5 april 2011, 2.31 pm - Glebe St. in Hobart, Taz

Net terug van zonnig rondje hardlopen met mooi zicht op Hobart en the Derwent river, fris-gedoucht en ik zit te genieten van mijn budgetmeal van vandaag. Denk commercial deuntje: "WAT e-ten wuh van-DAAG?"

Bestaande uit brown rice(zilvervliesrijst), ingeblikte babycorn(babymais), ingeblikte tonijn met tomaat basilicum smaak voor 0,79 dollarcent, afgeprijsde cherry tomaatjes, stukjes wortel en een beetje tartare sauce uit de koelkast van Rohan, Rebecca en Sarah. Later meer over hen.

Dat is zo'n beetje hoe ik elke dag mijn maaltijden verzorg. Veel 'ingeblikt voer' en afgeprijsd vers fruit en groente. Probeer het zo gezond mogelijk te houden, wat soms erg lastig is met ibs(irritable bowel syndrome). GEEN brood, geen pasta en liever geen witte maar zilvervlies rijst. Verder geen varkensvlees-no problem-, geen melkproducten-no problem- en 'gien bier' voor mij. No problem either: in Australie drink je Goon. 4 literzakken crappy wijn in alle smaken voor rond de 10 AU$. So, remember what they'd say here: Slap the goon! (I did!)

Tijdens mijn late lunch zal ik jullie verder op de hoogte brengen waar ik in mijn vorige blog gestopt was.

.

Woensdag 30 maart was ik nog op bezoek bij 'de Dolbey family' - die familie waar ik mocht overnachten vanwege Reid's broer die ik tegenkwam in Noord Thailand en me zijn huis aangeboden had.. - Voor de oplettende lezer.
Ik was druk op zoek naar een bus om die voor vrijdag van Launceston naar Hobart te boeken. Ik wilde namelijk graag naar het zuiden van het eiland, de hoofdstad.
Stiekem keek ik ook op gumtree.com.au (marktplaats achtig iets) en catchalift.com om mijn possibilities te bekijken mee te liften met iemand naar Hobart.
Ja hoor, raak. Op gumtree vond ik een ad van een jongen die van Melbourne naar Hobart ging per ferry en als die een klein stukje om zou willen rijden mij op te pikken, had ik een lifter gevonden.
Niet voor vrijdag maar voor donderdag, dus de volgende dag al!
Dus ik snel reageren op offer: lift to Hobart. Belde de franse backpacker op en ja hoor, geen probleem om via Launnie te rijden. Ik zou er ten slotte alles aan doen het voor hem easier te maken:
handig bereikbare pick-up plek uitzoeken en overleggen met De Dolbeys zodat-ie niet de stad door hoefde te rijden enzo.
Deze franse jongen, Julien, met Deutsche achternaam, Zimmer, had een cheap autooke gekocht in Queensland en was bijna aan het einde van zijn lange backpack-trip.
Die avond zou hij met zijn wagentje de overnachtferry vanaf Melbourne oprijden om de volgende morgen om 7.00 am in de Tasmanian havenplaats Devonport aan land te komen. Hij gokte zo rond half 9 's ochtends met de auto op de afspraakplek 'Launceston airport' te zijn.
Hij had me alleen een beetje in de war gebracht want ik dacht dat hij pas een uur later aan zou komen in de haven.
Het punt was: ik schrok donderdag wakker.. nou nee, ik was net wakker-van de zenuwen misschien- maar ik schrok van zijn sms om 5 over 7.00: 'I'm now leaving the ferry and on my way to Launceston, see u at the airport'...

Ik voelde me schuldig want lieve Thai mum Samlae had me aangeboden die ochtend op haar 'day off' naar de afspreekplek te brengen. En bovendien lag ze nog lekker te slapen.
Uiteindelijk ging pap Bruce ook mee. Hij had toch een thursday of working around the house.
We stonden wel erg lang te wachten "on the end of the long term car park, where you don't need to pay parking fee". Julien belde, de stumper bleek verdwaald.

Anyway, uiteindelijk kwam er ouwe bak aangereden met daarin een franse jongen van een jaar of 22 en een beetje gingerachtig baardje uit een banlieu van Parijs. Julien had deze waggie dus al in Queensland gekocht en er sindsdien mee rondgetrokken.
Hij trok de autodeuren open en oh wat was die volgeladen! He-lemaal volgeladen met wat bleek 3 volle backpacks van zijn reisvrienden, een surfplank die hij aan de Gold Coast gekocht had, een gasstelletjes, een huge koeltas vol met ingeblikt en ander cheap etenswaren (en een aaaawful smell vanwege een eerder verrotte peer in de tas - IEW).
Mijn backpack leek er amper nog bij te kunnen dus plantte hij de surfplank met een simpel touwtje op het dak. Gelukkig had-ie het inzicht de tassen zo te rangschikken dat hij redelijk door de achterruit kon kijken.
Top. Afscheid nemen van Samlae en Bruce Dolbey, even gauw een envelop in m'n handen geschoven krijgen die ik strikt niet mocht openen voor ik in de waggie zou zitten, en daar ging ik.

