GLT (Girls in lesbian trousers)

De laatste update was na het carnaval, de start van onze GAP tour: South American crossing door Brazilie, Bolivia en Peru. 45 dagen met dezelfde groep mensen, 13 vrouwen en 3 mannen. De 4 Noorse meisjes van 20zijn de jongsten, erg gezellig maar ook veel keten! Van de 3 ´mannen´ zijn er 2 met hun verloofde en zwaar onder de plak en de ander is een vreemde vogel uit Londen, Shabs tevens de oudste met 34, die voor het eerst op reis is, bang voor water en hoogtes en bedenkt zich 1000 keer op een dag. Hij is tevens een dokter dus bemoeit zich met ieders dieet en slikt overal pillen voor waar hij ironisch genoeg zelf de ergste bijwerkingen van heeft omdat hij ze kent. (Doet geen oog meer dicht sinds hij malariatabletten slikt!). Gevolg van alle non testosteron is dat alle meiden zich niet langer interesseren voor hun uiterlijk, 4 maanden reizen helpt ook niet, en in LT (Lesbian trousers, de afritsbare niet flatterende legerbroeken) rondlopen en in thermo ondergoed slapen. Met uitzondering van Emma en Michelle uit Australie die elke dag lagen make-up opsmeren en zelfs in de jungle hun steiltang tevoorschijn halen. Jade is zo feministisch dat ze nog net niet haar vibrator heeft meegenomen (maar wel voor haar reis aan een vriendin gegeven in het geval ze komt te overlijden en haar moeder haar huis moet ontruimen..).

Grilled caipirinha´s

Vanuit Ilha Grande (voor de 2e keer) met de bus naar Paraty gereisd, een schattig oud koloniaans kustplaatsje waar we op een boot konden langs alle stranden. Ik kon niet mee om 3 redenen: 1. ik had nog steeds een ontstoken teen van carnaval 2. ik heb in Rio een tattoo op mijn pols laten zetten (infinity teken en nee mama was er niet blij mee ´Wat is het volgende, plastische chirurgie?!´) en mocht nog niet zwemmen 3. ik had buikgriep. Tot nu toe ben ik in elk ZA land ziek geworden, dus 2 dagen op bed gelegen. Net als Shabs natuurlijk, die ervoor zorgde dat ik vooral niks at. Rest van de groep kwam erg gezellig terug van hele dag onbeperkte caipirinha´s, waarvan de moeder van saar tot voor kort dacht dat het vis was voor op de bbq... Vanuit hier door naar de Iguazu falls, Braziliaanse en Argentijnse kant. Erg indrukwekkend aangezien je er praktisch bovenop komt te staan en 2 miljoen liter water per seconde naar beneden ziet en hoort vallen. Joel was mee en vond dit zelfs indrukwekkender dan de hogere Vic falls (optie voor kerst 2011) omdat ze veel breder zijn. Grootste deel van de groep ging op adventure boot onder de falls door, maar vanwege onze financiële situatie (zie vorige blog post) gingen wij niet mee en Saar vond het stiekem ook een beetje eng. Niet geheel ongegrond bleek, want zoals rampen ons blijven achtervolgen, is er de dag erna een boot omgeslagen onder de falls met de nodige doden en gewonden. Dag 3 naar het 3e land Paraguay om te shoppen, waar mensen en het verkeer je erger lastig vallen dan in India. Zo werd Katie (lang haar, idem benen) door een groep mannen achterna gelopen die haar Barbie! Barbie! noemden. Die bijnaam is ze nooit kwijtgeraakt en werd overal gebruikt: jungle barbie, boot barbie, etc. Onze gids leek het verstandig om op de avond van de nachtbus naar een bbq te gaan met wederom onbeperkte caipirinha´s (nee marga, weer geen vis). Om 23u lag de eerste al te kotsen en dit eindigde in een poolparty, sommigen in bikini en anderen met of zonder kleding. Eenmaal in de bus waren de vrouwen bij gebrek aan mannen met elkaar aan het zoenen ondertussen zichzelf onderkotsend en in hun ondergoed gaan plassen bij het tankstation... Nou denk je dat waren vast die jonge onbezonnen Noorse meisjes?! Nee dit was Louise, een keurige vrouw uit Schotland van 31!

