Dag fans van het eerste uur!

Na een maand in Nieuw-Zeeland zitten we momenteel in Sydney, hoog tijd dus om nog eens een blog te schrijven. Op 15 november was het eindelijk zo ver en vlogen we naar Wellington. Deze stad was niet zo bijzonder, chance dat we niet naar NZ kwamen voor de steden! Na het Belgisch biercafe te hebben ontdekt, voelden we ons al wat meer thuis... Een dag later namen we alweer het vliegtuig, ditmaal naar christchurch (hip hoi turbulentie). Daar hebben we bij Peter geslapen, een vriend van Eva, en pikten we onze nieuwe Charlie (Jack) op. Toen kon ons avontuur echt beginnen!

Onze eerste trip was naar Mount Cook, de bekendste en hoogste berg van NZ. Op het onmogelijke tijdstip van 6h begonnen we aan onze eerste wandeling/ klim. Spijtig genoeg kon je Mount Cook enkel zien 'on a clear day' en regende het pijpenstelen. Dus waren we voor niets zo vroeg opgestaan.. Vanaf de namiddag werd het prachtig weer en besloten we Mount Cook een tweede kans te geven. We deden echt een mooie wandeling, waanden ons in hobbitland en zagen Mount Cook in volle glorie. Vanaf dat moment was de trend gezet en bleef het weer doorgaans prachtig! Heerlijk, een welgekomen afwisseling na de overstromingen in Australie.

Op onze weg terug zagen we nog een schoon meer, Lake Pukaki, ditmaal inclusief reflecties met dank aan de zon. Lotte zei toen dat ze alles had gezien en dat het toch niet meer mooier kon worden en al naar huis kon gaan. Chance dat we ze hebben kunnen overtuigen om nog gezellig met ons een paar klimmetjes te doen, de grootste hobby van Lotte. Daarna reden we via Queenstown naar Milford Sounds, een reeks fjorden die uit de Tasman Sea rijzen. Dit wordt vaak omschreven als een van de hoogtepunten van NZ en kon dus niet ontbreken aan onze reis. We deden een mini-cruise en konden op deze manier Fjordland het best bewonderen. Op de terugweg stonden we als echte toeristen in ons shortje en op sleffers in de sneeuw, voerde Sigrid per ongeluk een Kea (zo'n grote vogel die bijna uitgestorven is en die dus niet gevoederd mag worden) en hebben we nog een paar watervallen bewonderd.

Het volgende puntje op onze strakke planning was meteen ook het meest avontuurlijke (Lottes hangbruggenangst niet meegerekend); Franz Josef Glacier. Gewapend met botinnen, crampons (pinnetjes voor op het ijs te wandelen), een grappige gids en een regenjas tot aan je knieen klommen we de gletsjer op! Het was echt zo graaf, we liepen op blauw ijs, door een grot en langs watervalletjes. Daarna verwenden we ons met Hot Pools, 40 graden voor de die hards, Eva en Lien dus.

En toen was het tijd voor Lottes bezoek. Na 8 maanden kon ze eindelijk Dorien en Maarten terugzien. Met hen zijn we eerst de rotsklimmers gaan bewonderen in Castlehill (een gebied met lime stone rotsen waar zotte klimmers zonder beveiliging zich uitleven), hadden we een avondje uit in Christchurch en reden we door naar Kaikoura. Helaas geen walvissen gezien daar, wel besneeuwde bergen die eindigen in de sneeuw. We sloten af met verse vis en gingen sinds eeuwen nog eens op restaurant! Na afscheid genomen te hebben van Dorien en Maarten trokken we naar het noorden van het zuiden.

Abel Tasman bezochten we eerst per boot met een hyperactieve kapitein. Hij was niet zo goed in het vertellen van interessante verhalen maar bracht ons wel veilig in het nationaal park. Hier deden we onze langste wandeling ooit: 7 uurs!! Een makkie voor onze getrainde beentjes, haha. We vallen een beetje in herhaling, maar alweer een wondermooie wandeling.