Gezellig kletsend gingen we op weg naar Hobart, waar het een stuk kouder zou zijn dan het noordelijk gelegen 'Launnie'. Af en toe maakte de auto trillende geluiden en ik vroeg wat dat was en Julien zei dat hij dat al de tijd al hoorde zolang hij de auto had.
Okay, en natuurlijk hadden we een surfplank op het dak die soms wat trilgeluiden veroorzaakte.
In mijn handbagage zat een thuis voorbereide salade, sla met een tomaat uit eigen tuin on top in mijn lieflijk gewaardeerde handig meereizende plastic slabak. Aan de salade kon ik als proteine een gekookt ei toevoegen want die ochtend had moeders zowat een hele doos eieren in een pan 'gegooid' die ik eigenlijk voor hen had gekocht als bedankje dat ik soms een ei van ze kon gebruiken. Wat een skat, niet! Haha.

En voor 0,70AU$ had ik in Sydney in een Aziatische toko een vork gescoord die ik mooi kon gebruiken. Maar omdat ik die niet 1-2-3 kon vinden, trok Samlae direct haar bestekla open en gaf me een van haar vorken. Hihi, dus mijn saladekit was compleet, lekker cheap.

Ook had een stuk of wat home grown appels meegekregen voor in de auto en om met mijn lifter te delen.
We praatten over hoe goed de auto is, dat hij zonder problemen met deze oud aandoende kar heel wat miles on the East Coast heeft afgelegd.
Toen ik Julien na een halfuur in de auto zo'n heerlijke appel aanbood, kon ik mijn vraag maar voor 30% stellen toen plotseling bij het rechtervoorwiel een hoog geluid vandaan kwam. Snel zette Julien de wagen in de linkerberm. Op zoek naar iets wat misschien was losgegaan aan dat wiel, kwam ik erachter dat deze jongen geen auto-techniek kennis heeft.
Kwam dat even goed uit - ik net zo veel. Alleen geleerd dat je altijd moet checken of het niet gewoon de accu is die niet goed werkt, als de motor niet start.
Want -wat was het geval- na het checken van het rechtervoorwiel, het oliepeil en de koelvloeistof startten we de motor weer om naar een garage te rijden.

Maar nee hoor, alleen de motor liet een harde tik horen, maar startte nicht mehr. Ni mehr.
Julien wist dat hij goed in de penarie zat, als de motor dood is, kon hij wel fluiten naar zn geld om hem voor ongeveer hetzelfde te verkopen.....
Arme jongen. Hij liep naar de dichtsbijzijnde boerderij in deze middle of nowhere, terwijl ik op de auto 'paste' en probeerde mensen van de highway aan te houden om hulp.

Verschillende voorbijgangers, of ze nu maar 1 tand over hadden in hun gebit, of naar zweet stonken, konden vertellen dat het er sterk op leek dat er geen beginnen meer aan was met de motor.. Zo lief dat ze de tijd namen even te stoppen.

Julien belde en zei dat hij eindelijk een boer had gevonden die in de Yellow pages de dichtsbijzijnde garage owner om hulp liet komen. Daar was het wachten op.
Zo werden we opgepikt door een garage owner uit Campbell town(ergens in het midden van het eiland). Op sleeptouw en top speed -not- zijn we het stadje inge'towed'/gesleept.

Inderdaad, garage meneer wilde niet eens zijn handen vuil maken aan deze motor, is gewoon dood.
Nu moest ik op zoek naar een ander vervoermiddel. We hadden veel lol om deze gestrande liftactie en om het niet-op-hout-afkloppen toen we spraken over hoe goed de auto wel niet was.

Haahahaha, wat een rare dag. Julien maakte een notitie. TE KOOP, blblabla. De garageman kende toevallig wel iemand die precies dat type auto wilde kopen. Die is alleen nooit meer op komen dagen.
Ik een bus geboekt voor diezelfde middag nog naar Hobart. Want wonderbaarlijk genoeg stopte de shuttle bus ook in Campbell town!

Salade opgegeten met dank aan het lenen van olijfolie en rode wijn azijn als toppings uit de collectie kampeerkit van Julien.
Op de bus wachtende raakten we aan de praat met een vrouw
om een lang verhaal kort te maken (eigenlijk gaat dat al niet meer op voor deze blog) zij had ook die dag een auto-probleem gehad en haar man moest noodgedwongen in het noorden blijven terwijl zij alleen naar Hobart ging.
Deze vrouw stelde me voor op de door hun geboekte motelkamer te komen slapen. Ze voelde zich heel onprettig zonder haar mannetje die ongepland in het noorden moest blijven. Ik hoefde daarvoor nix te betalen, we gingen zelfs van het busterminal met de taxi naar het motel.
Dat was weer niet kort-omvat, whahaha.

Ze heeft 2 schatten van jongens zoals ze zelf zegt, zij en haar man zijn Italiaans en brutaal als ik was vroeg ik of ze niet 2 foto's had om te zien of ze op hun moeske lijken -ik was gewoon benieuwd- en dat vond ze prachtig.
Eentje had een mooie Italiaanse kop moet ik zeggen. Ze woont in Melbourne en nodigde me graaag uit daar te komen logeren zo gauw als ik wilde.


O ja, ten slotte, ik zou nog terugkomen op de plaats waar ik nu verblijf, he?
Via couchsurfing ben ik aan het surfen op de couch van Rohan, Rebecca en Sarah in hun gedeelde huis. Ze werken alle drie als nurse en kennen elkaar van deze opleiding. Ik spreek nog steeds met Julien af die nu in Hobart is aangekomen en met hem zie ik de omgeving van Hobart.

Feauteau's komen er aan, m'n schatjes!

Negerzoenen voor jullie, eh.. zoenen, want zo heten die schuimkussens nu, niet?