De cycloon Wilma van Pacific ocean is aangekomen op NZ, dus het regent weer behoorlijk... Beste tijd om weer even op mijn blog te schrijven dus! Na de slechtste zomer in Australie hebben we ook wat extreem weer gehad in NZ, waaronder windkracht van 120 km/u en de ergste overstromingen in 10 jaar. Net op tijd weg uit Christchurch, want daar was weer een aardbeving! Gelukkig waren de afgelopen 2 dagen wel heel lekker, want we zitten nu in de Bay of islands (helemaal in het noorden).

Het zwemmen met dolfijnen was wel echt een van de hoogtepunten! Er waren wel honderden Dusky dolphins die alleen maar om onze boot aan het zwemmen waren, springen, backflips etc. We mochten van de boot met ze snorkelen, maar aangezien het wilde dolfijnen zijn moesten wij hen vermaken en niet andersom. Dus je moest duiken, rondjes zwemmen en zingen, dan kwamen ze naar je toe! Ze waren echt overal en gingen precies voor je zwemmen en oogcontact maken en achter je aan zwemmen als je rondjes maakte! Echt super vet. Dus Saar en ik luidkeels zingen: BRASIIIIIL! LaLaLaLaLa! Tot vermaak van de crew, die aan boord zeiden: Nice singing, especially the Dutch girls! Dit herhaalde zich 5 keer, aangezien de dolfijnen in groepen doorzwemmen, dus dan mag je ze 5 keer tegemoet zwemmen. Toen we weer terug gingen naar de kust maakten we ineens omkeer, want ze hadden vinnen gezien! Van orka's... Voor we het wisten hadden we 4 orka's om onze boot heen, wat een gigantische killer whales! Zelfs de crew was helemaal lyrisch, want ze komen maar 1 keer in de 6 weken dichtbij de kust. We hadden dus extreme mazzel gehad. Het enige dat Saar nog heel graag wilde was Crayfish eten, maar ja dat bleek 90 dollar te kosten. Eenmaal in het hostel hadden we 2 nieuwe kamergenootjes uit Polen die net van een fishing trip kwamen en hun eigen crayfish hadden gevangen! Dus, gratis crayfish voor ons (zelfs ik vond het lekker)! We misten alleen de wijn, aangezien we met magicbus niet langs Marlborough sounds kwamen (beste wijnregio), maar toen ontmoetten we 3 NL mannen die net uit Marlborough kwamen en hun fles wel met ons wilden delen :) Beste dag ever dus... Hier hebben we afscheid genomen van Elise, die gelijk door ging naar Noorden eiland en wij gingen nog naar Abel Tasman National Park. (Crayfish is niet het enige dat we van onze kamergenoten hebben gekregen, de volgende dag zaten we namelijk onder de bed bugs!! Wat een jeuk...)

Abel Tasman is een Nederlander die als eerste veel plekken hier heeft ontdekt, vandaar dat het NP naar hem is vernoemd en Cape Reinga (hier in Bay of Islands) naar zijn overleden vrouw, zoals ook Tasmanië en de Tasmaanse zee. Hier kun je heel mooi wandelen door het regenwoud en langs de gouden stranden kayakken over zee (ook wel mirror genoemd, omdat de zee zo rustig en vlak is). Wij moesten eerst 14 km door het NP lopen en vervolgens 2 uur terug kayakken. Onze gids was helaas niet op komen dagen en onze lunch moest komen van de restjes van anderen... Een andere gids nam ons op sleeptouw, maar we werden al gewaarschuwd voor het ruige weer. Niks geen mirror, gewoon 3 meter hoge golven! Wij gelijk in paniek, want ja al onze spullen, camera etc. Gelukkig konden we die in een waterproof box gooien, want ik zag het alweer misgaan. Onze gids: welnee, in 2 jaar tijd heb ik pas 1 boot zien omgaan. Midden op zee kostte het ons al moeite niet om te slaan en bij aankomst moet je de kayak het strand op peddelen en word je dus meegenomen door de golven. Onze gids had hier een tactiek voor, maar al gauw was het ieder voor zichzelf! Ik deed poging onze kayak recht te sturen, gillend tegen Saar: Peddel vooruit! Toch werden we zijwaarts geduwd en ja hoor daar gingen we! Gelukkig wel gelijk uit de boot (want je zit vast met een zak om je heen), maar kregen nog wel de boot tegen ons hoofd. Hebben het gemiddelde voor onze gids dus goed hooggehouden! Vanuit Nelson zijn we weer teruggegaan naar Picton om de ferry naar het noorden eiland te nemen naar de hoofdstad Wellington. Flinke tocht over open water, dus we hebben goed gebruik gemaakt van onze anti sea sickness tablets in NZ...

