Hoi Hoi Iedereen,

Ooit jezelf gevoeld als een ijsbeer met psychische problemen? Of ooit op een incontinente kameel met een dikke lul gezeten? Nee? nou wij hebben het weer meegemaakt hoor.

Maar eerst ff binnenland nieuws:

Want wat waren we goed he? Wat heeft iedereen vol spanning voor de tv gezeten, roepen, schelden en juichen en wat was de droom groot en zo dicht bij! Geweldige speculaties, hopen en rijkgerekend! Ja we hebben genoten, helaas hebben wij er niks van gezien. En helaas waren we the best of the rest. Toch nog bedankt voor alle smsjes en het op de hoogte houden, slapenloze nachten hebben we er zeker van gehad, maar we hebben meegenoten!

Dan het buitenland nieuws:

Wat hebben wij een stel klote weken achter de rug. Wie denkt dat wereldreizen zon, zee en strand is, die heeft toch wel een heel roze bril op zijn of haar neus gezet. De waarheid is dat het ons dagelijks bestaan is, om elke dag in een auto te leven, te zoeken naar een plek om te slapen (of beter een parkeerplaats) en elke dag alles een nieuwe uitdaging is.

Het verhaal begon met een steen op de voorruit. Maar goed die flinke klets laten we maar lekker zitten, zolang het niet verder barst. Daarna begon het onophoudelijk hard en dan bedoelen wij kei hard te regenen. Onderweg naar Ayers rock waren we. En dat was niet het ergste, maar de kou brrrr. Dan zou je normaal de verwarming van je auto aan zetten, helaas ook die begaf het en dus werden het 5 lagen kleren, handdoeken en mutsen die ons een klein beetje tegen de kou moesten beschermen. Toen we 350 km onderweg waren en uitkwamen bij onze parkeerplaats voor de nacht, moesten we dus alles binnendoor opruimen, de spullen van achter het bed, naar voren en van voren zelf naar achter. Maar ja onze auto ligt tot aan z'n strot aan toe vol, dus je kunt je enigzins indenken hoe dat eruit zag. Gelukkig konden we op dat moment zelf er nog kei hard om lachen, niet wetende dat, dat lachen ons snel zou vergaan. Eenmaal omgepakt, onder de dekens met al onze lagen kleren, werden de modder stromen en plassen gigantisch. Ons onderbuikgevoel vertelde ons: wegwezen hier! Hier in Australie kennen ze namelijk het leuke fenomeen: floodway. Oftewel zoveel water en modder over de weg dat je vast komt te zitten of niet verder kunt. En aangezien we onze barrel niet wouden tartten, besloten we opnieuw om te pakken en Ayers rock diezelfde avond ongezien achter ons te laten. Balen, maar verstandig. Inmiddels was het avond en de kou dus nog erger, we besloten ergens snel te tanken, slappen friet te eten en een pak over de datum, koekjes te kopen en verder te rijden naar een parkeerplaats 150 km terug. Zo gezegd, zo gedaan. De nacht was koud en de volgende dag regende het nog steeds even hard en was het nog even koud. Zeker omdat met ons gesjouw in de regen tijdens het ompakken, tamelijk het voorraam een klein beetje was opengeschoten: je raad het al: alles nat, de stoel, kleren, backpacks, afwas ALLES.

