12.000 ft uitgeknikkerd. Hmmm…. Maya ging het sowieso ook doen, en op een gegeven moment heb ik me er maar gewoon bij neergelegd en me ook ingeschreven. We zouden om 9:45 opgehaald worden in Franz Josef, waar we de dag ervoor een gletsjer hadden beklommen. Toen we echter om 9:00 belden of het wel doorging (de dag ervoor waren alle vluchten gecanceled wegens het weer, teveel wolken) bleek dat er ook deze dag geen vliegtuig de lucht in ging. Maar we konden wel de volgende dag voordat de bus vertrok: dan werdenwe om 06:00 opgehaald bij het hostel en dan werden we bij de bus gedropt. Dus dat betekende achterlijk vroeg opstaan en in het donker het busje in. Toen we na een half uur rijden aankwamen bij een grasveldje had ik het idee weer op Parc la Clusure te zijn, allemaal oude caravans waar waarschijnlijk de instructeurs in sliepen, het was net het Bounce-veld. In een caravan die wel veel leek op 'De Personeelscaravan' moesten we eerst papieren tekenen, zoals dat we ze niet zouden aanklaagden als we zouden neerstorten…. Hmm. Maar gewoon overheen lezen. We waren met zn vijven en er konden maar 2 koppels per keer het vliegtuigje (een kleine Chessna) in. Ik hoefde niet perse als eerste, dus ging er eerst een jongen alleen, daarna Maya met een andere jongen en Merel en ik tegelijk. Na op de grond even geoefend te hebben hoe je uit het vliegtuig moest hangen gingen we dan de lucht in. Inmiddels was het al wel licht en kwam de zon op boven de gletsjer en bergen, wat een fantastisch uitzicht gaf. Vreemd genoeg was ik nergens bang voor, alleen toen de deur openging kwam er even zo'n golf over me heen van 'ok, now it's for real'. Merel werd uit het vliegtuig gehangen en ze was al snel weg. Dit was eigenlijk het enige moment waar ik tegen op zag: de kerel waar je aan vast zit zit nog wel in het vliegtuig op de rand, maar jij hangt er echt half uit, aan hem vast… maar ook dit was niet eng vreemd genoeg. De eerste 2 tellen van de free fall waren wel een beetje een apart gevoel, maar daarna was het alleen maar heel gaaf. Het gaat zo hard! Alsof je van een flatgebouw 20 verdiepingen per seconde valt… na 45 seconden ging de parachute openen kwam Merel ook weer in zicht. We konden onze eigen camera meenemen, dus hebben mooi foto's van elkaar gemaakt. Het was echt fantastisch! Snap niet dat ik hier zo tegen op heb kunnen kijken ;) En ik wil sowieso nog wel een keer.

Maar dit was eigenlijk niet het eerste wat we na Nelson hadden gedaan: we zijn dus eerst naar Marahau in het Abel Tasman National Park geweest. Fantastisch mooi natuurgebied. We deden een zeiltocht, althans: dat was het plan, maar het zeil is ongeveer 10 minuten uitgeweest, want waaien deed het niet. Wel erg relaxed was dat we de hele boot voor ons zelf hadden omdat niemand anders deze dag geboekt had. Luxe! We werden al snel verwelkomd door een zeehond die aan het spelen was met een inktvis en deze alle kanten opslingerde. En natuurlijk opat. Ook kwamen we langs eilanden waar alle roofdieren (possums, ratten etc) uitgeroeid waren zodat er alleen nog maar vogels op leefden (en kiwi's, maar dat is natuurlijk ook een vogel). Er zaten vooral veel 'bellbirds die een lawaai van jewelste maakten! Fantastisch geluid. We kwamen langs talloze prachtige stranden, de meeste alleen bereikbaar via water, een lagune, Pinnacle Island waar een zeehonden kolonie zat waar net allemaal baby zeehonden geboren waren en deze druk aan het spelen waren. Het waren net dolfijnen, met hun salto's en sprongen uit het water… erg vertederend. Enige nadeel was dat we een beestje hebben ontdekt dat vooral bloed van Europeanen schijnt te waarderen, de black sandflies. Hij is zo klein als een fruitvliegje, maar heeft een venijnige beet met bulten die een dikke week blijven jeuken. Deze beestjes waren in grote getale aanwezig op Anchorage Bay, waar wij lunchten. We gaan dus geen strand meer op zonder insect repellent. Verder was de trip super! Ook het hostel waar we sliepen lag erg mooi, vlakbij de ingang van het National Park, dus als we wakker werden en de tuin inliepen keken we uit over de zee. 's Avonds hebben we nog genoten van de plaatselijke kookkunsten door eindelijk kumara (soort zoete aardappel) te eten en het (gebrek aan) ritmegevoel van het plaatselijke bandje te bewonderen.

Op de terugweg uit Marahau moesten we weer via Nelson, waarna we een tripje maakten naar Greymouth, nou grey was het zeker. Redelijk deprimerend stadje. Wel een schattig hostel, Neptunes in een oud luxe hotel. Met fantastische huisdieren, als de mexican walking fish - wat een lelijk beest… De volgende dag weer vroeg op en op richting Franz Josef, een super klein dorp gelegen aan (bijna) de voet van de Franz Josef gletsjer. Hier deden we dus een half day hike de gletsjer op. We zouden eigenlijk eerst een hele dag doen, maar Maya had nog steeds last van haar knie na de trekking dus dit leek ons wat verstandiger. Na de busrit richting de gletsjer kom je eerst in de vallei die enkele decennia geleden nog gevuld was met smeltwater van de gletsjer, maar nu kilometers is teruggetrokken. Dus eerst nog 45 minuten lopen naar de mond van de gletsjer alvorens we de crampons (ijzers) onder konden binden. Er waren trappetjes uitgehouwen in de steilste stukken zodat je iets makkelijker boven kwam. Het was wederom een fantastisch gezicht; het ijs had een blauwige kleur omdat het zo puur samengestampte sneeuw was. We kwamen relatief snel boven maar hier was het alsnel een stuk kouder; we kwamen in een soort mistbui terecht, je kon ook niet nog een niveau hoger de gletsjer op kijken. Uiteindelijk hebben we zo'n 2,5 uur op de gletsjer rondgehobbeld. Bijzonder idee. De dag erna zouden we dus eerst de skydive doen, maar dat ging niet doen en er was voor de rest ook echt geen donder in dat dorpje te doen, dus een beetje een chilldagje gehad en films gekeken. Af en toe ook wel eens lekker!