Na Wellington hebben we de bus omhoog gepakt naar Rotorua en normaal gesproken kom je dan langs het National Park waar je Tongariro crossing kunt doen (een van de beste alpine crossings in 1 dag) en langs Waitomo caves waar je langs glowworms kunt black water raften. Maar... Magicbus is natuurlijk weer zo georganiseerd dat je hier alleen langs komt als je van Auckland naar beneden reist!! En aangezien het slecht weer was hebben we niks van het NP kunnen zien en gelijk door gegaan naar Rotorua. Vanuit daar wilde ik naar de caves (door zelf weer transport te regelen!), maar het had zo hard geregend afgelopen dagen dat de grotten waren ondergespoeld. We hebben 3 dagen non-stop regen gehad en keihard wind, overal takken en bomen op de grond. In Rotorua stinkt het naar zwavel en rotte eieren, vanwege vulkanische grond. Wel ideaal voor mud baths en polynesian spa. Dus we hebben maar in de regen zitten weken in alle groene baden! Rotorua is ook de culturele stad, want hier kun je op bezoek bij de Maori en kijken hoe ze wonen, dansen, etc. gevolgd door een Hangi maaltijd. Elke groep moet een chief aanwijzen en die kan de hele groep naar binnen leiden. Hun gezichten zitten onder de tattoos en de mannen maken strijd gebaren terwijl de vrouwen zingen. De traditionele Haka (ook nog bij rugby gebruikt) waarbij de man zijn tong uitsteekt en ogen uitrolt om de tegenstander uit te dagen. Na deze avond wil Sarah helemaal met een Maori trouwen! Toen door naar Mt Mountanui, waar we wilden surfen. De plaatselijke vrouw: "Nee hoor we verhuren geen boards, want de golven zijn te hoog!" Dat is toch juist goed? Door de storm waren er teveel surfers uit de zee geplukt en naar ziekenhuis gebracht dat ze geen boards meer verhuurden. Toen dus maar rond de berg gelopen en een yogales gevolgd, met de nodige spierpijn.

Vanuit hier de bus genomen naar Auckland, waar het gelukkig weer wat warmer was. Voelden ons weer gelijk thuis in een stad en Jenny was hier ook nog een avond, dus we hebben weer flink wat vrienden gemaakt en gedronken in de Globe bar, terwijl we de volgende ochtend alweer om 7u door moesten naar de Bay of Islands. Dit vond de buschauffeur wel grappig aangezien we alleen maar aan het tukken waren en vroeg of we moesten bijkomen van onze reis. Nou, vooral van gisteravond meneer de buschauffeur. De chauffeurs hier zijn geen gewone chauffeurs (Zo van, ineens heb je het: je wordt chauffeur!), nee het is echt een calling. Ze leggen hun hele ziel erin, kennen de geschiedenis van voor naar achter en vermaken je de hele dag! Ze denken overal aan, regelen je accommodatie, halen je op zodat je nog boodschappen kunt doen en zorgen zelfs voor bij afwezigheid van je moeder. Zo zei onze chauffeur gister: "I don't want to sound like your mother, but in case you just arrived here, NZ's sun is burning! It's burning bad... You will turn red and by the time you will be in Queenstown, you will be peeling so bad that you won't be able to hook up with anyone there!" Haha. Onze chaffeur in Rotorua wist binnen 40 min al onze namen en nationaliteiten en wist in elke taal een liedje te zingen. Als we niet hard genoeg meezongen, zei hij: Come on, I can fart louder than that! Without me trying to kill Sarah and Aniek behind me... (Ondertussen 10 rondjes rijdend over de rotonde). En hij zei ons gedag met de Maori Hand/neuskus. Dus ook al had ik soms flink de pest in over Magicbus organisatie, routes, staat van de bussen, etc. De chauffeur maakten een hoop goed! En stiekem ben ik wel een beetje verliefd geworden op dit land en dan vooral de mensen en de Maori. Helemaal als ze overal op reageren met: Sweet as! (En dan niks erachter dus sweet as... what? nee gewoon Sweet as!).

Gister hebben we nog een tour gehad helemaal naar het uiterste puntje in het noorden, Cape Reinga. Super mooie tocht er naar toe, waarbij we hebben gereden over Ninety mile beach. Dit is gewoon een weg, waar je 100 mag rijden. Voorheen was dit de enige weg naar het noorden, het heet dan ook Pacific highway 1. Gestopt bij de meest mooie stranden, het ultieme surfstrand en lekkerste fish en chips gegeten (wederom ik ook!). Nu nog even de regenachtige dagen uitzitten en nog naar de bekende grootste bomen aan de westkust (NZ footprints) voordat we teruggaan naar Auckland, waar we nog een paar dagen hebben om bij te komen en spullen te organiseren voor we alweer naar Zuid-Amerika gaan!! Heel spannend en super veel zin in!

X Aniek