We reden met onze lagen kleren, vuilniszakken op de zittingen, blauwe lippen en handen stug door naar het noorden, waar het echt warmer moest zijn. Na een uur of 7 rijden, kwamen we 's middags bij een tankstation aan, waar we wilden betalen. Klote: Lin haar portemonnee foetsie. Zoeken in de stroomende regen, betekend ook, zeik en zeik nat worden inclusief bed en spullen. Maar de portemonnee bleef weg. Dus z.s.m. kaarten laten blokkeren, tankstations afgebeld waar we waren gestopt en met hulp van de eigenaar van het huidige tankstation politie op de hoogte gesteld, mochten ze wat vinden. We zaten dus vast in de middle of niks, in de stroomende regen, zonder portemonnee. Gelukkig hadden ze een modderveld wat een camping moest voorstellen en ondanks alle natte zooi, overleefden we weer een koude nacht. De volgende dag bleven we daar wachten of de politie nog wat zou laten weten of iemand anders. Helaas stonden we op met een verassing, een heel onaangename verassing. Want in de zeikende aanhoudende regen en kou, bleken we een lekke band te hebben. Ook dat nog! Gelukkig kon de eigenaar ons ook hiermee helpen en nadat we 200 dollar armer waren, waren we een nieuwe band rijker. Helaas moesten we de auto z.s.m. uit laten lijnen en ook de andere band, die zo kaal was als een biljardbal laten vervangen. Maar dat waren zorgen voor later. Aan het eind van de middag kwam het goede nieuws dat de portemonee gevonden was. Lucky us.... niet echt: 500 km terug op de weg naar ayers rock! Dus de volgende morgen maar weer 500 km terug gereden met een pitstop voor onze auto, die nu 2 nieuwe schoenen heeft en weer lijkt te rijden. Eenmaal aangekomen bij het benzinepomp waar we de portemonnee terug zouden krijgen, geen portemonnee. Het vrouwtje dat het had, was in Alice springs! Dus na wat wachten en eindelijk contact spraken we op een ander tankstation af, voor ons 60km rijden, voor hun 150km. Ze lieten ons lekker 2 uur daar wachten, later die week konden we wel raden waarom het zolang heeft geduurd en waarom ze de portemonnee mee had genomen naar Alice Springs i.p.v. bij het tankstation te laten liggen. Maar goed, we probeerde het beste er van te maken tijdens het wachten en besloten lekker te koken. Niet dus: kooktoestel naar de hemeltjes....! Ook dat nog. Uiteindelijk dus maar weer leven op een pie en koekjes. 's Avonds laat kwamen we in Alice Springs aan met portemonnee en eindelijk was het droog. We besloten de volgende dag alsnog Ayers rock te gaan bekijken, nu we voor een tweede keer zo dichtbij waren. Maar eerst volgde ons een koude morgen en een missie voor een nieuw kooktoestel. Ook dat werd geen fraai bedrag bij de kassa en een laat vertrek naar Ayers rock, nog 440 km verder op. Tijdens onze trip werden we ook nog staande gehouden door de politie, maar gelukkig was deze keer alles in orde en mochten we onze reis vervolgen. Om 4 uur 's middags kwamen we bij Ayers rock aan en gelukkig was het vertrouwde weer ook teruggekeerd: regen! Dus alsnog hebben we de grote kei in de regen mogen aanschouwen.

Na al deze ellende hadden we besloten naar Adelaide te rijden, om niet 4x dezelde weg te hoeven te rijden. Dus we vervolgde onze weg naar Adelaide. Een lange dag van ruim 800km en opnieuw een koude nacht. We begonnen onze morgen met een kopje koffie van de buren en vervolgde onze weg naar Adelaide, zo'n 35 km voor Adelaide sliepen we. Tijdens onze weg, werd Lin gesmst door haar creditcard maatschappij, dat er fraude vermoed werd. Aangezien ze zelf geen auto-onderdelen in Zuid-Afrika had gekocht (ondanks onze auto die misschien wel nodig zou kunnen hebben), werd haar kaart alsnog geblokkeerd.

Gister dan eindelijk aangekomen in Adelaide, waar we tijdens onze rit steeds meer last kregen van een hobbelende auto. En ook spontaan de knipperlichten ermee ophielden. Dus weer naar een garage, waar het probleem al snel gevonden was, we hadden met onze tengels weer ergens op zitten duwen. Toen we vroegen of de beste man ook iets wist van die hobbelende kameel in onze auto, zei hij dat zolang we reden, we maar beter konden doorrijden i.v.m. kosten. Fijn, inmiddels hobbelt onze auto (de dikke lul) zo erg dat het net lijkt alsof hij heel erg moet plassen. Dus nu rijden we voortaan rond in een incontinente kameel, met een dikke lul. Ons geluk kan niet op.

Maar inmiddels zijn we ons half jaar gepasseerd. Kunnen we al de vrouwen garanderen dat we de outback heel erg goed hebben doorzocht, incl. stukken 4 keer, maar dat outback jack niet bestaat. En zitten we nu in het leuke Adelaide, waar de zon schijnt, we morgen weer wijntjes gaan proeven en overmorgen naar een chocolade fabriek gaan. Dus we gaan weer de goede richting in.

See Ya!