Na de skydive gingen we op naar Queenstown. Volgens iedereen de leukste stad in NZ, en ik kan me heel goed voorstellen dat mensen dat vinden! Q Town ligt super mooi aan Lake Wakatipu, tussen de bergen. Met zonsop/ondergang zie je de zon prachtig op de bergen schijnen. Wij gingen echter gelijk de volgende dag een tripje maken naar Milford sound, wat eigenlijk geen sound is maar een fjord, want het is uitgeslepen door gletsjers. De tocht hiernaar toe was al super mooi, door eeuwenoude bossen, met bomen tussen de paar honderd jaar oud en tegende 2000 jaar oud! Compleet overgroeid door mossen, heel sprookjesachtig. Ondertussen konden we onze flessen vullen met water uit Monkey Creek, want het water in de beekjes hier is zo puur dat je het zo kunt drinken. Heerlijk! Voor Homer Tunnel zagen we de resten van de lawines van vorig jaar nog liggen. Het gebeurt hier zeer regelmatig dat de wegen tussen Queenstown/Milford afgesloten zijn wegens sneeuw en/of lawines. Onderweg kwamen we ook nog wat filmlocaties tegen, natuurlijk weer voor LOTR, oa Misty Mountains (het is echt een fantastisch gezicht hoe de bergen zich hier in mist hullen, maar soms ook vlak boven de grond zoals hier. Vinden wij het al mooi als er boven de Bosbaan een mistflard hangt; dat kan hier nooit aan tippen!) maar ook voor Jurassic Park. Het regent zo'n 200 dagen per jaar in Milford, en meer regen betekent meer/grotere watervallen. Maar natuurlijk… was het droog. We zagen nu wel meer van de fjorden, maar helaas maar weinig en kleine watervallen. Maar dat maakt de fjorden niet minder imposant! Ook hier weer wat zeehonden op de rotsen gespot, helaas lieten de dolfijnen zich wederom niet zien.

Op de terugweg stopten wij in Te Anau, moest erg mooi zijn. Nou was het meer ook wel mooi, maar op zich hadden we achteraf gezien genoeg gezien tijdens onze koffiepauze hier op de heenweg. Er waren veel wandelroutes hier in de omgeving, wat ook een ander publiek in het hostel betekende. Voordeel was wel weer dat iedereen om 9 uur op bed ging, zodat Merel haar favoriete tv-avond helemaal kon volgen. We namen dezelfde bus weer terug, wat dus betekende dat we de hele dag moesten wachten en als er niet zoveel te doen is in een dorpje en je al uitgecheckt bent, is dat best lang… wel veel boeken uitgelezen. Uiteindelijk weer in de bus terug naar Queenstown gestapt waar we 's avonds weer aankwamen. We konden weer in onze zelfde kamer, wel fijn want we hebben onze eigen kamer/keuken/badkamer die we maar met 1 andere 2p kamer hoeven te delen. En ook redelijk geconfisqueerd hebben. Eergister hadden we wel een leuk kamergenootje, een van de weinige leuke Duitsers (de meeste zijn redelijk weird) en we zijn met zn vieren naar Boy geweest, een film over een schattig Maori jongetje. We krijgen het Kiwi-accent ook steeds meer onder de knie, dus de meeste grappen krijgen we inmiddels ook mee ;) hierna wilden we nog gaan stappen, maar aangezien het zondag Anzac day was ging alles al om 24u dicht? En we kwamen ook niet overal binnen zonder ID haha… Als ze twijfelen of je wel 25 bent, moet je je ID hier laten zien. Beetje overdreven, doen we dus ook niet aan mee ;) dan maar een andere bar. Ze hebben hier trouwens de gewoonte cocktails uit theepotten te drinken. Leuke manier om vrienden te maken?

Het is trouwens wel écht zo dat de mensen hier supervriendelijk zijn… je hoeft maar 2 tellen aan de bar te staan of je hebt al contact, en dan gewoon oprecht geïnteresseerd. Of als iemand zijn popcorn laat vallen in de bios biedt zijn (onbekende) buurman zijn helft aan. Kan me niet voorstellen dat men dat in Nederland zou doen! Wat dat betreft kunnen we echt nog wat leren wat de kiwi's.

Op dit moment zijn we trouwens onze backpacks aan het inpakken. Morgen vliegen we naar Christchurch, en aangezien Merel nu weer gewoon 20 kilo mee mag is het de grote wisseltruc wie wat meeneemt in welke tas, en zo zwaar mogelijke handbagage te creëren. Aangezien het in Queenstown al twee dagen regent is hier nu ook niet bijzonder veel te beleven. Als het regent dan regent het ook goed! Hozen, de parkeerplaats staat half onder water. De 29e vliegen we naar Sydney, waar het nu 26 graden is. Kijk er naar uit! Het begint hier nu aardig af te koelen namelijk. Hopelijk dus warmere verhalen vanuit Australie!

Liefs!