Heat, bugs & hammocks

Met de nachtbus kwamen we aan in Bonito, waar de rivier Prata de Bonito 1 van de mooiste plekken ter wereld is om te snorkelen in zoet water. Tevens een beschermd natuurgebied dus we mochten geen zonnebrand op (Michelle had roze kuiten) of insectenspray (Saar had 34 muggenbulten). Zulk helder blauw water en mooie vissen! We konden gewoon drijvend de rivier afdobberen, wat voor sommigen nog steeds lastig was (Shabs). Vanuit Bonito verder het binnenland van Brazilië in, het moerasland de Pantanal. De weg was alleen overstroomd dus we moesten met een bootje door het moeras en konden niet in de hangmatten slapen maar in een lodge aan de rand van de Pantanal. Hele steigers stonden 2,5m onder water, dode koeien en jaguars. Echt een ramp voor de bevolking die hun vee moesten verplaatsen en de boel na ons gingen evacueren. Hebben hier op piranha´s kunnen vissen, terwijl we zelf door het water liepen, en kanoën door het waterland. Hadden nog een trauma van NZ met omgeslagen kano. Dit keer waren we met zn 3en, want vriendje Alan (elk dier heet nu Alan door het programma where the wild things are) zat voorop (Saar houdt van iedereen en sinds kort in het bijzonder van lopende takken..). Daar waren we zo druk mee bezig dat het evenwicht in de boot verschoof en wij weer bijna in het moeras lagen... Onderweg helaas niet veel wildlife gezien, behalve toen we met de boot naar een aap gingen kijken en er een kaaiman een benauwde sprong maakte! Voor vogels hoefden we niet ver te zoeken: de condor zat in de ochtend naast onze thermofles en Michelle kwam de eerste nacht gillend binnen ingesnoerd in blauwe poncho dat er een vleermuis rondjes boven haar bed vloog.

Barbie says: ´f*** off!´

Na de Pantanal veilig en droog te hebben verlaten moesten we naar de grens met Bolivia. Dat is normaal gezien al een stressvolle situatie, maar nu moesten we onze trein halen en hadden ze aan de grens besloten een siësta te houden van 2 uur... Shabs was zijn exit card kwijt (=betalen) en onze gids leek op een onbetrouwbare Chileen met vals paspoort en was zijn yellow fever card kwijt (=nog meer betalen). Barbie werd lastig gevallen door de wachters en riep: ´What is f*** off in Spanish?!´

Bolivia was vanaf dag 1 de nieuwe en onverwachte favoriet. Sfeervolle steden in de bergen met prachtig uitzicht, pleintjes met witte huisjes, lieve mensen, mooie kleuren en heerlijk eten. 3 gangen menu´s voor 4 euro! Door de hoogte konden we niet stoppen met eten en coca thee drinken, goed tegen hoogteziekte. Heel Bolivia ligt vrij hoog, hoofdstad Sucre is het laagst met 2600m en in Potosí op 4100m hadden we paarse lippen en hartkloppingen na elk trapje. Tocht naar het zuiden ging tot aan 5000m, maar was zo uitgestrekt en prachtig! Rood, groen en blauwe lagunes vol flamingo´s met daarachter mega hoge besneeuwde bergtoppen. Salt flats was toch wel 1 van de hoogtepunten van de trip, terwijl we na het carnaval in Rio wel het beste hadden gehad. 12.000 km2 vol zout en water, ideaal voor grappige en mooie foto´s. Hier in Salar de Uyuni konden we alleen met 4X4´s komen en moesten eigen koks en eten meenemen. Geen heet water of elektriciteit en sliepen in bedjes naast elkaar met mutsen op en fleece aan. Was hier overdag heel heet als zon scheen en ´s nachts stervenskoud. Gelukkig konden we in de hot springs badderen om daar met bikini aan weer uit te springen op 4000m om foto´s van lama´s te maken. Die we vervolgens elke dag zagen en aten. Van het zuiden de nachtbus genomen naar La Paz. Inmiddels goed gewend aan de hoogte moesten we onze laatste groepsavond in Bolivia goed vieren in een café en dit werd voortgezet op een illegaal feestje en waren pas om half 8 thuis... Verder weinig gezien van La Paz dus.

Dag erna kregen we nieuwe mensen bij onze groep en een nieuwe tour leader om naar Peru te gaan, start in Lake Titicaca voor een home stay bij een Peruaans gezin. Daarover en onze dagen in de Amazone zal ik volgende keer meer vertellen... Nu krijgen we een briefing voor de Inca trail, we vertrekken morgen en komen dan terug naar Cuzco. Voor meer informatie of meer genuanceerd verhaal kan ik ook Saar dr blog aanbevel: blogs.kilroyworld.nl/sarahoneill

Liefs, aniek