Toen zat onze tijd op het zuideiland er zowat op en namen we de ferry naar het noorden. We reden meteen door naar Tongariro National Park, het land van de orks. Voor de Lord of the Rings-fans onder ons, je kon Mount Doom zien! Hier zijn we ook gaan raften, met een gids die elke 5 min 'sweet ass' gebruikte. We hebben het wel allemaal overleefd! Onderweg kregen we warme chocomelk die niet te drinken was en subtiel door Sigrid overboord werd gekapt. Zelfs de chocolaatjes waren zo vies dat ze bleven liggen. Het raften zelf was wel een super leuke ervaring.

Daarna bezochten we het bekendste meer van Nieuw-Zeeland, Lake Taupo en deden we het wat rustig aan. De vermoeidheid begon een beetje door te wegen. Via de thermical highway (stoom komt daar echt uit de grond!) reden we door naar Coromandel en zagen we onze eerste NZse stranden. Sigrid en Eva lieten het kind in zich naar boven komen en trachten warm water op te graven. Helaas lukt dit niet bij vloed en gingen we dan maar profiteren bij de buren. Ook de stranden ten westen van Auckland waren prachtig. Deze stranden zien zwart omwille van het vulkanische gesteente in de ondergrond. Hier hebben ze ook 'The Piano" opgenomen, Eva en Sigrid waren instant fan.

Toen zat het er helaas op en moesten we onze grave campervan terug afgeven. Met twee reisdagen in het vooruitzicht was het volledig gepermitteerd om ons te verwennen met nieuwe kleren en sushi. En toen moesten we de nachtbus op, vreselijk! We haalden ze net op tijd en hoopten wat te kunnen slapen.. Dit was buiten de airco - waarvoor dank buschauffeur - en het gesnurk van een zatlap gerekend. Na een dag wachten op de luchthaven van Wellington bracht een vlucht met turbulentie alweer ons terug naar Australie, Sydney. Ons voorlaatste avontuur kan beginnen... Hier wachten we vol spanning op het Belgische bezoek! (Dit is meteen een oproep aan Lottes vrienden en familie!). Michael, Iris, Karolien, mapa Lien en Stien, we kijken uit naar jullie komst!!! We kunnen het ook nog altijd niet geloven dat het bijna kerst en nieuw is. We lopen hier tussen wansmakelijke kerstbomen en adventskransen in een kleedje en op sleffers. De gezellige kerstsfeer is een beetje zoek.

Onze volgende blog schrijven we waarschijnlijk pas in 2011 dus bij deze al een zalige kerst en gelukkig nieuwjaar! Kadootjes en schenkingen zijn altijd welkom, nee nee mopje. We zullen jullie missen en maak er fijne feesten van, family Jones en uitbreiding zullen dit ook doen.

Heel veel liefs en tot gauw (minder dan 2 maand nu)

Dikke zoenen van uw verre kapoenen

Sydney, 12 december (gelukkige verjaardag Charis en bompi Sigrid) 2010

Wist je dat

- Na dag 2 moesten we onszelf dwingen om synoniemen te verzinnen voor mooi en prachtig, aangezien deze woorden om de 5 minuten gebruikt werden. Alternatieven waren: lang niet slecht, graaf, mooi plaatje, hoe schoon. how jom, geweldig, dees kan na ni...

- Het Nieuw-Zeelands is echt een mottige taal. Een tent wordt een tint en eggs worden iggs, woorden worden verkort (hoewel Aussies daar ook niet voor moeten onderdoen) en elke zin eindigt met sweet ass of cool ass.. tot vervelens toe!

- Rijden in NZ is nooit een straf geweest! We hebben zoveel moois onderweg gezien dat de Japanner in ons elke 5 min een fotootje wilde trekken.

- We de meest vervelende insecten hebben ontdekt? Sandflies! Ze steken het liefst op voeten, tussen tenen, en op handen. De moment dat je ze voelt is het te laat. Het recordje op 1 voet werd neergezet door Eva met 36 beten! Probeer je dan maar eens te beheersen!

- Onze nieuwste verslaving is cheesecake, vergezeld met een kopje koffie. Mmm we worden oud! Maar echt, geef het een kans het is heerlijk!

- Wakker worden met een dik oog en denken dat je allergisch bent aan chocolade is niet zo gezellig. 'Gelukkig' hadden een stuk of 10 muggen Sigrids oog aangevallen. Eens wat anders dan wakker worden met een teek in je voorhoofd..

- Probeer zeker onze foto's eens te bekijken.. ze zeggen zoveel meer dan onze blog!